ปราบร้ายคุณหนูเจ้าพยศ (หนังสือเสียง)

หล่อนคือคุณหนูตัวร้ายที่หน้าสวยแต่นิสัยเสีย!
ยัยคุณหนู มิ้น มินตรา ผู้ดีตีนแดง นิสัยน่ารังเกียจที่สุดเท่าที่คนอย่างปิยะภัทรเคยพบเจอ+
---------------------------------------------
“เธอคิดว่าจะหนีฉันรอดหรือไง”
“ปล่อยฉันนะไอ้พัดบ้า ปล่อย!” มินตราพยายามสุดกำลัง ทั้งผลัก ทั้งตี ทั้งข่วนปิยะภัทร แต่แรงน้อยนิดแทบไม่มีผลต่อปิยะภัทร มินตรานอนราบอยู่กับพื้นโดยที่ปิยะภัทรนั่งคร่อมอยู่ มือใหญ่รวบข้อมือเล็กไว้ด้วยมือเดียว
“ปล่อยฉัน!! กรี๊ดดด!! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย...” มินตรากรีดร้องสุดเสียง โชคดีที่บ้านพักของปิยะภัทรอยู่ไกลจากผู้คนและป่าน้ำตกแห่งนี้ก็ยิ่งไกลออกไปมาก
“ร้องไปเลย แหกปากอีกสิ ไม่มีใครได้ยินเสียงเธอหรอก” ปิยะภัทรแสยะยิ้มมองมินตราที่วิตกกังวล หญิงสาวหยุดชะงักแต่ยังไม่ยอมง่าย ๆ เมื่อมือถูกพันธนาการไว้ขาจึงเป็นอีกหนึ่งอย่างที่จะช่วยหล่อน ในจังหวะหนึ่งปิยะภัทรหลบไม่ทันจึงถูกถีบเข้าที่ท้องเต็มแรง เล่นเอาจุกไปหลายวินาที มินตราตาลีตาเหลือกหนีเอาตัวรอดเท่าที่กำลังตอนนี้จะทำได้
“มินตรา!” ปิยะภัทรคำรามเสียงดัง โมโหจนอยากฆ่าหล่อน เท้าเรียววิ่งตามร่างเล็กกระโจนใส่อีกรอบให้หล่อนล้มไปกับตน เมื่อถึงพื้นมินตราก็สวมวิญญาณนักบู๊เตะต่อยไม่ยั้ง ของใกล้มือถือมาใช้เป็นอาวุธ หินก้อนขนาดเท่ากำปั้นถูกฟาดเข้าที่ปลายคิ้วเข้มอย่างจัง
“โอ๊ย!” ปิยะภัทรร้องโอด เลือดไหลลงอาบแก้ม มินตราช็อกตาตั้งแต่ก็ยังฉวยโอกาสหนีอีกครั้ง แต่มีหรือที่คนอย่างปิยะภัทรจะปล่อยไปง่าย ๆ มือเรียวสวยคว้าข้อเท้าทั้งสองไว้แล้วดึงสุดกำลัง เข่าสวยกระแทกพื้นดินอย่างจัง แม้หล่อนจะเจ็บแต่ปิยะภัทรก็ไม่สนใจ
“จะกล้ามากไปแล้วนะมินตรา” ร่างสูงคร่อมร่างอิ่มอีกครั้ง มือใหญ่บีบเข้าที่ปลายคางจนหญิงสาวน้ำตาเล็ดแต่ก็ยังคงจ้องตาเขม็งไม่หวั่นเกรง ปิยะภัทรยกยิ้มมองดูเหยื่อที่ริอ่านต่อกรกับคนอย่างเธอ
“อยากเจ็บตัวนักใช่ไหม” มือสีน้ำผึ้งที่เปรียบดั่งคีมเหล็กเพิ่มแรง
บีบอีกครั้ง มินตราร้องบอกให้ปล่อยแต่ปิยะภัทรส่ายหน้า
“มานี่!” ปิยะภัทรลากร่างที่ยังคงนอนอยู่กับพื้นดินไปที่น้ำตก
“กรี๊ดดด! ปล่อยฉันนะ ไอ้พัด ฉันเจ็บ!” ยามนี้คุณหนูที่เคยสวยเลิศเลอแทบดูไม่ได้ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าและลำตัวเต็มไปด้วยคราบดิน ยิ่งปิยะภัทรออกแรงลากมากเท่าไหร่ผิวกายของหล่อนก็ยิ่งถูกขีดข่วน หากเป็นเมื่อก่อนปิยะภัทรคงทะนุถนอมหล่อนอยู่หรอก แต่บัดนี้ไม่มีคำว่าเอ็นดูหรือปรานีอีกต่อไป!