เด็กเสี่ยหมี

คนอย่างเสี่ยหมี ไม่มีทางยอมกลายเป็นเสี่ยหมา เพียงเพราะเด็กเสี่ยมันยั่วน้ำลายหรอก


เสี่ยหมี ภวิศ

เจ้าของตลาดคนห่าม ที่กล้าไล่ที่ได้แม้กระทั่งเด็กสาวตัวเล็กๆ


เพราะตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น อยากได้จนตัวสั่น แต่คนใจทรามกลับปอดแหกไม่กล้าบอกเขาว่ารักว่าชอบ จึงต้องลงแรงกินไข่หวานนานถึงสองปี


"ไปทำงานกับฉันไหมล่ะ ดีกว่ามาปั่นจักรยานขายบัวลอยอีก"

"งานอะไรเหรอคะ"

"เด็กเสี่ย"

"เด็กเสี่ย! คืออะไรคะ?? เสี่ยอยากมีลูกเหรอ?"

"โง่ชิบหายเลย"

"เสี่ย!! ถ้าเสี่ยอย่างมีลูก เสี่ยไปรับเด็กคนอื่นมาเลี้ยงเถอะค่ะ ที่บ้านเด็กกำพร้ามีน้องๆ ที่ยังเด็กอยู่เยอะ ไข่หวานทำงานได้แล้วไม่รบกวนเสี่ยดีกว่า"

"เฮ้อ!! กูเหนื่อยใจ ไปดีกว่าไอ้เอก กูไปเก็บค่าแผงดีกว่า คุยกับยัยนี่แล้วกูปวดหัวทุกที"

อะไรของเขา แล้วหนูพูดผิดตรงไหนอยากเลี้ยงเด็กหนูก็เสนอให้ สงสัยจะเพี้ยนอากาศร้อนก็งี้แหละ สงสัยคนแก่กำลังจะใกล้วัยทอง




ไข่หวาน ขวัญจิรา

ความจนมันไม่เข้าใครออกใคร ขยันขายบัวลอยทุกวันยังได้เงินไม่เท่าเป็นเด็กเสี่ยแค่วันเดียว


ไข่หวานจะไม่ทนต่อความจนอีกต่อไป ในเมื่อเสี่ยอยากเลี้ยงเด็ก ไข่หวานก็จะยอมเป็นเด็กให้เสี่ยเลี้ยงเอง เผื่อเสี่ยจะใจดีเห็นเด็กน้อยตาดำๆ คนนี้เป็นลูกสาวตัวเล็กๆ


"เสี่ยกินบัวลอยทุกวันไม่เบื่อบ้างเหรอคะ เดี๋ยวก็เป็นเบาหวานหรอก"

"เสือก!"

อะไรของเขาคนอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี ยังมีหน้ามาทำหน้าระรื่นอีก ได้ตายเพราะน้ำตาลในเลือดสูงอย่าหาว่าไข่หวานไม่เตือนนะเสี่ย

"ก็ไข่หวานมันน่ากิน"