นายหญิงของนายหัวคราม

คำโปรย
เขาเป็นถึงนายหัวที่ผู้หญิงแถบนั้นต่างอยากเป็นนายหญิงของเขากันทั้งนั้น แต่สำหรับพราวฟ้าไม่!
เเต่ไม่ว่าเธอจะเห็นด้วยยังไง คนที่เป็นนายหญิงของเขาได้ก็มีแค่คนเดียวก็คือเธอตลอดมา...


.................

"คุณจะปล่อยหรือไม่ปล่อยฉัน "
เพี้ยง!
พลันก้นโด่งของเธอกลับถูกเขาตีอย่างมันมือ เธอเองก็ยิ่งพงะนิ่งอึ้ง 'นี้เขามีสิทธิอะไรถึงทำกับเธอเช่นนี้อีกแล้ว...'
" คุณปล่อยฉันลงเถอะ ฉันยอมเชื่อคุณก็ได้ จะไม่ดื้อด้วยจะเชื่อฟังคุณทุกอย่างแล้วจริงๆ " พราวฟ้าเริ่มรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้แล้วจริง ๆ เธอพยายามขอร้องทั้งอ้อนวอนเขาอย่างกลัวสุดขีด คนแบกเองก็เริ่มคลื่ยิ้มออกมา
"ฮื่อๆ ปล่อยฉันเถอะนะ... " ได้ยินคำเว้าวอนสั่นเครือของสาวที่เขาเคยตกหลุมรัก ครามถึงกับนิ่งคิดชั่งใจสักครู่ก่อนที่จะคิดถึงอดีตที่เเม้เธอจะทำให้เขาเชื่อใจได้ทุกครั้ง แต่เธอก็หลอกเขาทุกครั้งเช่นกัน
"ก็ได้ๆ ฉันจำคุณไม่ได้จริงเเหละ แต่ถ้าฉันเป็นภรรยาของคุณจริงๆ คุณก็ช่วยวางฉันลงเเล้วพูดดีๆ กับฉันเล่าเรื่องราวของเราแต่ก่อนให้ฉันฟังก่อนได้ไหม...ให้ฉันได้ตั้งหลักได้ฟื้นฟูความจำฉันกลับมาซักหน่อย ตอนนี้ฉันยังจำอะไรไม่ได้เลย และแม้แต่ตัวฉันเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหนจะใช้ชีวิตยังไงต่อ พ่อแม่ฉันเป็นใครก็ยังไม่รู้ ขอร้องล่ะคุณ "
ชายหนุ่มได้แต่อดทนฟังคำพูดอู้อี้ซึ่งเธอใช้หวาดล้อมเขามาจนรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองก็กำลังเริ่มต้านทานความเจ็บไว้ไม่ไหว "ผมบอกก่อนนะ! ถ้าคุณคิดหนีคราวนี้ผมจะมัดเชือกแล้วลากคุณไปเอง" ดวงตาดุที่พร้อมทำจริงทำให้พราวฟ้าถอยเท้าก้าวหนึ่งแต่ก็ฝืนยิ้มทำดีสู้เสือเข้าไว้