อาชาไนย

"เมมาคุยกันหน่อย"

"คุณอาชาไนยมีธุระอะไรกับเมหรือคะ"

ถอยคำที่ดูสุภาพและเป็นทางการ เหมือนจะเป็นการให้เกียรติเขาแต่เขากลับรู้สึกว่าดูห่างเหินกันมากเกินไป

"เรียกอาชาเหมือนเมื่อก่อนก็พอ"

"ถ้าไม่มีธุระอะไรเมขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวสิ"

ชายหนุ่มรีบคว้าข้อมือเล็กที่กำลังจะเดินหนีเขาไปไม่ให้ไปไหน

"ปล่อยด้วยค่ะ"

"ที่ผ่านมาเธอหายไปไหน"

"ไม่ใช่เรื่องของคุณ"

"ผมถามดี ๆ นะเม"

"ฉันก็ตอบดี ๆ แล้ว"

"อย่าให้ผมต้องโมโหนะเม"

"โมโหแล้วจะทำไมคะ จะไล่ฉันออกจากบ้านเหมือน 15 ปีที่แล้วหรือไง ฉันไม่อยากที่จะทำอะไรเสียมารยาทหรอกค่ะแต่รบกวนให้เกียรติเมด้วย ตอนนี้ฉันไม่ใช่เด็กรับใช้ในบ้านของคุณแล้ว คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาข่มเหงรังแกฉันเหมือนเมื่อก่อน"

"ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ผมแค่อยากจะคุยกับคุณ"

"แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ขอตัวนะคะสามีฉันรออยู่ที่โต๊ะ"

"สามี? เดี๋ยวสิคุณกับไอ้หน้าจืดนั้นแต่งงานกันแล้วเหรอ"

คนตัวเล็กพยายามสะบัดมือออกจากชายหนุ่มแต่ก็สูงแรงของเขาไม่ได้

"ใช่ค่ะแต่งงานกันแล้ว"

เมชูแหวนเพชรที่นิ้วนางข้างสายให้กับอาชาไชยให้เห็นเต็มสองตา

"ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"

"จะรู้เรื่องของฉันไปทำไมกัน เดี๋ยวนี้คุณชายใหญ่ของตระกูลพัฒนปรีชา ว่างถึงขนาดมาใส่ใจเรื่องของชาวบ้านชาวช่องแล้วหรือคะ"

"หายไปนานปากดีขึ้นเยอะนะ ไอ้ภูวนัยมันสอนเธอมาหรือไง"

"ใช่ค่ะ สอนหลาย ๆ เรื่องเลยด้วย เพราะฉะนั้นปล่อยมือฉันได้แล้วฉันเจ็บ!!!"

"ไปคุยกับผมให้รู้เรื่องก่อน"

"ฉันไม่อยากคุย"

ฝากกดใจกดติดตามกันด้วยน