คุณครูคนใหม่กับหวานใจหนุ่มไร่อ้อย

เป็นครูมาหลายปี เพิ่งจะเจอคนไม่ชอบตัวเองก็คราวที่ย้ายมาสอนนักเรียนบ้านหนองโสน เอาวะ! สู้ ๆ นะเว้ยนาขวัญ แค่คนรูปหล่อตัวดำจะมาทำอะไรเราได้ นอกจากทำให้หัวใจหวั่นไหวเท่านั้นเอง


ถูกคำสั่งให้ย้ายมาสอนที่หมู่บ้านห่างไกลความเจริญ แล้วยังต้องมาเจอกับหนุ่มผิวคล้ำล่ำบึ๊กที่พูดแต่ละอย่างช่างห้วนสั้นและฟังดูเมินเฉยซะเหลือเกิน อย่างนี้นาขวัญจะทำอย่างไรกับชายหนุ่มคนนั้นดี

"คนอะไรทำไมชอบทำหน้าหงิก"

ครูหนุ่มบ่นกับลมกับฟ้าหน้าบ้านพักครูในเย็นวันหนึ่ง วันนี้เป็นวันสิ้นเดือนที่เขาอยากกินหมูกระทะ แต่ก็ไม่รู้จะชวนใครมากินเป็นเพื่อน

เสียงรถเครื่องดังลั่นมาตามถนนโรยกรวดทำให้ครูนาขวัญต้องหันไปมอง พอเห็นว่าเป็นใครก็แปลกใจแกมตื่นเต้น ทั้งยินดีและใจเต้นระรัวโดยไม่รู้สาเหตุในเวลาเดียวกัน ก่อนที่ครูนาขวัญจะฉีกยิ้มหวานหยดไปให้หนุ่มหน้าตูมผู้ไม่ค่อยจะยิ้มแย้ม แต่เพราะว่าลูกชายเถ้าแก่ฮงอุตส่าห์ขี่รถมาหาถึงบ้านพัก เขาก็เลยต้องเป็นคนยิ้มต้อนรับเข้าไว้

"ไปกินหมูกระทะ พ่อให้มาเรียก" มิ่งเมืองดับเครื่องแต่ก็ยังนั่งคร่อมอยู่บนเบาะ เสียงห้วนเข้มเหมือนไม่เต็มใจเอ่ยขึ้นกับคนตรงหน้า

"ชวนผมหรือ?" ชายหนุ่มที่กำลังนั่งชมบรรยากาศอยู่ตีนบันไดบ้านรีบลุกขึ้นทันที เหมือนวันนี้จะมีลาภปากโดยไม่คาดคิดมาก่อน

"ก็ใช่น่ะสิ จะไปไม่ไป" ชายหนุ่มหน้านิ่งขึ้นมาอีกระดับ 

"ไปครับไป" คนถูกชวนหัวเราะแหะ ๆ ก่อนจะเดินมาวาดขายาวขึ้นซ้อนท้าย

"ของฟรีล่ะรีบเชียว" มิ่งเมืองติดเครื่องรถอีกครั้งเมื่อครูนาขวัญขึ้นนั่งเรียบร้อยแล้ว 

"ขอบคุณนะครับ ผมกำลังอยากกินอยู่พอดี" ชายหนุ่มตัวไม่น้อยกอดเอวคนข้างหน้าทันที 

สัมผัสเพียงแผ่วเบาทำเอามิ่งเมืองใจกระตุก เขาพรูลมหายใจยาวก่อนที่จะตั้งสติและขี่รถออกไปอย่างช้า ๆ ส่วนมากจะเป็นเขาที่กอดเอวคุณครูก่อน แต่วันนี้เปลี่ยนเป็นเขาโดนกอดคืนบ้าง แต่เพียงเท่านี้ก็ทำเอาใจสั่นหวั่นไหวได้เหมือนกัน