เพียงเธอ Only You

"มึงนิตามรังควานกูไม่เลิกจริงๆนะไอ้หมอสิง" 

พิมพาบนพรึงพร่ำออกมาด้วยความขุ่นเคืองใจเมื่อสัมผัสได้ถึงว่าหมอสิงหรืออาจารย์ศิวะในชาตินี้ได้ใกล้เข้าตัวเรือนเข้ามาเรื่อยๆก่อนจะค่อยๆหายตัวไปในที่สุด

ศิวะค่อยๆเดินเข้าไปเปิดประตูทีละห้องดูว่ามีใครอยู่ภายในห้องหรือเปล่า นี่ก็ผ่านไป 3 ห้องแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรที่ผิดแปลกแต่พอมาห้องที่ 4 มันมีกลิ่นหอมของดอกไม้ค่อยๆลอยออกมาจากในห้อง  และนั่นมันยิ่งทำให้ศิวะมั่นใจว่าห้องนี้ต้องมีอะไรผิดปกติแน่นอน ศิวะเอื้อมมือออกไปเพื่อที่จะผลักประตูออกไปเหมือนห้องก่อนๆแต่แทนที่ว่าประตูมันจะเปิดออกเหมือนทุกห้องที่ผ่านมาแต่นี่มันกลับเปิดไม่ออกแถมยังแน่นมากด้วย และนั่นยิ่งทำให้ศิวะแน่ใจว่าเพียงเดือนต้องอยู่ในห้องนี้แน่ๆสิวะเดินถอยหลังออกมา 2-3 ก้าวตั้งหลักเพื่อที่จะใช้ไหล่ ออกแรงกระแทกประตูนั้นให้เปิดออก

พรวด~~~~~

ศิวะไถลเข้าไปในห้องนั้นทันทีตามแรงของตัวเองที่กระแทกเข้าไปสิว่ากวาดสายตามองไปก็เห็นว่าเพลงเตือนนอนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง

"เพียงเดือนเพียงเดือนตื่นสิเพียงเดือน" ศิวะพยายามเขย่าตัวเรียกให้เพียงเดือนตื่นแต่ไม่ว่าศิวะจะพยายามเรียกหรือเขย่าตัวแรงแค่ไหนเพียงเดือนก็ไม่ตื่นหรือรู้สึกตัวขึ้นมาสักที 

"ไม่ได้การละ" ศิวะตัดสินใจอุ้มเพียงเดือนเพื่อที่จะรีบออกจากห้องนี้ในทันที แต่ระหว่างนั้นเองจู่ๆทั้งประตูและหน้าต่างก็ปิดเข้ามาเองโดยอัตโนมัติ 

ปัง !!!!! 

ศิวะตกใจมากมองซ้ายมองขวา ก็เห็นว่าประตูหน้าต่างทุกบานถูกปิดสนิทหมดเลย ชีวะตัดสินใจวางเพียงเดือนไว้ที่เตียงเหมือนเดิมและเดินไปดันประตูและหน้าต่างดูทีละบานทีละบาน 

"ฮ่าๆๆมึงคิดว่ากูจะปล่อยให้มึงออกจากที่นี่ไปโดยง่ายๆงั้นหรอ" จู่ๆก็มีเสียงหัวเราะของใครบางคนดังขึ้นลั่นไปทั่วห้องไปหมด 

"ใครอ่ะออกมานะ" ศิวะทำใจดีสู้เสือตะโกนถามออกไปว่าใคร 

"ฮ่าๆๆๆ มึงจำกูไม่ได้หรอไอ้หมอสิง ก็ดีกูจะได้ชำระแค้นของกูวันนี้ซะเลย" 

ศิวะมองไปรอบๆก็ยังไม่เห็นมีใครมีเพียงเสียงหัวเราะและเสียงพูดของผู้หญิงที่ดังลั่นไปหมด พอหันไปมองซ้ายมองขวาและหันกลับมาข้างหลังอีกทีก็มีเงาดำบางอย่างพุ่งเข้ามาหาสิวะทำให้ศิวะกระเด็นจนหัวไปโขกกับเหลี่ยมเสา และนำเป็นสาเหตุทำให้หัวของชีวะแตกเลือดของศิวะค่อยๆไหลลงมาและหล่นลงสู่พื้นเรือน และในเท่านั้นเองก็มีลมพายุพัดเข้ามาทำให้ประตูหน้าต่างทุกวันต่างปิดเปิดดังปึ้งปังกันสนั่นทั้งเรือน 

"ฮ่าๆๆอย่าคิดว่ากูจะบอกปล่อยมึงไปง่ายๆไอ้สิงห์" 

เสียงหัวเราะและเสียงของพิมพายังดังอยู่ต่อเนื่องกันเรื่อยๆทำให้ตอนนี้ศิวะเริ่มหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ และพอหันไปมองดูเพียงเดือนที่นอนอยู่บนเตียงเพียงเดือนกลับไม่รู้สึกตัวเลยแม้สักนิด ในใจก็คิดสับสนวุ่นวายกันไปหมดไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีเพื่อที่จะออกไปจากที่นี่ให้ได้ ลมพายุที่กำลังเพิ่มความรุนแรงขึ้นทุกทีทำให้ตอนนี้แม้แต่ศิวะเองก็ไม่สามารถลืมตามองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบได้ และในจังหวะนั้นเองก็มีกลุ่มควันสีขาวๆพุ่งเข้ามาปกคลุมเงาสีดำของพิมพาเอาไว้

"พ่อหมอรีบพาคุณท่านออกไปเร็วๆอิฉันต้านทานไว้ไม่ได้นานนักเร็วๆสิ"

ถึงแม้ศิวะจะไม่รู้ว่าเสียงที่บอกให้ตัวเองรีบออกไปจากที่นี่นั้นเป็นใครแต่ศิวะรู้สึกว่าอบอุ่นและสามารถเชื่อใจสิ่งที่เขาพูดได้ วินาทีนั้นศิวะรู้เพียงว่าจะต้องพาเพียงเดือนออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด คิดได้แบบนั้นศิวะก็ใช้มือยันเท้าพื้นเพื่อที่จะประคองร่างของตัวเองให้ยืนขึ้น เลือดที่เกิดจากการกระแทกกับเหลี่ยมเสาก็ยังคงไหลอยู่ไม่หยุดแต่ตอนนั้นเขาไม่มีเวลาที่จะห่วงเรื่องแผลแล้วศิวะรีบซ้อนตัวของเพียงเดือนและพาออกมาจากห้องนั้นก่อนที่จะรีบวิ่งลงจากเรือนนี้ไปให้เร็วที่สุด

"หยุดประเดี๋ยวนี้นะปล่อยกูสิอีช้อยมึงนี่มันสาระแนไม่เข้าเรื่องซะจริงๆ" อีช้อยคือผีแม่นมของคุณเดชหรือเพียงเดือนในชาตินี้นี่เอง 

"รีบไปสิเจ้าคะรีบไปเจ้าค่ะ"

ศิวะมึนงงกับทุกสิ่งที่เจอแต่วินาทีนั้นเขาก็ต้องรีบพาตัวเองและเพียงเดินออกไปจากที่นี่ให้ได้เช่นเดียวกัน 

พี่พิมพาหันไปพักพี่ช้อยออกจนกระเด็นพิมพาตั้งท่าจะวิ่งตามแต่อีช้อยกลับตะเกียกตะกายเข้ามากอดขาของพิมพาไว้อีกครั้งหนึ่ง

"อีช้อยมึง!!!" ด้วยพลังความอาฆาตแค้นของพิมพาที่มีมากมายทำให้ผีช้อยที่เป็นเพียงแค่ผีที่ถูกสะกดไว้ในเรือนนี้และถูกปลดปล่อยออกมาเพราะเลือดของพ่อหมอสิงห์พลังของผีแม่ช้อยมีน้อยมากนักเลยไม่สามารถต่อกรกับผีแม่พิมพาได้ ร่างของผีแม่ช้อยกระเด็นไปติดข้างฝาก่อนที่ร่างนั้นจะค่อยๆเลือนลางจากหายไปในที่สุด

"อ้าวอาจารย์" รุ่งทิวาที่กำลังเดินตามหาอาจารย์ศิวะกับเพียงเดือนเดินมาเจอทั้ง 2 ที่กำลังวิ่งลงมาจากเรือนไทยพอดี 

"แล้วนั่นหัวอาจารย์ไปโดนอะไรมาครับ"

"ไม่ต้องถามตอนนี้ทุกคนพร้อมแล้วใช่ไหม"

"ครับทุกคนพร้อมแล้วตอนนี้รถเตรียมจะออกแล้วครับ"

"งั้นเธอรีบไปขึ้นรถและให้เขาออกรถทันที"

"แต่อาจารย์แล้วเพียงเดือนล่ะ"

"ถามมากจังเลยทำตามที่บอกก็พอ"

"ครับๆๆ" ถึงแม้ว่ารุ่งทิวาจะไม่เข้าใจแต่ก็ยอมทำตามคำสั่งของอาจารย์ศิวะ หลังจากที่ศิวะอุ้มเพียงเดือนขึ้นบนไปบนรถแล้ว ขบวนรถบัสของคณะนักศึกษาก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากสถานที่นี้ทันที 

"มันเกิดอะไรขึ้นครับ" รุ่งทิวาเดินเข้าไปถามศิวะทันทีหลังจากที่มาถึงที่พักแล้ว 

ศิวะที่กำลังนั่งให้อาจารย์อีกคนทำแผลให้อยู่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปสบตากับรุ่งทิวา 

ย้อนกลับไปอดีต

"นะ...พ่อหมอทำให้ฉันเถอะ"

"ไม่ได้ข้าจะทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด ในเมื่อเขาไม่ได้รักเอ็ง เอ็งก็ควรตัดใจซะเถอะ" 

"มันจะอะไรกันนักกันหนาก็แค่ให้น้ำมันพรายที่ฉันมาก็จบแล้ว" 

"มันไม่ใช่เพราะเหตุผลนั้นแม่พิมพา การที่เราไปผูกบังคับคนที่เขาไม่รักเราให้มารักเรานั้นมันบาป"

"บาปแล้วยังไง ถ้ามัวแต่มานั่งกลัวบาปชาตินี้ก็คงไม่มีผัวกันพอดี"

"เอาเถอะในเมื่อเอ็งไม่ฟังข้า เอ็งจะไปให้ใครทำให้เองก็เรื่องของเอง ข้าจะไม่ยุ่งเรื่องพันนี้เด็ดขาด"

หลังจากที่แม่พิมพ์พาถูกฝากไว้ให้แม่วรรณ ตัวแม่พิมพ์พาเองก็รู้สึกชอบพ่อขุนเดชลูกของแม่วันขึ้นมา ทีแรกแม่วรรณก็ดูเอ็นดูแม่พิมพาอยู่ไม่น้อย แต่พอลับหลังแม่วรรณ พิมพาเองก็ออกลูกใช้อารมณ์กับบ่าวไพรในเรือน เอาแต่ใจ ใครไม่ฟังก็ตบตีเป็นว่าเล่น จนเรื่องเข้าหูแม่วรรณอยู่หลายครา สุดท้ายแม่วรรณต้องลงทุนสืบเอง โดยการบอกแม่พิมพาว่าไปวัดบ้าง ไปตลาดบ้าง แล้วแอบดูกิริยามารยาทของแม่พิมพา ตอนตัวเองไม่อยู่ถึงได้รู้ว่า แท้จริงแล้วแม่พิมพา ไม่ได้มีนิสัยน่ารัก น่าเอ็นดู เหมือนตอนอยู่ต่อหน้าตน และแม่วรรณก็ได้เอาเรื่องนี้มาปรึกษาพ่อเดช ทำให้พ่อเดชรู้ว่าแม่พิมพาก็ร้ายไม่เบา หลังจากนั้นพ่อเดชก็ไม่เคยสนใจในตัวแม่พิมพาอีก ไม่ว่าแม่พิมพ์พาจะทำยังไงพ่อเดชก็ไม่เคยชายตาแลแม่พิมพาอีกเลยแม้สักนิด และนั่นจึงเป็นเหตุทำให้แม่พิมพาตัดสินใจไปหาพ่อหมอสิงห์เพื่อที่จะไปขอน้ำมันพราย ทำให้ขุนเดชนั้นรักหลงตัวเองขึ้นมา แต่ทว่านอกซะจากพ่อหมอเส็งจะไม่ให้น้ำมันพรายแล้วยังไล่ตะเพิดแม่พิมพาลงเรือนมา และนั่นทำให้แม่พิมพ์พาโกรธเคืองเพราะหมอสิงห์มาก