ข้าแต่เปลือกนอกผู้เจริญ

"คุณกลัวการหลับ ผวายามตื่น ขลาดเกินจะยอมรับความจริงเมื่อรู้ตัวว่าหลงลืม
เพราะคุณเป็นมนุษย์ย้อนแย้งเช่นนั้น จึงต้องมาอยู่ในสถานที่แบบนี้อย่างนั้นหรือ?"

หอพักชื่อรพีพรรณปี 2516 มีเรื่องเล่าหนาหูมากมายนับไม่ถ้วน แต่ละเรื่องล้วนประหลาด สยองขวัญสั่นประสาท แล้วก็น่าขนลุก นับเป็นสถานที่ต้องห้ามของคนในละแวกนั้น ใครได้ยินชื่อเป็นต้องบ่ายหน้าหนี ใครขับรถผ่านก็ยิ่งต้องเร่งเครื่องให้ไว ยอมนอนกับผีเสียดีกว่าฆ่าตัวตายด้วยการเข้าไปพัก ทว่ามนุษย์ตกงานคนหนึ่งจนตรอกถึงขีดสุด ไม่กลัวคำเตือน ตั้งหน้าเข้าไปทำเอกสารเช่าแล้วก็ได้เจอเรื่องราวมากมาย ทั้งปริศนาที่ลึกลับ หาคำตอบไม่ได้ กลิ่นอายสยองขวัญชวนขนหัวลุกเวลานอน หรือจะเป็นอาการประหลาดของผู้เช่ารายอื่นที่มองมาเป็นตาเดียว มองราวกับรู้จักกัน หรือเพียงมองเพราะอยากรู้จักก็ตาม

ปริศนาทั้งปวงนั้นเรียงร้อยเรื่องราวทั้ง 31 เหตุการณ์ด้วยเส้นเวลาที่พัวพันยุ่งเหยิง แยกปัจจุบันออกจากอดีตไม่ได้ ผู้เช่าใหม่ได้แต่หวังว่าตนจะอยู่ที่นี่ได้โดยไม่กลายเป็นบ้าในสักวัน

คำเตือนสำหรับผู้เช่าใหม่
ขึ้นบันไดชิดขวา มองตรงไปข้างหน้า อย่ามองด้านหลัง
อย่าฟังเสียงที่ชักชวนให้ทิ้งตัวทั้งที่กำลังขึ้นบันได
อย่าใจอ่อนให้เสียงเด็กร้องไห้
อย่าตอบรับเสียงเคาะประตูของใคร
อย่าเสือกเรื่องเพื่อนบ้านเกินจำเป็น
หากมีคำถาม ลงไปถามผู้ดูแลหอที่เพิงลูกค้าสัมพันธ์เท่านั้น

งานเขียนแนวเหนือจริงเชิงสัญลักษณ์ กระแสสำนึก (stream of consciousness) สะท้อนสังคมผ่านการดำเนินเรื่องที่ลึกลับ มีกลิ่นอายสยองขวัญของบรรยากาศประเทศไทยภาคตะวันออกเฉียงเหนือและภาคกลางราวปี 2516 จนถึงปัจจุบันด้วยวิธีการบรรยายแบบ unreliable narrators

โปรดมีวิจารณญาณในการอ่านนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่อุดหนุนค่ะ
หมื่นดารา