ซาตานทะเลใต้

"หยุดร้องได้แล้วคนสวย พี่ชักจะรำคาญเธอมากแล้ว"
หมึกเอาปืนมาจ่อที่ตัวของเธอ วิราศิณีเบิกตาโพลง นี่มันอะไรกัน พวกเขาจะฆ่าเธอหรือเปล่าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย อย่าให้พวกมันฆ่าลูกเลยนะ จากนั้นหมึกโยนเธอเข้าไปในห้องที่มีแสงไฟสลัวๆ
"รออยู่นี่นะแม่สาวน้อย แล้วเธอจะพบแต่ความสุข" หมึกพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงหยียวนกวนประสาท
วิราศิณียกมือไหว้หมึกขอร้องให้ปล่อยเธอไป แต่หมึกก็หาสนใจไม่ ปิดประตูขังเธอไว้ในนั้น วิราศิณีร้องไห้จนตัวสั่นด้วยความกลัว ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา ถ้าพวกมันฆ่าเธอแล้วแม่ของเธอจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเธอ เธอได้แต่สะอื้นอยู่อย่างนั้น ไม่นานประตูห้องก็เปิดออกและก็ปิดลง
"ว่าไงสาวน้อย รอนานไหมจ๊ะ"
"ฉันไม่ได้รอคุณ ฉันถูกจับตัวมา ไอ้พวกนั้นจับตัวฉันมา"
แม่คนนี้เล่นได้สมบทบาทจริงๆ แฮะ บัญชรคิดแล้วเดินเข้ามาหาเธอ วิราศิณีหนีเขาไปทั่วห้องจนบัญชรรู้สึกเบื่อที่เจ้าหล่อนเล่นลีลาอยู่ได้ ทำกับยังไม่เคยมาก่อนยังงั้นละ
"เลิกหนีได้แล้วแม่สาวน้อย ฉันเบื่อที่จะเดินตามเธอแล้ว"
"เบื่อ แกก็หยุดสิ ปล่อยฉันไป ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการนะ"
"ฮู้ คำพูดน่าเชื่อถือมาก" บัญชรใช้ช่วงจังหวะที่เธอเผลอกระโจนเข้าหาเธอ เหมือนเสือตะปบเหยื่อยังไง อย่างนั้น
"ไม่นะ ไม่ ไอ้บ้า ไอ้เลว ปล่อยฉันนะ ปล่อย"
วิราศิณีถีบได้ก็ถีบ เตะได้ก็เตะ ข่วนได้เป็นข่วน จนแขนของบัญชรเลือดไหลซิปๆ ชอบซาดิสใช่ไหม ได้เลยพี่จัดให้น้องสาว บัญชรตบหน้าของเธอจนเลือดไหลออกที่มุมปาก เธอเอามือกุมไว้เพราะความเจ็บจากฝีมือผีห่าซาตานตนนี้
"เห็นไหม ถ้าอยู่นิ่งๆ เสียตั้งแต่แรก เธอก็ไม่เจ็บตัวหรอกสาวน้อย ไหนฉันดูสิ"
บัญชรเอื้อมือมาจับที่คางมนของเธอเพื่อจะดูว่าเลือดออกมากไหม วิราศิณีก็คว้าหมับที่มือของเขามากัดอย่างแรง แล้วเธอก็ปล่อยมือของเขา ให้เขาร้องโอ้ยๆ ด้วยความเจ็บปวด
วิราศิณีใช้ช่วงโอกาสนั้นเพื่อหนีเอาตัวรอด แต่เธอก้าวได้เพียงสองก้าว บัญชรก็ดึงผมของเธอ จนเธอหน้าหงายหันกลับคืนมา บัญชรก็พุ่งหมัดหนักๆ เข้าที่ท้องของเธออย่างแรง วิราศิณีถึงกับเข่าทรุดลงพื้นด้วยความเจ็บปวดทันที พรางคิดในใจว่าเธอไปทำกรรมทำเวรกับใครที่ไหนไว้ ทำไมเธอต้องมาพบมาเจอกับซาตานพวกนี้ด้วย น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย
ส่วนบัญชร เขากลับคิดว่าเธอเสแสร้งเพื่อโก่งค่าตัวเพิ่มก็เท่านั้นเอง บัญชรอุ้มเธอมาโยนลงบนเตียงหนานุ่ม จากนั้นเขาค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออกอย่างใจเย็นไม่กลัวว่าเธอจะหนีไปไหน บัญชรไม่เหลืออะไรติดตัวสักชิ้น เขามานั่งลงที่ข้างๆเธอ ถอดเสื้อผ้าเธอออกทีละชิ้น วิราศิณีได้แต่ส่ายหัวไปมาเพราะเธอจุกจนไม่มีแรงห้ามเขาได้ บัญชรเล้าโลมเธอไปเรื่อยๆ อย่างใจเย็นและชำนาญจนเธอเผลอ เขาจึงเข้าหาเธอ แต่เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทำให้บัญชรต้องสะดุด ถึงกระนั้นบัญชรหยุดไม่ได้แล้วมันผ่านตรงที่จะหยุดได้แล้ว เสียงกรีดร้องของเธอทำให้ความเมาของบัญชรหายไปหมดสิ้น