ข้าน่ะหรือตัวประกอบที่หลงมารยาพระเอก

เหตุใดพระเอกที่นางคิดไว้ถึงได้ไม่ตรงปกเช่นนี้ ไหนล่ะบุรุษผู้เย็นชา ข้าเห็นแต่ชายมากมารยาเอาแต่เรียกข้าว่าน้องหญิง
......................................
เพราะปากพาซวยแท้ๆ เธอจึงต้องเข้ามาอยู่ในนิยายของตัวเองที่เขียนได้เพียงสองบทแถมยังได้รับบทเป็นตัวประกอบชื่อเดียวกับ (ก็ตอนนั้นคิดชื่อไม่ออกเลยคิดพิเรนท์ใส่ชื่อตนเพราะคิดว่าอีกไม่นานก็ต้องตาย) คู่หมั้นของพระรอง
เรื่องราวที่คิดไว้ก็ไม่เป็นดังที่คิด นางเอกที่ควรเป็นสตรีดีงามกลับกลายเป็นสตรีดอกบัวขาว พระรองที่ควรหลงนางเอกหัวปักหัวปำกลับไม่มีอยู่จริง
พระเอกที่นางคิดไว้ก็ไม่ตรงปก ไหนล่ะบุรุษผู้เย็นชา ข้าเห็นแต่ชายมากมารยาที่เอาแต่เรียกข้าว่าน้องหญิง
......................................

“นี่ท่านไปอยู่ห่างๆ ข้าหน่อยได้หรือไม่”
“บอกเจ้านั่นให้ถอยห่างจากเจ้าก่อนน้องหญิง”
“ข้าบอกกี่รอบแล้ว อย่าเรียกข้าเช่นนั้น ข้าชื่อฟางเซียน” นี่น่ะหรือบุรุษที่นางเขียนให้เป็นพระเอก เหตุใดไม่ตรงปกเช่นนี้ ไหนล่ะท่าทางเย็นชา ไหนล่ะท่าทางสุขุมเยือกเย็น ที่นางเห็นมีแต่บุรุษมากเล่ห์
“น้องหญิงฟางเซียน” บุรุษใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยอย่างหยอกเย้า แล้วหันไปจ้องบุรุษที่เดินอยู่ข้างๆ นางด้วยสายตาไม่พอใจ
“ท่านก็ไปเดินห่างๆ ข้าได้หรือไม่” ในเมื่อจัดการกับพ่อพระเอกไม่ได้ นางจึงหันไปจัดการกับตัวร้ายที่หล่อเหลากร้าวใจไม่แพ้กัน
“หากเจ้านั่นยอมอยู่ห่างๆ เจ้า ข้าก็จะถอยห่างออกไปหนึ่งก้าว” คำกล่าวของบุรุษหน้านิ่งทำให้นางต้องถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม
‘นี่พวกท่านอยากฆ่าข้าให้ตายหรืออย่างไร ไม่เห็นสายตาริษยาของสตรีพวกนั้นเลยหรือ หากสายตาคุณหนูพวกนั้นเป็นมีดข้าคงถูกสับเป็นหมื่นชิ้น’ ฟางเซียนมองบุรุษทางซ้ายทีขวาที อย่างไม่รู้จะทำเช่นใด
เหตุใดข้าถึงได้มีชะตาดอกท้อกับบุรุษอันตรายเช่นนี้

คำเตือน!!!! พระเอกค่อนข้างมากมารยา อย่าได้หลวมตัวหวั่นไหวนะเจ้าคะ
ปล1.ใครถามหาฉาก18+ อยากบอกว่ามีให้ชุ่มอกชุ่มใจหลายฉากค่ะ
ปล2. IOS ซื้อบนเว็บจะถูกกว่านะคะ