ใต้ร่มไม้เลื้อย

มิตรภาพในวัยเยาว์ สร้างความผูกพันที่ลึกซึ้งยาวนานเกินคาดคิด
พัทธ์เป็นดั่งไม้ใหญ่ที่หยิ่งทระนง ไม่แยแสต่อสิ่งใดนอกจากความโดดเด่นและเป็นหนึ่งของตนเอง
อรพิมเป็นเพียงไม้เลื้อยเถาน้อยที่ต้องอาศัยร่างร้านเกาะเกี่ยวอยู่เสมอ สุดแต่ว่าจะถูกจับพาดพันไปในทิศทางใด
ขณะที่เขาหยัดยอดและหยั่งรากเพื่อตนเอง เธอกลับสามารถทำได้ในสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า นั่นคือการถักเถาเพื่อให้เงาที่ร่มครึ้มและเยือกเย็น แก่ทุกคน
สุดท้าย...ไม้ใหญ่อย่างเขาก็เติบโตขึ้นใต้ร่มไม้เลื้อยแห่งนี้
......
ก้นกล่องใบนั้นเป็นรูปถ่ายเพียงสองใบที่เขาเก็บรักษาเอาไว้...พัทธ์หยิบขึ้นมาเพ่งมอง
รูปแรกเป็นภาพของเด็กหญิงและเด็กชายในวัยเก้าขวบ...เด็กหนุ่มยังจำได้ดี...ภาพนี้เป็นภาพถ่ายก่อนที่จะ ‘เกิดเรื่อง’ ประมาณหนึ่งปี แม้จะอยู่ในวัยเดียวกัน หากเด็กหญิงผู้นั้นก็ดูผอมบางร่างเล็กกว่าเขาไม่ใช่น้อย ยิ่งกิริยาที่เขายืนไขว้ขาวางแขนข้างหนึ่งไว้บนบ่าของเธอ ยิ่งดูเหมือนจะประกาศความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของและความ ‘เหนือกว่า’ อย่างชัดแจ้ง…ไม่ต่างจากที่หัวโจกสักคนจะแสดงออกกับลูกน้องในปกครอง...
ดวงหน้าที่ยิ้มร่าออกมาจากภาพนั้นดูแจ่มใส บริสุทธิ์ ด้วยดวงตาสดและวิธีการแย้มริมฝีปากอย่างเปิดเผย ส่งให้รูปโฉมที่ดูเรียบๆ เกลี้ยงเกลานั้นน่ามองขึ้น
ส่วนตัวของเขาเอง ตาคม คิ้วเข้ม และเค้าหน้าคมคายที่ดึงดูดผู้คนของเขายังคงไม่แปรเปลี่ยน หากความเริงร่า แกล้วกล้าและทะนงตนที่เขาเคยแสดงออกมาอย่างชัดเจนในภาพถ่ายนี้ถูกเก็บงำซุกซ่อนเอาไว้ภายใต้เปลือกแห่งความเย็นชาและมุ่งมั่นมุมานะ...แบบเดียวกับเปลือกหินอันเยือกเย็นห่อหุ้มลาวาซึ่งร้อนละลาย
เขาเปลี่ยนแปลงไปมากมาย เด็กหนุ่มบอกกับตัวเองก่อนที่ความคิดคำนึงฟุ้งซ่านล่องลอยจะพาเขาไปสู่คำถามที่ว่า...แล้วเธอล่ะจะเปลี่ยนแปลงไปบ้างไหม?...