พรากรักมาเฟียเถื่อน

กลางดึก
"...." ภายในห้องปกคลุมไปด้วยความมืด มีเพียงแสงสว่างจากช่องผ่านทางประตูที่เล็ดลอดเข้ามาทำให้มองเห็นเพียงประปราย หญิงสาวบนเตียงขยับตัวเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตากลมโตจะค่อย ๆ เปิดขึ้น เธอพยายามเพ่งมองเพดานผ่านความมืด ใบหน้าสวยขยับหันมองไปยังอีกฝั่ง แล้วหญิงสาวก็นิ่งไปชั่วขณะ..
ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนนอนเหยียดขายาวพาดไปกับโซฟาที่ดูจะเล็กไปกว่าตัว ดวงตากลมโตเอาแต่จ้องไปยังอีกคนด้วยความรู้สึกหลากหลายที่อยู่ข้างใน ภาพที่คิดว่าจะไม่ได้เห็นก็ได้เห็น เธอเคยป่วยเพราะเขาอยู่หลายครั้ง ทว่าไม่มีสักครั้งที่นำทัพจะมาเฝ้าเธอ แต่ทำไมรอบนี้ถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ
"จะจ้องอีกนานไหม" น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นโดยที่เจ้าตัวยังนอนนิ่งไม่ขยับ
"อ๊ะ" มิลินตกใจรีบเบือนหน้าหนีไปมองอย่างอื่นด้วยความกลัว เขามีตาวิเศษหรือไงถึงได้รู้การเคลื่อนไหวของเธอตลอดเวลา
"ตื่นสักทีนะ" ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกนั่งพร้อมกับเสยผมขึ้นลวก ๆ พลางขยับสายตาไปมองหญิงสาวบนเตียง
"..อึก" มือเล็กกำผ้าห่มแน่นตอนที่อีกคนเดินมาหยุดข้างเตียง กลัวเขาจะว่าให้เธอที่เอาแต่ทำตัวอ่อนแอจนเป็นภาระคนอื่น
"...." เขาเงียบแล้วเอาแต่มองใบหน้าสวยที่พยายามหลบสายตา เธอทำเหมือนกลัวเขาคนที่อยู่กับเธอมาตลอดหนึ่งปี พอเป็นไอ้หมอมาเฟียนั่นเธอกลับไม่แม้แต่จะกลัวมันเลยสักนิด
"คุณนำทัพเฝ้าลินทั้งคืนเลยเหรอคะ" มิลินหลับไปสองวันเต็ม ๆ สาเหตุคงมาจากความอ่อนเพลียอ่อนล้า รวมถึงยาที่เธอได้รับด้วยเลยทำให้เธอหลับไปนานถึงสองวัน พอตื่นมาก็ทำให้รู้สึกดีสมองปลอดโปร่งกว่าทุกครั้ง น่าจะเพราะเธอได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ด้วย
"ยุ่ง" เขาตอบก่อนจะเดินไปเปิดโคมไฟให้พอมีแสงได้มองหน้าหญิงสาวชัด ๆ เธอจะรู้ไหมว่าตัวเองไม่ได้หลับไปแค่แป๊บ ๆ แต่มันคือสองวันที่เธอหลับโดยมีเขามาเฝ้าไม่หายไปไหน ความจริงหมอไมลส์จะไม่ยอมให้เขามาเฝ้ามิลินด้วยซ้ำ แล้วคิดว่าคนอย่างเขาจะยอมงั้นเหรอ มีอะไรบ้างที่เขาต้องการแล้วไม่ได้ เรื่องแค่นี้มันขี้ตีนเขาเกินไป
ที่จริงตอนแรกนำทัพต้องเดินทางกลับไทยตั้งแต่เมื่อวาน แต่ต้องยกเลิกทุกอย่างไปก่อนเพราะมิลินป่วยเข้าโรงพยาบาล เขาต้องมาอยู่เฝ้าเธอด้วยตัวเอง ซึ่งทุกคนต่างก็งงไปตาม ๆ กัน ในเมื่อลูกน้องมีอยู่เต็มบ้านทำไมเขาถึงไม่ให้ลูกน้องมาเฝ้าแทน แล้วตัวเองก็ไปทำงาน ทว่าตัวเขากลับมาเฝ้าเอง แม้ทุกคนจะเต็มไปด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่มีใครกล้าถามหรือเอ่ยอะไรออกไป เพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่ได้คำตอบที่ต้องการอยู่ดี
"อยากเข้าห้องน้ำไหม หรือหิวอยากกินอะไรหรือเปล่า" มิลินชะงักไปชั่วขณะ เพราะนี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ที่เขาดูห่วงใยเธอ ปกติเขาแทบไม่สนใจว่าเธอนั้นจะป่วยหรือเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ถ้าเขาต้องการต่อให้คลานเธอก็ต้องทำ
"คะ คุณ.."
"ไม่ได้ยินที่ถามหรือไง" เขาพูดโดยที่ยืนหันหลังให้เธอ นำทัพหยิบมือถือขึ้นมาพร้อมกับกดส่งข้อความบางอย่างไปให้ลูกน้องตน
"อยะ อยากกินอาหารไทยค่ะ" เธอบอกสิ่งที่อยากินมากที่สุด แม้จะแอบกลัวว่าเขาจะว่าให้แต่เธอก็อยากกินมันจริง ๆ ตั้งแต่มาอยู่กับนำทัพอาหารส่วนใหญ่ที่เธอได้กินจะเป็นอาหารจีน ไม่ก็พวกข้าวต้มอาหารรสจืดเท่านั้น เขาบอกว่าอาหารไทยกลิ่นแรงไม่ชอบ ใครเอาเข้าบ้านเขาไล่ออกหมด
"ว่าไงนะ?" อยากกินอาหารไทยงั้นเหรอ เธอคงไม่ได้เล่นตลกหรอกใช่ไหม
"เอ่อ.." ใบหน้าสวยก้มมองมือตัวเอง เมื่อไหร่หมอไมลส์จะเข้ามาในห้อง เขาจะไม่ทำโทษเธออีกใช่ไหม เหมือนว่าตอนนี้เขากำลังจะโมโหใส่เธอยังไงไม่รู้
แกร๊ก!
ซึ่งในระหว่างนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก หมอไมลส์ก้าวเข้ามาในห้อง ใบหน้าของคนมาใหม่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม นำทัพเห็นแบบนั้นจึงแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ทำไมหมอโรงพยาบาลนี้ถึงดูว่างจัง ดึกแค่ไหนก็เข้ามาตรวจได้ ไม่รู้ว่าที่ทำอยู่คือตามหน้าที่หรือตามใจตัวเองกันแน่ เขาชักจะไม่ชอบขี้หน้ามันเข้าให้แล้วสิ
"เป็นไงบ้างครับ" นำทัพยืนมองทั้งสองด้วยแววตาเรียบนิ่ง เขาจะรอดูปฎิกิริยาของคนตัวเล็กว่าจะตอบสนองไอ้หมอหน้าจืดนั่นยังไง
"ดีขึ้นแล้วค่ะ^^" เธอส่งยิ้มให้หมอหนุ่ม
"เหอะ!" เสียงหัวเราะเหมือนไม่พอใจของนำทัพดึงสายตาทั้งสองให้หันมอง
"ความจริงคุณไม่ต้องอยู่เฝ้าก็ได้นะครับ ยังไงก็มีหมอกับพยาบาลคอยดูแลอยู่แล้ว"
"ทำไมกูต้องให้คนอื่นมาดูแลคนของกู" เขาดูแลเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาทำหน้าที่ตรงนั้นแทน
"คะ คุณหมอคะ" มิลินเรียกหมอไว้เพราะไม่อยากให้ไปต่อปากต่อคำกับนำทัพ เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เอาได้เพราะดูแล้วนำทัพไม่น่าจะยอมง่าย ๆ แน่นอน
"จะเรียกมันทำไมนักหนาวะ!"