เสน่หาเจ้าจันทร์

โพลนมองไม่เห็นถนนด้านหน้า "เจ้าจันทร์"หนุ่มวัยเบญจเพศกำลังขับรถกลับบ้านเหมือนในทุก ๆ วัน แต่วันนี้ฟ้าฝนกลับไม่เป็นใจเอาเสียเลย ทำให้เจ้าจันทร์จึงเหยียบคันเร่งให้ทันก่อนที่ฝนห่าใหญ่กำลังจะมา แต่มันกลับเป็นความคิดที่ผิดมหันต์เมื่อมีรถยนต์คันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วจนเสียหลักพุ่งชนเข้ากับรถยนต์ของเจ้าจันทร์จนตกลงสู่ก้นบึ้งแม่น้ำเจ้าพระยาเชี่ยวกราก

เฮือกก

"ท่านจันทร์หนาท่านจันทร์ไยถึงทำเช่นนี้ หาก"ท่านเทพ"รู้ความเข้าคงมิวายเกิดเรื่องเป็นแน่"

ที่นี้ที่ไหน ทำไมผู้คนที่นี้ถึงพูดจาแปลกประหลาดนักทั้งยังการแต่งกายชุดโบราณสมัยร้อยปีที่แล้วแบบนี้ทุกอย่างมันช่างแปลกตาเหลือเกิน

"อือ ที่นี้ที่ไหน พ่อกับแม่ผมอยู่ไหน"
"เรือนเจ้าพระยาเทพพิทักษ์วรเดช ขอรับ"
"เจ้าพระยาเทพพิทักษ์วรเดช?"
"เจ้าจำผัวตนเองมิได้ฤา เจ้าจันทร์"
เสียงทุ้มต่ำดังกังวานขึ้นมาเบื้องหน้าพร้อมกับการปรากฏกายของบุรุษผู้หนึ่งทำเอาดวงตาพร่ามัวไปชั่วขณะ เมื่อองคาพยพของคนผู้นี้นั้นรูปงามดังองค์อินทร์ แม้แต่เสียงหัวใจของเจ้าจันทร์ก็ยากจักหักห้ามใจที่ไม่สั่นไหวได้

เขาว่ากันว่าประตูแห่งกาลเวลาจะนำพาหัวใจที่เลื่อนหายไปหวนสู่อดีตที่จากมานานแสนนานอีกครา และที่แห่งนั้นมีใครบ้างคนกำลังเฝ้าคอยจักได้"เสน่หาเจ้าจันทร์"อีกครา