เบี้ยแสนชัง

"คุณนอนกับหนูได้ไหมคะ"
คำพูดเดียวของผู้หญิงหน้าตาเกลี้ยงเกลาที่เขาเจอในร้านขายยา
ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล
ธฤตไม่พร้อมมีเมีย เขาไม่คิดจะหาบ่วงมาผูกคอ แต่แค่ตัดสินใจผิด
ยอมให้เธอเข้ามาในห้องพักตอนสี่ทุ่ม ทุกแผนการก็พลิกกลับ
-------------------------
"เมีย? เมียหรือวะ?"
ธฤตทวนถามตัวเองเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้
ให้ตายสิ! เขาไม่ซาบซึ้งกับคำคำนี้เลย แถมเวลานี้เขายังรู้สึกทั้งหลอนทั้งงงตัวเอง เขาได้กลายเป็นผู้ชายที่มีเมียแล้ว...เมียที่เขาไม่รู้จักและมั่นใจว่าเธอก็ไม่รู้จักเขาเช่นกัน
"ผู้หญิงบ้าอะไร จู่ๆ ก็เข้าไปหาผู้ชายถึงในห้องพักโรงแรม พอท้องก็หอบเสื้อผ้าตามมาอยู่ที่บ้าน ทำไมถึงใจง่ายขนาดนี้"
ถ้าพลอยพยอมเป็นผู้หญิงกร้านโลก เก่งกล้า และพูดจาฉะฉาน ผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน เขาก็คงไม่ต้องมานั่งคิดสงสัยจนปวดหัวอย่างนี้
----------------------
"งั้นต้องรอถึงกี่เดือน ผัวเมียถึงนอนด้วยกันได้"
"หนูไม่รู้ แต่อีกไม่นานหนูก็ท้องป่อง ถึงตอนนั้นพี่ยังจะเอาหนูอีกเหรอ พี่ไม่ใช่คนโรคจิตนะ พี่จะมีอารมณ์กับคนท้องโตเป็นลูกแตงโมได้ยังไง"
"ถ้าผัวเอาเมียแล้วเรียกว่าโรคจิต ป่านนี้คนทั้งโลกคงกลายเป็นคนโรคจิตกันหมดแล้ว"
"ไม่มีทางหรอก คนทั้งโลกจะกลายเป็นคนโรคจิตเหมือนพี่ได้ยังไง ต้องเหลือคนปกติอย่างหนูอยู่บ้างแหละ"
พูดไปพูดมาเธอก็ทำให้เขากลายเป็นคนโรคจิตไปแล้ว แถมยังยกตัวเองเป็นคนจิตปกติเสียด้วย...
ธฤตเดินเข้าไปในบ้าน เสียงหัวเราะในลำคอหนาลอยมาให้คนที่นั่งอยู่หน้าบ้านได้ยิน เธอจึงต้องเอี้ยวตัวไปมองตามหลังเขาด้วยความสงสัย
เป็นอะไรของเขา เมื่อกี้เราแกล้งด่าเขานะ เขายังไม่รู้ตัวอีกเหรอ ทำไมซื่อขนาดนี้ แล้วเขาขำอะไร แปลกคนจริง