ดุจห้วงคะนึงรัก

"เพียงครั้งแรกที่พี่ได้พบเจ้า

พี่ก็ไม่คิดจักเหลือบแลผู้ใดอีกเลย"


ภพ แอบรัก แม่วาด มาหลายปีแต่ทำดีเพียงใดก็เป็นได้แค่ พี่ชายครั้นถูกสะบั้นรักให้ช้ำใจไม่ทันไร นางผู้เป็นดั่งดวงใจก็ประสบเคราะห์กรรมกลายเป็น

"วิญญาณความจำเสื่อม" ลืมเลือนเรื่องราวแต่หนหลังจนหมดสิ้น

มีเพียงเขาที่มองเห็นนาง และมีเพียงนางที่ครอบครองหัวใจของเขา
ภพจึงต้องช่วยให้ดวงจิตของวาดกลับคืนสู่ร่างในเร็ววันก่อนที่กายสังขารจักดับสูญ

********

ภพถอนหายใจปนเอ็นดู "นิ่งก่อนเจ้า ลืมไปแล้วรึว่าเพิ่งถูกเฆี่ยนมา"
"คุณพี่เป็นก้อนหินฤาเจ้าคะ ใยไม่ร้องเจ็บสักคำ"
"คงใช่กระมัง"
"มิน่าแม่หญิงในพระนครถึงขนานนามให้คุณพี่ว่าเป็นพ่อรูปงามใจหิน" วาดแกล้งเย้าคงเป็นจริงดั่งคำของเหล่าแม่หญิงเพราะไม่ว่าหญิงสาวจะใช้มารยาเข้าหาเขาอย่างไรหรืองามหยดย้อยสักเพียงไหนภพก็ไม่เคยปันใจให้สักนาง
"พี่มิได้ใจหินดอก" ชายหนุ่มหัวใจเปี่ยมรักลอบเวทนาตัวเอง อยู่ภายในใจ รับบทแอบรักเขาไม่พอยังถูกเจ้าหล่อนเข้าใจว่าเป็น ชายใจหิน
"ถ้าไม่ได้ใจหินดั่งคำเขา ทำไมพี่ภพถึงไม่เหลือบแลแม่หญิง สักคน หรือว่าพี่ภพแอบมีหญิงที่พึงใจอยู่แล้ว"
เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยถามดวงตาของเจ้าหล่อนหรี่มองคล้ายกำลังมองลึกลงไปในใจเขา
หัวใจคนถูกถามเต้นตึกตักแล้วเอ่ยยอมรับตรงๆ "ใช่พี่มีคนที่ชอบ"
วาดเบิกตากว้างสีหน้าแตกตื่น "ใครฤาเจ้าคะ"
ภพยิ้มขม ดูเหมือนหลายปีมานี้รักของเขาไม่ได้ทำให้เจ้าหล่อนรู้ตัวสักนิดเลยฤา ผู้ที่สมควรถูกขนานนามว่า ใจหิน มิควรเป็นเขาแต่ควรเป็นวาดเสียมากกว่า

** ซื้อผ่าน หน้าเว็บ หรือ Android จะถูกกว่า ios นะคะ **