กระสันบริสุทธิ์

“ถ้ามากกว่ากินข้าวเขาจะจ่ายหนูเท่าไรคะ”
เพราะหนี้สินที่รุมเร้าจึงผลักให้เธอก้าวออกจากกรอบความดี เพื่อเข้าไปสู่ห้วงแห่งราคีด้วยความเต็มใจ และเมื่อกลับตัวไม่ได้ถึงแม้จะพบอันตรายแต่เธอต้องเดินไปจนสุดเส้นทาง

พรพิมพา ภูวสิทธิ์ & อคิน พิสุทธิ์เดชากุล

“ผมตอบคำถามคุณแล้ว เมื่อไรจะได้ฤกษ์บอกราคาล่ะ” อคินไม่รีรอจะเข้าประเด็นสำคัญ
“สองแสนค่ะ” เธอกลั้นใจตอบ
“ไม่คิดค่าเจ็บตัวเพิ่มหน่อยหรือยังไง” เขาส่งคำพูดถากถางศักดิ์ศรีอีกครั้ง
“แค่นี้ก็มากพอแล้วค่ะ”
“ไม่มีผู้หญิงดี ๆ ที่ไหนเขารับงานแบบนี้หรอกนะ”
“ถ้าคุณรู้แบบนั้นก็อย่าเสียเวลามาสั่งสอนเลยค่ะ”
“อีกอย่างถ้าไม่มีอาชีพแบบนี้คนอย่างคุณจะอยู่ยังไงคะ ใครจะตอบสนองความต้องการที่บิดเบี้ยวของพวกคุณได้” พรพิมพาเลือกจะไม่กักเก็บความโกรธเอาไว้ เธอปลดปล่อยมันออกไปให้อีกฝ่ายได้รับรู้เช่นกันว่าการกระทำของเขานั้นก็ไม่ได้สูงส่งไปกว่าการถับถมเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
อคินถึงกับกระตุกยิ้มเยาะกับสิ่งที่ได้รับฟัง เขายกขาขึ้นมานั่งไขว่ห้างราวกับสบายอารมณ์เสียเต็มประดา
ไม่นานนักโทรศัพท์ของพรพิมพาก็สั่นเป็นการแจ้งเตือนของธนาคารที่ได้รับยอดโอนมาจำนวน 500,000 บาทถ้วน มือเล็กนั้นสั่นเทาพร้อมกับดวงตาที่ไหวระริก
“ได้เงินแล้วก็ปิดมือถือซะ ผมไม่อยากให้มีอะไรมารบกวน”
“แต่พิมขอไปแค่สองแสนนะคะ”
“ปากเก่งใช้ได้เลยนี่ ให้เท่าไรก็เอาไปเท่านั้นอย่ามามีศีลธรรมแถวนี้”
เธอทำตามคำสั่งอย่างว่าง่ายเพราะเงินตราที่ใฝ่หาได้เข้ามาอยู่ในครอบครองแล้ว
“ทำให้สมกับที่ผมจ่ายก็แล้วกัน”