คณิกาผู้นี้เป็นบุตรีแม่ทัพกบฎ

คำโปรย

ในคืนหิมะโปรยผู้คนทั้งตระกูลต้องโทษถูกประหารชีวิตภายในจวนแม่ทัพหวง เหลือเพียงบุตรสาวที่อยู่ในวัดร้างบนเขาจึงรอดชีวิต

หวงซิ่วอิง บุตรสาวเพียงคนเดียวของตระกูลหวงให้คำสัตย์กับเหล่าวิญญาณผู้ล่วงลับไว้ไม่ว่าต้องใช้เวลานานเพียงใด นางจะหาทางคืนความยุติธรรมให้ผู้คนที่ต้องตายไปในคืนนั้นให้ได้

สี่ปีต่อมานางแสร้งใช้ชีวิตเป็นนางคณิกาแห่งหอสุราอิงฮวา รอเวลาเหมาะสมใช้ความงดงามของตนเองเบิกทางลอบเข้าจวนผู้ป้ายสีบิดาตน หาหลักฐานสำคัญ โดยมีมู่โม่โฉวบุตรชายตระกูลมู่ ผู้เป็นเจ้าของหอสุราอิงฮวา

XX
เนื้อหาบางส่วน
XX

"ข้าจะให้เงินแต่พวกเจ้าปล่อยข้ากับนางไป"

"ฮ่า ๆ คิดว่าพวกข้าโง่หรืออย่างไร ให้ปล่อยสตรีงดงามเช่นนี้ไป เจ้าไปได้ทิ้งนางกับเงินไว้แล้วข้าจะไว้ชีวิต" หัวหน้าโจรหัวเราะดังลั่น นึกขบขันคำกล่าวของมู่โม่โฉว โจรป่าเช่นนี้ไม่ได้เจอสตรีมานานเท่าไรแล้วไม่รู้ หากปล่อยไปถือว่าโง่เต็มทีแล้ว

ได้ยินหัวหน้าโจรกล่าวเช่นนั้นจึงไม่คิดต่อรองสิ่งใดอีก เขาพอเดาได้แต่แรกว่ามันคงไม่ปล่อยนางไปแน่ ระหว่างพูดคุยจึงคิดหาทางว่าจะพานางหนีไปได้อย่างไร

"คนของข้าหากจะเอาไปให้ได้ก็เข้ามา" ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังลั่นกางมือสองข้างกันนางเอาไว้ หัวหน้าโจรหันไปสั่งลูกน้องให้เข้ารุมเขาทั้งสองทางพร้อมกัน

XX

"ถึงอย่างไรข้าก็นับว่าเป็นว่าที่คู่หมั้นของท่านพี่มู่ จะถามเรื่องของท่านบ้างมิได้เลยหรือ" ดวงตาสองข้างเริ่มแดงขึ้น เมื่อรู้สึกว่ามู่โม่โฉวปิดกั้นตนเองจากนาง ไม่นึกว่าเขาจะปกป้องสตรีชั้นต่ำต่อหน้าผู้คนมากมาย ไม่นึกถึงความสัมพันธ์ในภายหน้าเลย

"ขออภัยหากทำให้เข้าใจผิด แต่ข้าไม่เคยคิดสิ่งใดกับคุณหนูสวี่เลย" น้ำเสียงเรียบนิ่งไม่มีอารมณ์ใดปนลงไปแต่กลับทำให้สวี่ลี่จูทุกข์ใจหนัก ไม่เคยมีสักครั้งที่คุณชายมู่จะปฏิเสธนางจริงจังเช่นนี้มาก่อน มันจริงจังเสียจนน้ำใส ๆ จากดวงตาเล็กเรียวร่วงหล่นหยดแล้วหยดเล่า

"ช...เช่นนั้นข่าวลือในตลาด เป็นความจริงหรือ ท...ท่านพี่มู่จะรับนางเป็นอนุจริง ๆ"

"ไม่ เรื่องนั้นไม่จริง ข้ากับนางไม่เคยพูดคุยกันเรื่องนี้ แต่หากข้าจะแต่งนางย่อมต้องแต่งเป็นฮูหยินอยู่แล้ว เหตุใดต้องแต่งเป็นอนุ"

XX

"คนงาม เหตุใดเจ้าจึงใจร้ายนัก ข้าเจ็บถึงเพียงนี้ยังตำหนิข้าได้ลง"

"ท่านพักผ่อนเถอะ ข้าจะอยู่เฝ้าท่านเอง"

"คุยกับข้าอีกหน่อยไม่ได้หรือ"

"ท่านบาดเจ็บอยู่ ทำไมจึงมีแรงพูดมากเช่นนี้อีก" หวงซิ่วอิงตำหนิด้วยความเป็นห่วง นางหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนเองจุ่มน้ำล้างแผลที่อาจารย์เตรียมมา บิดน้ำออกเช็ดคราบเลือดที่เลอะร่างกายของเขาออกเบา ๆ

"ข้ามีแรงที่ไหนกัน หากมีแรงคงลุกไปมองหน้าเจ้าแล้ว เช่นนั้นคงช่วยให้หายเจ็บไม่น้อย"

"เจ็บหนักเพียงนี้ยังมีเวลามาหยอกข้าอีก"

"ข้าไปหยอกเจ้าเมื่อไรกัน ข้าพูดความจริงเห็นหน้าเจ้าสักหน่อยก็หายเจ็บไม่น้อยแล้ว"

xxx
อย่าลืมโหลดตัวอย่างอ่านก่อนกดซื้อนะคะ
ซื้อผ่านเว็บไซต์ถูกกว่าซื้อผ่านระบบIOS น้า