[นิยายวาย] นักโทษตัวร้ายกับนายจิตแพทย์

"ผมจางวาคิมเป็นจิตแพทย์ประจำสถานบำบัดแห่งนี้" หมอวาคิมยื่นมือไปหยุดอยู่ตรงหน้านักโทษต่างแดนที่ยังคงจ้องมองเขาไม่วางตา แต่แทนที่จะได้ฝ่ามือยื่นกลับมาพร้อมกับประโยคทักทายตามมารยาทสากล อีกฝ่ายกลับส่งแท่งอมยิ้มที่ชโลมไปด้วยน้ำลายยัดใสเข้ามาในมือของจิตแพทย์หนุ่มแทน พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะคิกคักอยู่ในลำคอ

"ลีโจริน" และดูเหมือนว่าแผนการนี้จะได้ผล นักโทษ 007 หรือลีโจรินยอมบอกชื่อของตนพร้อมกับยื่นมือมาทักทายเช่นเดียวกับที่วาคิมทำในตอนแรก

วาคิมยื่นมือไปเพื่อทักทายตามมารยาท แต่ดูเหมือนว่าเขาจะประเมินนักโทษคนนี้ต่ำเกินไป เพราะไม่เพียงแค่อีกฝ่ายจะบีบมือวาคิมเอาไว้ แต่ยังก้มมาใช้ลิ้นเลียฝ่ามือเปื้อนคราบของหวานที่ถูกเจ้าตัวจับยัดใส่มือมาก่อนหน้านี้ หมอหนุ่มไม่สะบัดมือหนีแต่ปล่อยให้นักโทษโจรินทำตามใจโดยไม่ห้ามปราม

เขาอยากรู้ว่านักโทษโจรินจะไปได้ถึงขั้นไหน

แต่ยิ่งมีคนตามใจอีกฝ่ายก็ยิ่งเอาแต่ใจ

นักโทษโจรินไม่หยุดแค่ช่วงชิมความหวานจากฝ่ามือ ลิ้นเล็กเริ่มโลมเลียไล้ไปตามนิ้วเรียวและใช้ริมฝีปากเล็กดูดดึงปลายนิ้วเข้าไปใน

ปากอุ่น สลับกับขบเม้มที่ปลายนิ้วของหมอวาคิมเบา ๆ ดูไปดูมาเหมือนลูกแมวที่เรียกร้องความสนใจจากเจ้าของ

หมอวาคิมนั่งมองทุกอิริยาบถของนักโทษโจรินนิ่ง ๆ โดยไม่ขัด

ไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรกับร่างกายของเขาก็ตาม เพราะการกระทำเหล่านี้ก็ถือเป็นส่วนหนึ่งในพฤติกรรมที่เขาจำเป็นต้องศึกษา เพื่อหาจุดอ่อนของนักโทษคนนี้มาใช้ในการสอบสวน

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะตามใจอีกฝ่ายมากเกินไปเมื่อร่างเล็กเริ่มคืบคลานขึ้นมาบนโต๊ะและโถมร่างของตนลงมานั่งคร่อมบนตักแกร่งอย่างถือวิสาสะ

"ผมปล่อยให้คุณทำตามใจขนาดนี้แล้ว คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลย ว่าใครเป็นคนส่งคุณมา"

"ถ้าฉันตอบแล้วจะได้อะไรเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนงั้นเหรอ"