ฮองเฮาคือนางร้ายแห่งแคว้นที่ล่มสลาย

ทรราชเช่นเขาทำให้แคว้นเฉียนต้องล่มสลาย ด้วยโรคระบาดและอาถรรพ์ที่กักขังดวงวิญญาณของชาวเมืองเอาไว้ในห้วงเวลานิรันดร์ พระองค์รอคอยการฟื้นคืนชีพของฮองเฮาอันเป็นที่รักถึง 3,000 ปี ที่ผ่านมาเขาทำผิดต่อนาง จึงหวังจะได้ชดใช้ ทว่าเมื่อนางหวนคืนมา กลับกลายเป็นสตรีเย็นชาและไร้หัวใจ ไม่หลงเหลือความรักให้พระองค์อีกแม้เพียงเศษเสี้ยวเดียว

"พระองค์จะไปไหนก็ไปเถิดเพคะ ตอนนี้หม่อมฉันไม่อยากเห็นหน้าพระองค์"
เหยาหานหลินเอ่ยอย่างเย็นชา ทว่าไม่ได้ทำให้ฮ่องเต้สะทกสะท้าน เขายังหัวเราะออกมาเบา ๆ อีกด้วย เพราะรู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพไหน การที่นางไม่กรีดร้องโวยวายก็นับว่าบุญแล้ว ใครจะอยากคุยกับโครงกระดูกกันเล่า
"เจ้าก็ทนอีกหน่อย เดี๋ยวพอตะวันลับขอบฟ้า ข้าก็จะกลับมาเป็นบุรุษรูปงามที่มีเนื้อหนังมังสาแล้ว อย่างไรเสียนับแต่นี้ไป ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าคลาดสายตาอีกเด็ดขาด"
"เมื่อก่อนพระองค์ไม่แยแสหม่อมฉันด้วยซ้ำ ทอดทิ้งจนความรักในหัวใจของหม่อมฉันที่มีต่อพระองค์ลดเลือนหายไป มาตอนนี้หม่อมฉันเหม็นขี้หน้าพระองค์แล้ว จะตามไปทั่วทุกที่ให้มันได้อะไรขึ้นมา"
"คำว่า...ไม่รัก...ช่างออกจากปากของเจ้าง่ายเหลือเกิน"
"หม่อมฉันไปเกิดใหม่ไม่รู้กี่ภพกี่ชาติแล้ว จะให้รักพระองค์เหมือนเดิมได้อย่างไร ไม่รักก็คือไม่รักเพคะ"
พูดยังไม่ทันจบฮ่องเต้โครงกระดูกก็อุ้มนางขึ้นทันที แล้วพาเดินดุ่ม ๆ เข้าไปยังห้องเก็บสมุนไพร ซึ่งเป็นห้องมืดและแสงแดดส่องเข้ามาไม่ถึง หญิงสาวงงงันและดีดดิ้นไม่ยินยอม แต่ในเวลาต่อมาก็ต้องตกใจจนตัวแข็งไปหมด เมื่อชายหนุ่มกลับมามีเนื้อหนังมังสาอีกครั้ง