หลงรักคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว

"คุณจะจีบผม?"

"ค่ะ!" เธอพยักหน้ารัวพลางยิ้มอย่างมั่นใจ

"ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ใครคิดจะจีบก็ทำได้ง่ายๆ นะวุ้น"

"ยากเหรอคะ? ยากก็ดีค่ะ ฉันชอบ" เธอกลับยิ้มกว้างกว่าเดิม

ฉัทปนัยเห็นว่าท่าทางเธอเอาจริงก็นึกสนุก หัวใจเต้นโครมครามท่ามกลางเสียงฉู่ฉ่าของเนื้อบนหน้ากระทะ ควันและกลิ่นหอมของอาหารยิ่งทำให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบในแบบของมัน

เขากำลังจะยิ้ม สายตาก็มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างสนใจ พยายามจับจ้องเฝ้ามองเธอไว้แทบไม่ให้คลาดสายตาเพื่ออยากจะแน่ใจว่าสิ่งที่หูเขาได้ยินเมื่อครู่ไม่ได้แย้งกับปฏิกิริยาของเธอที่เขาเห็น

ทว่าจู่ๆ เธอกลับทำหน้าตึงเข้มขึ้นมาเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ นี่มันเหมือนเวลาที่เธอจะดุเขาไม่มีผิด

"อ้อ แล้วถ้าคุณจะทำตัวยากกับฉัน คุณก็ต้องยากกับผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาคุณด้วย ห้ามโกงห้ามลำเอียงเด็ดขาดเลยนะคะ"

"ครับ"

"สบายใจแล้วค่ะ"

ฉ่า! ซ่า!

"โอ๊ย!" ชายหนุ่มสะดุ้งชักมือกลับ เพราะหญิงสาวเพิ่งเอามันหมูลงก่อนจะเอาเนื้อปลาลงตาม เขามัวแต่มองเธอเพลินจึงไม่ทันสังเกตเลยถูกน้ำมันกระเด็นถูกแขน

"อุ๊ย! ขอโทษค่ะ"

นวีวางตะเกียบลงในทันทีแล้วจับแขนเขาดึงมาดูใกล้ๆ อย่างอ่อนโยน อีกมือก็คอยลูบข้อมือเขามาตลอดช่วงหลังมือ

"คุณฉัทโดนตรงไหนคะ?"

ฉัทปนัยไม่เคยมีความคิดจะใส่ใจเรื่องเล็กน้อยเท่านี้ แต่เหตุการณ์มันเหมือนเดจาวู ถึงแม้เธอเพิ่งพูดว่าไม่ให้ลำเอียง ทว่าในเมื่อเธอถาม...เขาก็อยากจะเป็นผู้ชายช่างสำออยดูสักครั้ง

ถึงยังไงเธอก็ไม่รู้หรอกว่าเขาแกล้งหรือเป็นจริง ความทรงจำของเธอเกี่ยวกับเขาไม่มีอยู่ เรื่องนี้ต้องนับเป็นกำไรของเขาในท่ามกลางความโชคร้ายทั้งหลาย

"ตรงนี้ครับ แถวๆ นี้" เขาชี้บอก เธอก็ดึงทิชชูมาเช็ดให้แล้วค่อยๆ ก้มหน้าเป่าให้เบาๆ