ตะวันตรงหน้า ยังงามไม่เท่าข้าคนนี้

"ชีวิตของเจ้าน่ะ เล่าให้ฟังหน่อยสิ"

"ถ้าหากเจ้าเป็นบุตรของอนุคนสุดท้ายที่แต่งงานโดยฮูหยินใหญ่ไม่ได้เห็นชอบ ท่านคิดว่า คนในบ้านจะปฏิบัติกับเจ้าเช่นไรล่ะ"

บุรุษหนวดครึ้มในชุดผ้าหนาเปียกโชกนึกคำตอบอยู่ชั่วอึดใจ

"ก็คงเลวร้าย" อีกฝ่ายตอบ

เผิงลี่หลิงอ้าปากหัวเราะทั้งที่ยังลืมตาแทบไม่ขึ้น แน่สิ ไม่ว่าถามใครล้วนต้องตอบว่าเลวร้าย ซึ่งเป็นคำตอบที่ถูกต้องทีเดียว ทว่ายังไม่ถูกที่สุด

"แล้ว... คิดว่าเลวร้ายถึงเพียงใด"

ชายหนุ่มมุ่นคิ้ว เมื่อได้ยินคำถาม เขาพอจะเดาออกแล้วว่าคุณชายหนุ่มรูปงามผู้นี้ คงจะประสบพบเจอเคราะห์กรรมมาไม่น้อย

"ฆ่าแกงกัน ใช่หรือไม่"

"ถูกต้อง" เสียงหัวเราะของเผิงลี่หลิงหยุดชะงักในทันที "ฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่ง"

"ถ้าอย่างนั้น แม่ของเจ้าก็..." เสียงทุ้มถามหยั่งเชิง

ทว่าเด็กหนุ่มไม่ตอบ เขานิ่งและเงียบ เงียบจนน่าหวั่นใจว่ากำลังคิดจะพาตัวเองจมลงสู่ก้นทะเลอีกหรือไม่ แต่สุดท้ายเด็กหนุ่มก็ไม่ได้ขยับตัว มีเพียงหยาดน้ำตาหยดน้อยที่ไหลรินออกมาจากหางตาด้วยความโศกเศร้า

ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปตามของที่ถูกวางกองทิ้งไว้ แล้วหยิบของชิ้นที่อยู่ด้านบนสุดมาดู พบว่ามันคือป้ายหยกประจำตระกูล ที่วางทิ้งไว้ หมายความว่าคนผู้นี้ต้องการจะตายกลายเป็นศพไม่มีญาติอย่างนั้นหรือ

หรือไม่ ก็อาจเป็นเพราะญาติในตระกูลนั่นแหละ ที่มีส่วนทำให้อยากตาย

ชายหนุ่มคิดขำ ๆ พลางจ้องมองไปตามรายละเอียดที่สลักอยู่บนแผ่นป้ายนั้น และแล้วรอยยิ้มบนใบหน้าคมครึ้มหนวดกับจางหายไป เขาวางป้ายหยกลงที่เดิมก่อนจะรีบร้อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วร้องกล่าวกับคนที่ยังนอนเจ็บตาเพราะฤทธิ์น้ำเค็มอยู่

"คุณชายน้อย เห็นที ข้าต้องขอตัวก่อน"

"ขอบคุณพี่ชายท่านนี้ หากไม่ได้ท่าน ข้าคงตาย...สมใจ...ไปแล้ว"

ฝ่ายที่ยืนอยู่กลับหัวเราะสวนมาก "ทรมานใช่ไหม กว่าจะตาย ถ้าอย่างนั้นก็อย่าพยายามอีก ชีวิตน่ะมีค่า ต่อให้ตอนนี้เจ้าไม่มีแม่แล้ว อย่างน้อย ก็ถือว่าได้ใช้ชีวิตเผื่อนางเสีย ในวันคืนที่เหลืออยู่ของเจ้า เจ้าอาจได้เจอใครสักคนที่ทำให้เจ้าอยากใช้ชีวิตต่อ จนกว่าจะเห็นเขามีความสุขก็ได้"