ดวงใจเหมันต์

เหมือนจะดีและเหมือนจะไม่ดี ฉู่เลี่ยงเฟิ่งอีกคนจากยุคปัจจุบันทะลุมิติมาอยู่ในร่างของฉู่เลี่ยงเฟิ่งในยุคจีนโบราณแห่งหนึ่ง
“อ่านแต่ในนิยายพอมาเจอกับตัวเองขำไม่ออกเหมือนกัน” ฉู่เลี่ยงเฟิ่งบ่นอุบอิบอยู่กันตัวก่อนที่จะได้ยินเสียงครางของผู้ชายที่ดังอยู่ข้างๆ
“อืม..”
ฉู่เลี่ยงเฟิ่งหันไปมองพร้อมกับตกใจจนผงะไปเล็กน้อย แต่นางก็ยังคงเอามือไปจิ้มอยู่ กลัวแต่ก็อย่างรู้ว่าตายยัง
“โอ๊ย..” เสียงร้องออกมาแปลว่ายังหายใจอยู่ พร้อมกับที่นางเอาใบหูเรียวเล็กนั้นแนบไปกับที่หน้าอกเขา โดยที่นางก็ไม่รู้ตัวเช่นกันว่าชายหนุ่มที่นอนเลือดไหลโชกอยู่นั้น ยังรับรู้ทุกอย่างเพียงแต่ขยับตัวได้ช้าเท่านั้นเอง
“ท่านอดทนไว้ก่อนนะเดี๋ยวข้าจะไปตามท่านพ่อมา” นางกำลังจะลุกไป แต่กลับโดยชายหนุ่มผู้นั้นดึงมือไว ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ก่อนที่เขาจะยัดอะไรบ้างอย่างเย็นๆ มาอยู่ในมือ มันเป็นเหมือนหยกรูปอะไรสักอย่างเนื้อมันเงา พร้อมกับที่เขากระซิบข้างหูนาง
“ไปค่ายเหมันต์” ใบหน้างามขมวดคิ้วมุย แต่ก็ยังคงพยักหน้าก่อนจะรีบวิ่งไป