คุณสามีขากรุณาอย่าทำเกินหน้าที่!

"คุณจะแต่งงานไม่ใช่เหรอคะ ไม่ต้องให้ตะวันเรียกว่าพ่อหรอกฉันจะให้แกรู้ว่าคุณเป็นแค่น้าเท่านั้น"

-------

"ทำไมต้องมากับน้าอิงค์ด้วย น้าอิงค์คือใครแฟนแม่พราวของนายเหรอ"
"ไม่ใช่แฟน น้าอิงค์เพื่อนของแม่พราวต่างหาก"
"ทำไมน้าอิงค์ต้องพานายมาด้วย ถ้าวันไหนน้าอิงค์มีลูกก็ไม่ได้มาเล่นกับนายแล้วนะเพราะนายไม่ใช่ลูกสักหน่อย หรือว่าน้าอิงค์สงสารนายไม่มีพ่อก็เลยพามาเล่นที่นี่ใช่ไหม"
"ไม่จริงเรามีพ่อ แม่พราวบอกว่าเรามีพ่อ"
"นายไม่มีพ่อ ถ้านายมีพ่อจริง ๆ พ่อนายก็ต้องพามาเที่ยวสิทำไมต้องให้คนอื่นพามาด้วย นายมีแค่แม่พราวนั่นแหละนายไม่มีพ่อเหมือนเรา"
"เรามีพ่อ แม่พราวบอกว่าโตขึ้นกว่านี้จะพาไปเจอพ่อตะวันมีพ่อนะ"
"ตะวันไม่มีพ่อ ตะวันไม่มีพ่อ ตะวันไม่มีพ่อ ตะวันไม่มีพ่อ" เด็กผู้ชายคนนั้นตั้งใจพูดเสียงทำให้เด็กคนอื่น ๆ ได้ยินต่างพากันพูดประโยคเดียวกัน ตะวันที่ถูกคนอื่นล้อปมด้อยของตัวเองเพราะไม่มีพ่อไปไหนมาไหนก็มีแต่น้าอิงค์พาไป ผู้ปกครองเมื่อเห็นว่าลูกตัวเองเริ่มไม่น่ารักเท่าไรจึงพาออกไปก่อน ส่วนเด็กที่เรียนห้องเดียวกันยังเอาแต่พูดเสียงดังไม่หยุด
ตะวันเดินออกมาจากส่วนที่เป็นบ้านลูกบอลเมื่อเริ่มไม่สนุกแล้วเพราะโดนล้อเรื่องไม่มีพ่อ พราวเห็นสีหน้าลูกดูไม่ค่อยดีอดห่วงไม่ได้ตอนแรก ๆ ยังดีอยู่หรือว่าจะไปได้ยินคนอื่นพูดเรื่องข่าวให้ฟัง เธอเห็นว่ามีเพื่อนเรียนห้องเดียวกันและเห็นผู้ปกครองซึ่งเคยเห็นหน้าคร่าตามาก่อนแต่ไม่ได้สนิทจนรู้นิสัยใจคอ
"ตะวันเป็นอะไรเหรอคะ"
"ตะวันอยากกลับบ้านครับ"
"ทำไมอยากกลับเร็วจังคะตะวันเล่นแป๊บเดียวเอง ยังไม่ได้ดูหนังเลยนะ"
"ตะวันไม่อยากดูแล้วครับ ตะวันอยากกลับบ้าน"
"เป็นอะไรบอกแม่พราวได้ไหมคะคนเก่ง"
"ตะวันอยากกลับบ้านครับแม่พราว" คราวนี้ใบหน้าจิ้มลิ้มที่เคยร่าเริงเริ่มเศร้าหมอง แววตาเล็กที่เคยสดใสเริ่มคลอเบ้าคล้ายกำลังจะร้องไห้แต่ยังคงกลั้นไว้กลัวคนเป็นแม่จะรู้เรื่องเอา พราวเห็นแบบนั้นรีบสวมกอดตะวันโดยเร็วแต่เจ้าเด็กยังเอาแต่พูดว่าอยากกลับบ้านอย่างเดียว อิงค์ไปซื้อตั๋วหนังเสร็จกลับมาก็งงเมื่อเธอสั่งให้กลับบ้านเดี๋ยวนี้

-------

นักอ่านท่านใดใช้ระบบiosแนะนำให้ซื้อผ่านเว็บไซต์ของmebนะคะ ^^