เด็กในอุปการะ

เธอถูกเลี้ยงดูมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก่อนที่จะถูกครอบครัวของภาคภูมิรับเธอเข้ามาอุปการะเลี้ยงดู ในฐานะเด็กรับใช้ในคฤหาสน์หลังงาม และกลายมาเป็นนางบำเร่อและคู่นอนของเขา

“คุณเข้ามาในห้องผมได้ยังไง” ภาคภูมิเอ่ยถามเธอ

“เอ่อ....คือ ...นิรา ...”

“ยกกาแฟขึ้นมาให้คุณภาคภูมิค่ะ” เธอพูด ติดๆ ขัดๆ

“ขอโทษนะคะ ...ที่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต” นิรา เห็นว่าประตูไม่ได้ล็อกก็เลย ...เข้ามาข้างในห้องคุณภาคภูมิค่ะ งั้นนิราขอตัวกลับลงไปข้างล่างก่อนนะคะ เธอรีบเดินก้มหน้าไปที่ประตูห้องเพื่อจะออกไปนอกห้อง

“เดี๋ยวสินิรา....”เขาเดินไปดักเธอไว้ที่หน้าประตูแล้วใช้มือปิดล็อกประตูไว้ ไหนๆก็มาแล้วจะรีบกลับไปไหนล่ะเขาเดินไปประชิดตัวนิรา เธอตกใจรีบก้าวเดินถ้อยหลังหนี้เขาไป

.เอ่อ.....คือนิรา ...ว่านิรา...กลับลงไปข้างล่างดีกว่านะคะ. ป้าอรและป้าสายหยุดคงรอนานแล้ว หากนิราไม่รีบกลับลงไปทั้งสองคนอาจจะเดินมาตามเธอถึงที่นี้ได้

"ภาคภูมิ....ยิ้มให้กับเธอ"

“ไม่มีใครขึ้นมาหรอก” เพราะวันหยุดผมสั่งห้ามทุกคนขึ้นมารบกวนไว้อยู่แล้วมันเป็นเวลาพักผ่อนของผม ดังนั้นคุณไม่ต้องกลัว แต่ว่านิรา...ภาคภูมิไม่ได้สนใจฟังที่เธอพูดภาคภูมิก้าวเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น นิรา..ก้าวถอยหลังไปชนกับขอบเตียงกว้าง เธอยืนนิ่งจนตัวสั่น ขณะที่ภาคภูมิเดินเข้ามาประชิดตัวเธอมากขึ้น ภาคภูมิผลักนิรานอนหงายลงบนเตียงขยับขึ้นมาคล่อมเธอบนเตียง

“คุณภาคภูมิ จะทำอะไรนิราค่ะ ....”เธอเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นกลัว

“ไม่ต้องกลัวนะนิรา....ผมจะไม่ทำอะไรรุนแรงกับคุณหรอกนะ”
“คุณภาคภูมิจะทำอะไรค่ะ ....”เธอเอ่ยถามเขาออกมาอีกครั้ง แล้วเธอคิดว่าไงละ นิรา ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันสองต้องสองเธอคิดว่ามันเรื่องอะไรละ ภาคภูมิใช้มือข้างหนึ่งจีบยกแขนทั้งสองข้างของนิราไว้เหนือศรีษะ

ภาคภูมิโน้มหน้าลงไปจูบซอกคอเธอริมฝีปากหนากัดเม้มที่ลำคออย่างหนักหน่วง

“อือ “คุณภาคภูมิอย่างทำอะไรนิราเลยนะคะ นิรายังไม่เคย “ไม่ต้องกลัวฉันไม่รุนแรงกับเธอหรอก มือหนาเลื่อนมือเขาไปใต้เสื้อยืดสีขาวลูปไล้เนินอกอวบอิ่มที่มีขนาดเต็มไม้เต็มมือสมวัยกำลังลังจะแตกเนื้อสาว

“อือ.....อ่ะ.....นิราเปล่งเสียงคางออกมา” นิราดิ้น ขยับตัวไปมาภายใต้ร่างของภาคภูมิสัมผัสเสียดสีกับอกกว้างของเขา

//คุณภาคภูมิค่ะ //

“พอ.....เถอะนะคะ...นิราขอร้อง...”