ทรายย้อมสี

“เออแก้ว...” ผู้เป็นยายมองหลานสาวด้วยดวงตาขุ่นฝ้า “คุณหมอเขารักนังทรายหรือ”
“คงงั้นมังจ๊ะ แม่กับยายไม่โกรธนะที่แก้วอยากให้ทรายกับคุณจามีความสุข”
"แล้วแก้วล่ะลูก"
“แก้วรักเขาจ้ะแม่” สีหน้าที่พูดถึงประโยคนี้ทำให้ดวงหน้านั้นอ่อนโยนละมุนละไมลง “แต่เขาไม่ได้รักแก้ว เขารักทราย เพราะงั้นหน้าที่ของคนเป็นพี่ที่จะทำได้คือสนับสนุนให้เขาเข้าใจกันเสียที น่าอายนะจ๊ะแม่ที่แก้วพูดคำว่ารักผู้ชายเต็มปาก รักทั้งที่เขาไม่มีน้ำใจให้ตัวเองสักนิด”

“แต่งงานกับผมนะทราย ตอนนี้คุณแม่ท่านก็ไม่ขัดขวางอีกแล้ว ผมจะให้พ่อกับแม่มาพูดกับยายและน้านัน”
ทุกอย่างสมมาดปรารถนาของโรยทรายแล้วทั้งนั้น
ตกลงใจเถอะน่า ตกลงใจแต่งงานกับเขาแล้วโรยทรายจะสบายไม่ลำบากเลย
จาตุรนต์รักเธอและเธอก็รักเขา
“แต่...”
คำว่าแต่คำเดียวเท่านั้นที่หยุดให้ลังเลและรั้งรอ
ภาพใบหน้าผู้ชายคร้ามคมเจ้าสำราญ แต่ยามเกิดเรื่องเขาก็เป็นคนเอาจริงเอาจัง เขาทำให้โรยทรายรู้สึกว่าปลอดภัยและอบอุ่น เมื่อมีเขาเคียงใกล้และบ่อยครั้งที่เขาทำเหมือนว่าโรยทรายเป็นคนสำคัญของเขา แต่จู่ๆ เขาก็ทิ้งโรยทรายไปแล้วยังทำหน้าที่สนับสนุนจาตุรนต์อีก
นี่แหละคือเขา อดิษฐาคนที่โรยทรายไม่รู้จักจนแล้วจนรอด ทั้งที่บางครั้งก็เหมือนรู้จักเขามากนัก
“ฉันอยากจะบอกคุณอีกครั้งนะคุณจา คุณพูดถูกว่าฉันเป็นเพียงทรายย้อมสีเท่านั้น แต่หัวใจสิคะย้อมไม่ได้ ฉันรักคนอื่นที่ไม่ใช่คุณ”
“บอกผมหน่อยได้ไหมว่าใคร...”
“คงยากค่ะ คนบางคนอยู่เพื่อรัก แต่ไม่จำเป็นต้องแต่งงานก็ได้”
“ทราย เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่ไหม”
“ฉันอยากให้คุณเป็นพี่เขยมากกว่าจริงๆ นะนี่”
"ผมจะพยายาม"