เมียที่รอวันเลิก

คนนึงพร้อมทิ้งทุกสิ่งแบบไม่แคร์อะไรสักอย่างกับอีกคนที่ต้องสูญเสียทุกอย่างโดยไม่ทันได้ตั้งตัวกับอะไรสักสิ่ง

"พี่อยากยกเลิกงานแต่งของเรา" ปรานต์เอ่ยขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบกันอยู่นาน

ระรินหันไปมองหน้าเขาเพื่อหวังว่าจะได้พบกับแววตาที่บ่งบอกว่าเขาล้อเล่นหรือหากว่ามันเป็นเรื่องจริงก็อยากให้ช่วยอธิบายสักหน่อย

"พี่พยายามรักเธอให้เท่าเมื่อก่อนแล้ว แต่พี่ทำไม่ได้"

คำอธิบายของเขามันยิ่งสร้างความเจ็บปวดให้เธอมากกว่าเดิม

"มันเกิดอะไรขึ้นคะพี่เป้"

"พี่แค่อยากถอยมาอยู่กับตัวเอง"

"เราคบกันมาตั้งสี่ปี ทำไมถึงเพิ่งอยากถอยเอาตอนนี้คะ" เธอมองเขาด้วยแววตาเจ็บช้ำน้ำใจ

"พี่หมดรักรินแล้ว พี่ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหนแต่รู้ตัวอีกทีพี่ก็ไม่รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว"

"พี่ก็เลยจะยกเลิกงานแต่งของเรา" ทั้งที่จะจัดเดือนหน้านี้อยู่แล้ว

เขาไม่ตอบได้แต่ก้มหน้าถอนหายใจอย่างอึดอัด ปรานต์คลึงแหวนที่เรามอบให้กันตั้งแต่สมัยที่คบกันแรกๆ มันเย็นเฉียบแถมยังบาดลึกเข้าไปถึงหัวใจ

"พี่ก็รู้ว่าแม่ของรินคาดหวังกับเรื่องนี้มาก แม่อยากให้รินเป็นฝั่งเป็นฝา"

"พี่ขอโทษที่เป็นผู้ชายคนนั้นให้รินไม่ได้อีกแล้ว"

ระรินน้ำตาหยดแหมะลงบนหลังมือ ปรานต์ปฏิเสธเธออย่างไร้เยื่อใยเหมือนคนไม่เคยรักกัน

"รินขอให้เรายังจัดงานแต่งเหมือนเดิมแต่ไม่ต้องจดทะเบียนได้มั้ยคะ"

"ริน" ชายหนุ่มหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่เธอยังเลือกที่จะดึงดันต่อ

"รินขอเวลาแค่หกเดือน ให้รินค่อยๆ บอกแม่เพราะรินกลัวว่าแม่จะเสียใจ แล้วหลังจากนั้นเราก็จะแยกย้ายกัน"

"มันต้องใช้เวลาถึงหกเดือนเลยเหรอ"

"ถ้าแม่เข้าใจก็อาจจะเร็วกว่านั้นค่ะ" ระรินปาดน้ำตาออกอย่างขมขื่น

คนหมดใจอะไรมันก็ดูฝืนไปหมดสินะ

ปรานต์แหงนหน้าถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม แต่เห็นแก่ที่คบกันมานาน งั้นเขาจะช่วยอดทนต่ออีกหน่อยก็แล้วกัน

แล้วระรินจะได้เลิกหลอกตัวเองสักทีว่าต่อให้ใช้เวลากี่เดือนกี่ปีเขาก็กลับไปรักเธอเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว

*******************************
เพิ่งได้ลองเขียนปมดราม่าแบบนี้ครั้งแรก ฝากนักอ่านทุกท่านเอ็นดูกระถินด้วยนะคะ
ใครผ่านไปผ่านมาก็ลองกดโหลดตัวอย่างไปอ่านดูก่อนได้ค่ะ แล้วกลับมากดเรตติง คอมเมนต์แนะนำติชมให้ไรต์หน่อยน้า ขอบคุณมากๆ ค่า