แล้วไง...ก็จะรัก

'เอ็งมันเป็นแค่เด็กท้ายตลาด วันๆ ขลุกอยู่แต่ในครัวกับสวนมะม่วงลุงชัย ไม่ก็เดินเวิ่นเว้อตามหลังหลวงตาต้อยๆ จะเอาอะไรไปรักคุณชายเขาวะ ขิมเอ๊ย!'

'ฉันก็รักของฉันมาเป็นปีแล้ว ป้าจะไปรู้อะไรล่ะจ๊ะ ถ้าคุณชายเขาไม่ชอบ ไม่มีใจให้ฉันสักนิด เขาจะสั่งขนมไทยแม่ฉันไปกินทุกวันทำไม'

'คุณชายเขาเป็นครู เขาสั่งไปแจกเด็กนักเรียนโว้ย ใครมันจะอยากกินขนมไทยทุกวัน'

'นั่นแหละจ้ะ พ่อแสนดีของฉัน'

เป็นอย่างนี้แทบทุกวันวนเวียนไม่เปลี่ยนแปลง ก็จริงอย่างที่ป้าแกว่า คนอย่างไอ้ขิม เป็นแค่เด็กที่วันๆ ไม่มีอะไรให้ต้องคิดต้องเครียด ตื่นเช้ามาก็ไปส่งขนมให้แม่นอกจากนั้นก็เอาแต่เดินตามหลังพระขอข้าววัด

ไม่ได้ยากไร้เสียจนไม่มีกิน แต่ข้าววัดดันอร่อยนี่สิ เรื่องอะไรจะไปเสียเงินซื้อกินเอง

ในวัดก็ไม่ได้มีพระเยอะแยะสักหน่อย ญาติโยมเอามาถวายก็ใช่จะฉันกันหมด

นั่นแหละ ..ไม่เป็นไรเดี๋ยวขิมช่วยฉัน เอ๊ย...ช่วยกินเอง