กาวน์ผูกรัก

แม้เป็นเรื่องที่ไม่สมควรจะทำยิ่งแต่ก็ทำแล้ว เขาวิ่งออกมาทั้งชุดสครับรองเท้าแตะ ในหัวคิดแต่ว่าควรจะไปตามเธอที่ไหน อโณมามีที่ไปหรือ ไม่มี ตรงไหนที่จะหาเธอเจอได้ วัดที่ไว้อัฐิคุณแม่หรือเปล่า ต้องลองหาดูก่อน แต่ทันทีที่วิ่ง
ออกมาพ้นห้องผ่าตัดก็เจอคนที่เขากำลังคิดว่าควรจะไปตามได้ที่ไหนนั่งอยู่ตรงหน้าห้องผ่าตัดนั่นเอง
"..."
เขาปล่อยมือที่ถือมือถือพยายามโทร.หาลงข้างตัวอย่างอ่อนแรง พอดีกับแสงที่หน้าจอของอีกฝั่งมืดดับลงด้วย อโณมาช้อนสายตาขึ้นมองเขาแล้วเบะปากเตรียมจะร้องไห้ วายุถอนหายใจเฮือกแล้วขยับไปยืนตรงหน้าเธอ
"ดุมาเลย ฮึก ดุเราเลย"
"ทำไม ไม่รับโทรศัพท์ครับ"
ถามแล้วก็ทิ้งหัวเข่าลงคุกเข่าต่อหน้าเธออย่างหมดแรงไปด้วย คนเอาแต่ใจผงะแต่ไม่ได้ถอย มองท่าทางหมดเรี่ยวหมดแรงของเขาแล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมา พอยกมือขึ้นจะแตะ คนที่ทำคอตกก็เงยขึ้นแล้วคว้าเธอเข้าไปกอดอย่างรวดเร็วจนพลัดตกลงจากเก้าอี้เข้าหาอ้อมกอดคนที่คุกเข่าอยู่เต็มแรงทันที
"อย่า...ได้ทำแบบนี้กับผมอีก"
ตัวของเขาสั่น น้ำเสียงนั่นก็เหมือนหมดเรี่ยวแรงแต่อ้อมกอดที่รัดอยู่แน่นมาก เหมือนใช้แรงทั้งหมดที่เหลือเพื่อกอดเธอไว้ อโณมาที่ทำตัวแข็งอยู่ผ่อนลมหายใจแล้วซบลงกับอกเขาพร้อมพยักหน้าอย่างเงียบงัน