we ‘re just friends ก็แค่เพื่อนกัน

ความรักดูเป็นเรื่องยากที่เธอไม่เคยคิดจะทำความเข้าใจ เช่นเดียวกับความรู้สึกที่มีต่อเขา ในเมื่อตอนนี้มันดีอยู่แล้ว เธอเลยไม่เปลี่ยน
เปลี่ยนไปทำไม ไม่เข้าใจ?
~กานต์ธีรา~


สำหรับเขาเธอคือเพื่อน สถานะนี้มันมีมาตั้งแต่เกิด ห่วงใยเหมือนเพื่อน ดูแลเหมือนเพื่อน ใส่ใจเหมือนเพื่อน
แค่เพื่อนกัน คือคำที่เขาใช้บอกคนอื่นเสมอ
~นพ.กานต์ธีร์~


"เราเป็นเพื่อนกันมานานเหมือนกันนะ ไม่คิดว่าจะคบกันมานานจนป่านนี้ ตอนเด็กฉันหยุมหัวแกออกบ่อย"
กานต์ธีราเอ่ยขึ้น ทำให้คนตรงข้ามหัวเราะในคอเบาๆ ในตาคมเข้มวันนี้มันไม่เหมือนกับทุกวัน หญิงสาวอ่านไม่ออก
"แกจะอยู่เป็นเบ๊ ฉันไปถึงเมื่อไหร่นะ สักวันคงมีลูกมีเมีย"
พูดไปก็ขมคอ กานต์ธีร์เป็นหลานคนเดียวย่อมต้องมีทายาทสืบสกุล
"อืม เราเป็นเพื่อนกันมาทั้งชีวิต หากต้องเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง"
เขาพูดขึ้นบ้าง กานต์ธีราชะงักกับคำว่าอย่างอื่น เธอเบือนหน้าหนีสายตาเขา ที่ค่อยๆ เปิดเผยบางอย่างออกมา แววตาที่เริ่มเปลี่ยนไป
"ไร้สาระ เพื่อนกันก็ดีอยู่แล้วปะ"
เธอหัวเราะขื่น ออกมากับคำพูดตัวเอง
"ถ้ามากกว่านั้นล่ะ"
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น แววตาจริงจัง กานต์ธีร์ มองลึกเข้าไปแววตากลมที่กำลังสับสน ไม่ใช่แค่เธอเขาก็สับสน ยิ่งเห็นภาพที่มีผู้ชายคนอื่นใกล้ชิดหญิงสาวเมื่อวันก่อน หลายอย่างในใจเริ่มเด่นชัด อะไรที่ซ่อนไว้ค่อยๆ โผล่ออกมาทีละนิด
"ไม่ดีหรอก"
สุดท้ายเธอก็เป็นเพียงคนขี้ขลาด หญิงสาวมองลึกในแววตาเขา หัวใจเต้นระรัว เพื่อนกันทำไมหัวใจเต้นแรงขนาดนี้ ทำไมหน้าต้องหน้าแดงเวลาจ้องตาคู่นั้น
"สับสนอยู่เหรอ"
คำถามนั้นทำให้เธอชะงักนิ่ง กานต์ธีร์เคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ หัวใจเธอยิ่งเต้นระรัวราวกับมีคนมานั่งตีกลอง
"ลังเลมานานแล้วนะ แน่ใจจริงๆ เหรอว่าจะเป็นแบบนี้ตลอดไป"
เขาถามเสียงทุ้ม มือข้างหนึ่งยกโอบกอดผิวแก้มนุ่ม ปัดปลายนิ้วโป้งไล้ผิวบางเบาๆ สายตานิ่งสนิทเต็มไปด้วยความต้องการ
"อยากจูบ"
"."
แน่นอนว่าไวน์ไม่ได้ทำให้เขาเมา แต่บรรยากาศและคนตรงหน้ามากกว่าที่ทำให้เขารู้สึก
รู้สึกพิเศษมากกว่าปกติ