ย้อนเวลามาเลี้ยงน้อง (จบ)

เสี่ยวอวิ๋น สิ่งที่อาจารย์จะทำต่อจากนี้ ไม่รู้ว่าจะเกิดผลตามมาเช่นไรบ้าง หากทำสำเร็จบ้านเมืองจะเกิดการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น แต่หากว่าทำไม่สำเร็จ อาจารย์อาจจะกลับไปหาเจ้าไม่ได้อีก
ข้าใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้มานานแล้ว สิ่งไหนที่ควรเห็นก็ได้เห็น สิ่งที่ควรรู้ก็ได้รู้แล้ว ทุกอย่างข้าล้วนผ่านมันมาหมดแล้ว ชีวิตนับต่อแต่นี้ไม่รู้ว่าจะอยู่บนโลกนี้ได้อีกนานเท่าใด แต่ก่อนที่จะต้องจากโลกใบนี้ไป อาจารย์ก็อยากจะสร้างสิ่งดี ๆ ไว้ให้คนรุ่นหลังได้จดจำมัน
อาจารย์มีเรื่องอยากจะให้เจ้ารับปากอยู่หนึ่งเรื่อง หากว่าสุดท้ายแล้วอาจารย์ไม่ได้กลับไปหาพวกเจ้า ช่วยดูแลและคุ้มครองหนิงเซียนให้อยู่รอดปลอดภัยที มีเพียงเจ้าที่อาจารย์ไว้ใจ
หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ให้นำตราหยกที่ข้ามอบให้ สั่งการลงไป ทหารจำนวนห้าหมื่นนายของอาจารย์ ตอนนี้ได้กระจายตัวอยู่รอบ ๆ เมืองเหลียงโจว เพื่อคุ้มครองพวกเจ้าแล้ว
ขอให้เจ้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

โจวหยางหลง

เมื่ออ่านจดหมายของผู้เป็นอาจารย์จบลง ถังรั่วอวิ๋นก็ล้วงมือเข้าไปในซองจดหมาย ทำให้ได้พบกับหยกตราพยัคฆ์หนึ่งชิ้น ในตอนแรกเด็กหนุ่มหยิบเพียงแค่กระดาษออกมา เลยไม่ทันได้เห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างใน อีกทั้งซองจดหมายก็หนากว่าปกติ ทำให้ไม่สามารถรู้ได้ว่ามีสิ่งใดอยู่ด้านในบ้าง
ถังรั่วอวิ๋นลูบหยกที่อยู่ในมืออย่างแผ่วเบา ในใจก็ภาวนาให้สิ่งที่ผู้เป็นอาจารย์กำลังจะทำ สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี เขาไม่ได้อยากใช้ตราหยกนี่ เพราะนั่นหมายความว่า ตอนที่เขาใช้มัน อาจารย์จะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว
เด็กหนุ่มนั่งมองจดหมายกับตราหยกสลับกันไปมา ก่อนที่จะตัดสินใจเก็บซ่อนเอาไว้ จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป เพราะว่าวันนี้จะต้องไปเปิดร้านขายข้าว ซึ่งเขาได้ส่งคนไปเรียนเชิญท่านเจ้าเมือง ให้มาเป็นคนเปิดงานให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

"ยินดีกับเจ้าด้วยนะ ได้กิจการใหม่เพิ่มแล้ว"
ท่านเจ้าเมืองเอ่ยแสดงความยินดีกับถังรั่วอวิ๋น หลังจากที่ทำการเปิดร้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว งานในวันนี้ถูกจัดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ก็ถือว่างานจัดออกมาได้เรียบร้อยดี ชาวบ้านที่รู้ข่าวก็ทยอยกันมาอุดหนุนทั้งยังร่วมแสดงความยินดี
แขกที่ได้รับเชิญมาที่งานพิธีเปิดในวันนี้ ก็เป็นร้านขายข้าวร้านเล็ก ๆ ที่กระจายตัวกันอยู่ในเมืองเหลียงโจวแห่งนี้
เมื่อมีร้านข้าวมาเปิดใหม่ คนที่ดีใจที่สุดก็คือชาวบ้าน เพราะในนี้สามารถหาซื้อข้าวได้ง่ายขึ้น และถูกขึ้นกว่าตอนก่อนหน้านี้
"ข้าต้องขอบคุณท่านเจ้าเมือง หากไม่มีท่าน งานวันนี้อาจจะจัดได้ไม่ดีเท่านี้ก็ได้ขอรับ"
ถังรั่วอวิ๋นรู้ดี ว่าที่งานออกมาได้ดีเช่นนี้เป็นเพราะเจ้าเมือง หากว่าวันนี้ท่านเจ้าเมืองไม่ได้มาร่วมงาน
บางทีคนที่มาร่วมยินดีกับเขาอาจจะมีไม่กี่คนด้วยซ้ำ
เป็นเพราะคนเหล่านั้นเห็นว่ามู่เฟยเทียนให้การสนับสนุนถังรั่วอวิ๋น พวกเขาจึงให้ความสนใจ แม้ว่าบางคนจะพอรู้ประวัติของเด็กหนุ่มมาบ้าง แต่ก็ยังไม่มีใครเชื่อได้อย่างสนิทใจ วันนี้จึงถือโอกาสมาดูความสัมพันธ์ของท่านเจ้าเมืองกับถังรั่วอวิ๋นด้วย
"เจ้าดูแลการค้าข้าวทั้งหมด หรือแค่เมืองเหลียงโจว"
"แค่ที่นี่ขอรับ ส่วนเมืองอื่น ๆ จะเป็นของท่านอาจารย์"
ถังรั่วอวิ๋นเลือกที่จะดูแลเพียงแค่ที่นี่ เพราะหากรับเอาทั้งหมด ก็กลัวว่าลูกหลานของโจวหยางหลงจะไม่พอใจ แค่เขาได้สิทธิ์ในเมืองเหลียงโจวแห่งนี้ ก็น่าจะมีคนที่ไม่เห็นด้วยอยู่มาก
เรื่องที่ถังรั่วอวิ๋นกังวลนั้น ถือว่าไม่ผิดเลยสักนิดเดียว เพราะตอนที่บรรดาลูก ๆ ของโจวหยางหลงรู้เรื่องเข้า ต่างก็พากันโวยวายด้วยความไม่พอใจ หากแต่ไม่มีใครสามารถขัดประกาศิตจากผู้เป็นพ่อได้ สุดท้ายแล้วจึงยอมที่จะให้ถังรั่วอวิ๋นดูแลเรื่องค้าข้าวของเมืองเหลียงโจว
เพราะหากไม่มีใครยินยอม สิทธิ์การค้าข้าวทั้งแคว้น จะตกเป็นของถังรั่วอวิ๋นทันที
"แค่ที่นี่ก็ถือว่าเยอะแล้ว"
"ขอรับ"
"เจ้าได้คนดูแลมาจากที่ใด หน่วยก้านดูใช้ได้เลย"
"ตลาดค้าทาสขอรับ"
คนคนนี้เมื่อก่อนเคยเป็นพ่อค้า แต่ว่าถูกทางการยัดข้อหาให้ ทำให้ต้องรับโทษ ครอบครัวของเขาเสียใจมาก บิดามารดาตรอมใจจนล้มป่วยและตายไป ส่วนภรรยาที่ท้องอยู่ ด้วยความเสียใจ ทำให้นางคลอดลูกก่อนกำหนด จนตกเลือดและตายไป ทิ้งไว้เพียงบุตรชายวัยแรกเกิดให้เขาดูแล
ตอนที่อยู่ในคุก เด็กก็ยังพอมีนมให้ได้ดื่มประทังชีวิต แต่พอตอนที่ถูกส่งมาที่ตลาดค้าทาส เด็กน้อยวัยแปดเดือนก็ไม่มีนมให้กินอีกเลย ทั้งคนที่ดูแล ก็ยังให้ข้าวผู้เป็นพ่อกินแค่วันละมื้อ ส่วนของเด็กนั้นไม่ได้ให้ เพราะว่าเด็กไม่สามารถขายออกไปได้ โชคดีที่ถังรั่วอวิ๋นไปพบเข้า และได้ช่วยออกมา
"พี่ใหญ่ท่านเจ้าเมือง ไปรับประทานอาหารกันเจ้าค่ะ โต๊ะข้างในจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว"
ถังจินเยว่ที่วันนี้แต่งในชุดผ้าไหมสีชมพูสดใส เดินยิ้มเข้ามาหาทั้งสองคน ก่อนที่จะเชิญไปที่ชั้นบนของร้าน ที่ตอนนี้ตั้งโต๊ะจัดเลี้ยงสำหรับครอบครัวไว้เรียบร้อยแล้ว
เพียงแต่ครอบครัวของถังรั่วอวิ๋นมีเพียงแค่สามคนเท่านั้น จึงได้เชิญให้ท่านเจ้าเมืองกับฮูหยิน และลูก ๆ มาร่วมโต๊ะด้วย ทั้งยังรวมหนิงเซียนกับโอวหยางเจิ้นหัวอีกสองคน
"ไปก่อนเลย เดี๋ยวพี่ตามไป"
ถังรั่วอวิ๋นมองสำรวจดูความเรียบร้อยภายในร้าน ก่อนที่จะกำชับกับคนดูแลประโยคสองประโยค จากนั้นก็เดินตามน้องสาวขึ้นไปชั้นบน
"เจ้าของงานมาแล้ว ลงมือได้เลย"
ท่านเจ้าเมืองพูดขึ้น หลังจากที่ถังรั่วอวิ๋นนั่งลงเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจึงหยิบตะเกียบไปคีบอาหารบนโต๊ะมากิน เมื่อผู้อาวุโสสุดในโต๊ะลงมือแล้ว ทุกคนก็เริ่มหยิบอาหารที่ตนเองหมายตาไว้เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
"ข้าว่าจะถามหลายครั้งแล้ว เจ้าใช่เด็กที่ข้าเจอที่ร้านผ้าในตำบลต้า เหยียนใช่หรือไม่"
หลังจากที่ลงมือกินข้าวกันได้ระยะหนึ่งแล้ว มู่ชิงอีหรือพระชายาองค์ชายเก้าได้ถามขึ้น หญิงสาวรู้สึกคุ้นหน้าถังรั่วอวิ๋นมาก แต่ก็ไม่มีโอกาสที่จะได้ถาม อีกอย่างนางเองก็ไม่แน่ใจ ว่าจะเป็นเด็กคนเดียวกันหรือไม่ เพราะถังรั่วอวิ๋นกับเด็กคนนั้น แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ถังรั่วอวิ๋นที่ถูกถาม ก็วางตะเกียบลง มุมปากยกขึ้นมาเป็นรอยยิ้มน้อย ๆ ก่อนที่จะพูดตอบ
"เป็นข้าเองขอรับ"
"หืม พี่หญิงเคยเจอกับถังรั่วอวิ๋นอย่างนั้นหรือเจ้าคะ"
ไม่ใช่แค่มู่เฟยหงที่สงสัย คนทั้งโต๊ะเองก็อยากจะรู้เช่นกัน ว่าสองคนนี้ไปรู้จักกันตั้งแต่ตอนไหน สายตาทุกคู่มองมาตรงจุดที่ถังรั่วอวิ๋นนั่งอยู่โดยไม่ได้นัดหมาย
"คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ขอรับ"
ถังรั่วอวิ๋นเริ่มเล่าเรื่องราวในตอนนั้นให้กับทุกคนฟัง
"มิน่าล่ะ พอพี่หญิงกลับมาก็ทำการอบรมคนงานในร้านชุดใหญ่เลย"
พอฟังจบมู่เฟยหงถึงได้เข้าใจการกระทำของพี่สาว ที่ในตอนนั้นเรียกพนักงานที่ร้านขายผ้ามาอบรม ทั้งที่อีกไม่กี่วันตัวเองก็จะต้องเดินทางไกล สาเหตุมันเป็นเพราะอย่างนี้นี่เอง
"ไม่น่าเชื่อ ผ่านไปเพียงแค่ปีเดียว จากเด็กที่เหมือนขอทานในวันนั้น กลายเป็นคุณชายที่สง่างามไปเสียแล้ว"
มู่ชิงอีชื่นชมถังรั่วอวิ๋นจากใจจริง นางเองก็ไม่คิดว่าเด็กคนหนึ่ง จะสามารถพาตัวเองมาได้ไกลขนาดนี้ และไม่ใช่แค่มู่ชิงอีที่นึกทึ่ง ทุกคนในที่นี้ก็ไม่ต่างกัน ไม่เว้นแม้แต่คนที่รู้เรื่องถังรั่วอวิ๋นดีอย่างมู่เฟยหง
ทางด้านโอวหยางเจิ้นหัวที่พึ่งได้รับรู้เรื่องราวของถังรั่วอวิ๋น ก็ถึงกับมองเด็กหนุ่มไม่วางตา ในตอนนี้เขารู้แล้วว่า ทำไมหนิงเซียนถึงได้สรรเสริญเยินยอถังรั่วอวิ๋นมากนัก เป็นเพราะว่าเด็กหนุ่มสามารถพาครอบครัวออกมาจากจุดที่ลำบากที่สุด มาอยู่ในจุดที่เรียกได้ว่าสูงสุดในชีวิต ได้ภายในเวลาแค่หนึ่งปี เป็นสิ่งที่หากเปลี่ยนมาเป็นเขา ก็ไม่รู้ว่าจะทำแบบนี้ได้ไหม