พ่ายรักเสน่หาจันทราสวาท

“เจ้าจะรีบไปไหน เจ้าโกรธที่ข้าพูดจาไม่ดีสินะ งั้นข้าขอโทษ” ฮองเต้หมิงเฟยตงรีบเดินตามปิงหลินไปติด ๆ “เจ้าเดินช้าลงหน่อย” เขารีบยื่นมือไปคว้าจับข้อมือนางเอาไว้แล้วออกแรงดึง ทำให้ตัวนางเซถลามาหาเขาทั้งตัวพร้อมกับริมฝีปากทั้งสองประกบกันอย่างบังเอิญ
“คนฉวยโอกาส” ปิงหลินต่อว่าฮองเต้หมิงเฟยตงทันที
“ข้าเปล่า เพียงบังเอิญ” ฮองเต้หมิงเฟยตงรีบแก้ตัวอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น
ปิงหลินกำมือแน่นอย่างโมโหกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ “ข้าเกลียดท่าน”
ฮองเต้หมิงเฟยตงชะงักไม่กล้าพูดต่อเมื่อเห็นปิงหลินมีน้ำตาคลอ “ข้าขอโทษ ข้าจะรับผิดชอบเจ้า” นางวิ่งหนีเขาหายไปในพุ่มไม้ เขารีบวิ่งตามแล้วเห็นนางนั่งอยู่ที่พื้นหญ้า เขาจึงตรงเข้าไปนั่งโอบกอดตัวนาง “ข้าขอโทษ ข้าสนใจเจ้า” เขากอดนางพลางสูดดมความหอมหวานจากตัวนางอย่างซุกไซร้
จางหวานนั่งตัวแข็งทื่ออย่างตกใจเมื่อถูกฮองเต้หมิงเฟยตงเข้ามานั่งโอบกอดนางเช่นนี้ เขาคงจะเข้าใจผิดเป็นแน่ “ฝ่าบาท” เขาชะงักมองนางด้วยแววตาตกใจ
“ทำไมเป็นเจ้า” ฮองเต้หมิงเฟยตงรีบถามกับคู่หมั้นญาติสนิทตัวเองด้วยความตกใจ เขาขยับตัวห่างจากจางหวานในทันที
“หม่อมฉันตั้งหากที่ต้องถามพระองค์” จางหวานหันกายหนีหลบสายตาของฮองเต้หมิงเฟยตงพลางคิดถึงสัมผัสเมื่อกี้ที่ทำเอาใจร้อนวูบวาบไปหมด
“ข้าคิดอยู่แล้วว่าท่านเป็นจอมฉวยโอกาส” ปิงหลินเดินเข้ามาพุ่มไม้ที่มีพื้นหญ้าเขียวชอุ่มพลางใช้สายตามองฮองเต้หมิงเฟยตงกับจางหวาน คู่หมั้นอ๋องหมิงอันหยาง
“มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด ฝ่าบาทเพียงเข้าใจผิดเท่านั้น” จางหวานรีบแก้ตัวอธิบายความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นทันที
“ข้าไม่เชื่อ” ปิงหลินรีบพูดเร็วออกมาพลางมองจางหวานอย่างเกลียดชังหน้า
“เป็นความจริง ข้าเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเจ้า” ฮองเต้หมิงเฟยตงรีบขยับกายโอบตัวปิงหลินเอาไว้แนบชิดพลางก้มหน้าลงซุกไซร้ซอกคอหน้าต่อหน้าจางหวาน คู่หมั้นญาติสนิทตัวเองอย่างไม่อาย แม้ว่าจะถูกมองด้วยสายตาเช่นนั้นก็ตาม
“ปล่อยข้านะ ข้าไม่เชื่อท่าน ๆ มันจอมเจ้าเล่ห์” ปิงหลินยกมือทุบตัวฮองเต้หมิงเฟยตงอย่างไม่เกรงโทษอีกต่อไป เขาก็ไม่สนใจนางที่โมโหทุบเขาสักนิดกลับกอดรัดตัวนางมากขึ้น “ปล่อยข้านะคนฉวยโอกาส” นางสะดุ้งตกใจเมื่อเขาใช้ปากงับต้นคอนาง “อื้อ อย่า” นางถูกเขาฉวยโอกาสกับนางมากกว่าเมื่อกี้ เขาดึงตัวนางไปหาแล้วจูบปากนางนัวเนียและนางเหลือบตามองจางหวานที่ยังนั่งอยู่ที่เดิมแล้วคิดบางอย่างออก นางร่ายเวทซ้อนทับปิดการมองเห็นเขาให้เขามองจางหวานเป็นนางเสีย
“อย่านะเพคะ ฝ่าบาท” จางหวานนั่งตัวแข็งทื่อเมื่อตกอยู่ในอ้อมกอดของฮองเต้หมิงเฟยตงที่กำลังกอดซุกไซร้ตัวนางพร้อมกับอาการตกใจของนางด้วย เมื่อกี้นางยังนั่งอยู่ตรงนั้นแต่แล้วทำไมถึงเป็นนางมานั่งแทนปิงหลินละ “อื้อ” เขาสอดลิ้นเข้ามาพัวพันกับลิ้นนางเรียกความร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “ไม่ อย่า อื้อ ฝ่าบาท” เสื้อผ้าหลุดลุ่ยออกจากกายสาว นางถูกเขาเล้าโลมจนกลั้นอารมณ์สวาทไม่อยู่ ยามเขากอดรัดเสียดสี ถูไถ นางเพียงภายนอกก็รู้สึกดีไปหมด