ท่านรองเจ้าขา

ดนตร์...ท่านรองผู้เร่าร้อน
แพรไหม...ว่าที่เลขาคนใหม่ที่หัวอ่อน
---------------------------------------------------------------------------------------
“คุณเรียกฉันเข้ามาทำไมคะ” แพรไหมรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องงาน แต่เธอไม่ได้มีทางเลือกมากนัก
“ก็เธอหลบหน้าพี่”
เขายังนั่งอยู่ที่เดิม ท่วงท่าแบบเจ้านายที่พร้อมจะออกคำสั่งลูกน้อง
“เดินเข้ามา...”
เขาออกคำสั่ง แต่ขาของแพรไหมกลับจงใจแข็งยืนแน่นิ่งอยู่แบบนั้น
“ถ้าไม่มีธุระอะไร ขอตัวนะคะ ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว” เธอที่ยังไม่ยอมขยับเข้าไปในห้อง พูดออกไปตรงๆ อีกแค่ไม่กี่ก้าวเธอก็จะหันหลังและออกจากห้องนี้ไปได้
“มี! หรือเดี๋ยวนี้ใช้งานอะไรไม่ได้แล้ว”
แพรไหมถอนใจเบาๆ
ติ๊ด...ติ๊ด...
(ค่ะ ท่านรอง)
“คุณช่อช่วยเข้ามาหน่อยครับ”
“ค่ะท่าน...อ้าว...ทำไมมายืนขวางแบบนี้ล่ะแพร” ช่อมาลีเปิดประตูมาก็เหมือนเกือบจะชนกับคนที่ยังยืนนิ่ง
“ขอโทษค่ะ” แพรไหมเขยิบเข้ามาเล็กน้อย แต่ก็ยังเลือกที่จะยืนไม่ไกลจากประตู
“ค่ะ ท่านรอง” กลายเป็นช่อมาลีก็เลยยืนข้างๆ รุ่นน้องสาวไปด้วย ตอนนี้ไม่เข้าใจสถานการณ์
“ช่วยจูงแพรไหมให้เข้ามารับงานที่โต๊ะผมด้วย” ดนตร์พูดออกไปช้าๆ ชัดๆ เขาจะไม่แพ้ใครทั้งนั้นแหละ โดยเฉพาะคนที่เป็นเมีย
“เข้าไปสิแพร” ถึงคำขอจะแปลก แต่ช่อมาลีก็ไม่ได้อิดออดที่จะไม่ทำตาม ถ้ายังไม่เดินก็จะไปตามนิสามาช่วยนั่นล่ะ
“ค่ะ” เธอเดินไปสองก้าวแล้วก็หยุด มองคนที่ยังนั่งโต๊ะทำงานไม่มองมาที่เธอ แต่เธอรู้ว่าเขามันเจ้าเล่ห์มากแค่ไหน
“เข้าไปอีก” ช่อมาลีออกแรงดัน อีกนิดก็จะลากจูง
“ท่านรองต้องการอะไรกันแน่คะ” แพรไหมตัดสินใจว่าควรจะพูดกันตรงๆ สักที
“จะให้พี่พูดต่อหน้าคุณช่อเลย”
ช่อมาลีถึงกับหูผึ่ง
“ถ้าไม่ใช่เรื่องงาน ฉันขออนุญาตกลับบ้านนะคะ” แพรไหมมองคนที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“ไอ้ผู้ชายที่มันซื้อกาแฟให้แพร มันทำงานอยู่แผนกไหน”
ช่อมาลีคือคนที่อ้าปากค้าง ก่อนจะรีบเสมองพื้น ก้มหน้านิ่ง
เห็นทีแพรไหมจะไม่ได้เป็นแค่ผู้ช่วยหรือว่าที่เลขาแล้วมั้ง
“มันไม่ใช่เรื่องงานค่ะ” แพรไหมมองไปที่พี่ช่อ ตอนนี้ถ้าเลือกได้อยากให้เขาหยุดพูดจะดีที่สุด
“แน่ล่ะ ไม่ใช่เรื่องงาน แต่มันเป็นเรื่องของผะ...”
เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากคนช่างพูด นี่เขาไม่รู้เหรอว่าพี่ช่อก็อยู่ด้วย
เขาเลียมือเธอ และเธอก็ขยับมือลง มองคนที่ทำตัวไม่ต่างจากเด็กห้าขวบ