อ้อมกอดพญามาร

"เลิกพูดแบบนี้สีกทีได้ไหม นิลไม่อยากได้ยิน"
"ทำไม หรือรับความจริงไม่ได้ ใจจริงแล้วเธอคงอยากได้ไอ้หมอนั่นเป็นผัวมากว่าล่ะสิ แต่เสียใจด้วยนะนิลธิรา ถึงยังไงผัวตัวจริงของเธอก็ยังเป็นฉันอยู่ดี แล้วอย่าฝันว่าจะหนีไปหาใครได้อีก เธอต้องอยู่กับฉันไปจนวันตาย" เขาตวาดก้องด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว คิดว่าพอตื่นขึ้นมาแล้วหญิงสาวจะดีใจโผเข้ากอด ที่ไหนได้กลับดิ้นรนจะไปหาไอ้มารหัวใจนั่น
"แล้วจะให้นิลทำยังไง กระโดดโลดเต้นป่าวประกาศให้ใครต่อใครรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปงั้นเหรอ แล้วคนอื่นเขาจะคิดยังไง เป็นพี่น้องแต่ลักลอบได้เสียทำเรื่องบัดสี รู้ถึงไหนรังแต่จะถูกประณาม" เธอคร่ำครวญสะอึกสะอื้น
"คำก็พี่ สองคำก็น้อง พูดอย่างอื่นไม่เป็นหรือไงนิล"
"แล้วจะให้พูดอะไร ให้บอกว่าเราเป็นผัวเมียกันหรือไง นิลทำแบบนั้นไม่ได้หรอก แค่ที่เป็นอยู่ก็ละอายใจจนไม่กล้าสู้หน้าใครแล้ว"
"ตามใจ เพราะไม่ว่าจะเป็นเมียหรือเป็นน้อง ไอ้เรามันก็ประเภทหน้าท้องติดกันวันยังค่ำ"