เมื่อโซ่ทองมิอาจคล้องใจ

"ถ้าเราสองแม่ลูกเป็นบ่วงที่มันผูกคอพี่นัก กิ่งก็จะยอมออกไปจากชีวิตพี่เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น" เกวลินพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด ปีกว่าที่อยู่กินกันมาเวลามันไม่สามารถทำให้อะไรดีขึ้นมาสักอย่าง ยิ่งนับวันอธิรุจก็ยิ่งเกลียดเธอกับลูกมากขึ้นเรื่อยๆ

สำหรับอธิรุจแล้วเขาคงมองเราสองแม่ลูกเป็นบ่วงที่ผูกคอจนไม่มีอิสระที่แท้จริง ต่อให้มีลูกก็ไม่ได้เป็นโซ่ทองอย่างที่ใครต่อใครว่า แต่เป็นบ่วงที่ผูกมัดพวกเราเอาไว้เสียมากกว่า

และวันนี้เป็นวันที่เกวลินเลือกและตัดสินใจ เธอทนอยู่กับความใจร้ายของเขาไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวจริงๆ "กิ่งพอแล้ว กิ่งจะออกไปจากชีวิตพี่ตามที่พี่ต้องการ"

มุมปากของอธิรุจเหยียดยิ้มอย่างพึงพอใจที่ได้ยินประโยคนั้นจากปากของเกวลิน "ดี...ฉันก็อยากหลุดพ้นมานานแล้ว ฉันอยากเป็นอิสระ และที่เราต้องแต่งงานกันก็เพราะเธอไปบอกทุกคนว่าท้องกันฉันจนถูกบังคับต่างหาก ฉันไม่ได้อยากแต่งสักนิด"

"กิ่งรู้ว่าเราแต่งงานกันเพราะอะไร เคยคาดหวังความรักจากพี่ และตอนนี้กิ่งรู้แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้"

"รู้ตัวก็ดี" พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

"แต่กิ่งขอถามพี่อีกสักครั้งได้ไหมพี่อิฐ พี่เคยรักลูกสักนิดไหม" รู้อยู่เต็มอกว่าอธิรุจไม่ได้รักและจริงใจต่อกัน เขาก็แค่หลอกลวง และที่เราต้องแต่งงานกันก็เพราะความถูกต้องและความต้องการของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย แต่ถึงอย่างไรก็ยังอยากได้ยินสักครั้งว่าเขารักลูก เพราะอย่างไรทั้งคู่ก็มีสายใยพ่อลูกคงตัดกันไม่ขาด

"ฉันไม่ได้อยากให้เด็กเกิดมาตั้งแต่แรก เธอเองต่างหากที่เป็นคนเก็บเอาไว้"

เกวลินพยักหน้าเข้าใจ เธอจะจำประโยคนี้ให้ขึ้นใจ และจะรอดูวันที่อธิรุจจะรู้สึกผิด ต้องมีสักวันที่ผู้ชายคนนี้น้ำตาตกในเพราะคำพูดตัวเอง

"พี่จำคำพูดของตัวเองเอาไว้ให้ดีนะพี่อิฐ วันไหนที่พี่สำนึกได้วันนั้นพี่จะรู้สึก และจะเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด"

"ฝันมากเกินไปหรือเปล่า คงไม่มีวันนั้นหรอก"

***

"พี่รักกิ่งนะ ตอนนี้พี่รู้แล้วว่ารักกิ่งกับลูกมาตลอด แต่เพราะพี่มันมัวแต่เกลียดชังแบบไม่ลืมหูลืมตาถึงไม่รู้ใจตัวเอง เราน่าจะอยู่ด้วยกันจนหัวใจเริ่มทำหน้าที่ของมัน กิ่งไม่น่าหนีพี่มาแบบนี้เลย"

"ถ้าต้องทนอยู่แบบนั้น กว่ากิ่งจะได้รักจากพี่ก็คงต้องแลกกับความเจ็บปวดที่แสนสาหัส ถ้าต้องทนถึงขนาดนั้นกิ่งก็คงขาดใจตายไปก่อนแล้ว สิ่งที่พี่ทำไว้กับกิ่งมันหนักหนาสาหัสจริงๆ พี่อิฐ"