อุบัติร้าย กลายรัก

***** คำโปรย *****

ความจำเสื่อมยังไม่พอ! พิมพ์พิสุทธิ์ยังต้องตกกระไดพลอยโจนเข้าสู่ห้วงวิวาห์อย่างปุปปับเสียด้วย อีกทั้งภูรินท์ (ว่าที่) สามีของเธอก็ขยันยั่วให้เธอหลงใหลไปกับสัมผัสแสนเคลิ้มของเขาอยู่บ่อยๆ แล้วอย่างนี้เธอจะรอดพ้นจากเงื้อมมือเขาหรือ?


+++++ ตัวอย่างเนื้อหาบางตอนของนิยาย +++++

"เฮ้ย!!" ภูรินท์ร้องอย่างตกใจ ก่อนจะรีบพุ่งตัวไปโอบรับ ของขวัญ พวกนั้นมาไว้ในอ้อมกอด เมื่อหญิงสาวสะบัดมือ โยนพวกมันทิ้งอย่างไม่คิดอะไร ก่อนที่เขาจะโล่งอก และพ่นลมหายใจออกมาเมื่อรับของพวกนั้นไว้ได้อย่างหวุดหวิดก่อนที่ขวดเจลจะตกลงพื้น
"อ๊าย!! เพื่อนพี่ภูให้ของขวัญอะไรเนี่ย บ้า ลามกที่สุด!" พูดไป ใบหน้างามก็แดงก่ำทั้งหน้าเมื่อนึกได้ว่ามือเธอเพิ่งจับต้องของสิ่งนั้นไปหยกๆ
"ถ้าหล่นตกแตกไปจะทำยังไงเล่าพริ้ม โยนทิ้งไปได้ เสียดายของ" ชายหนุ่มอดบ่นไม่ได้ ของพวกนี้ถือว่าจำเป็นมาก สำหรับ คนรัก กัน
"พี่ภูเอาไปทิ้งเลยนะคะ! ของพรรค์นั้น ให้มาได้ยังไง เพื่อนพี่ภูคิดอะไรอยู่เนี่ยถึงได้ให้มา"
"ไอ้เหนือมันเป็นหมอ มันก็ปรารถนาดีกับเราไงถึงได้ให้มา"
ยิ่งร่างบางหน้าแดงก่ำ ไม่กล้าสบตาเขาตอบ ภูรินท์ยิ่งอยากแกล้งเข้าไปใหญ่
"ขนาดไซซ์พิเศษซะด้วย ดูทรงแล้วคงจะหิ้วมาจากต่างประเทศเสียด้วยสิ เกิดเราไม่ยอมใช้ของขวัญหรือเอาไปทิ้ง ถ้าไอ้เหนือมันรู้เข้า เพื่อนพี่มันคงเสียใจแย่แน่"
"แล้ว...แล้วใครจะไปใช้กันเล่า!"
"ก็เราไง หรือว่าพริ้มไม่อยากใช้มัน ก็ได้นะ พี่ยังไงก็ได้ ตามใจพริ้ม"
เขาบอกพร้อมยิ้มกว้างอย่างเอาใจ แต่นั่นกลับยิ่งทำให้หญิงสาวหน้าแดงก่ำมากขึ้นกว่าเดิมราวกับผลตำลึงสุก
"จะบ้าเหรอคะ! ใครจะไปใช้...ใครจะไปใช้กับพี่ภูกัน!" เธอบอกแย้งเสียงดังเพราะเขินอายอย่างหนัก จนอยากจะลุกหนีหน้าเขาไปเสียเดี๋ยวนี้
"พริ้มไง ถ้าพริ้มไม่ให้พี่ใช้กับพริ้ม แล้วจะให้พี่ไปใช้กับใคร หืม?"
เขาเค้นถามคนตัวเล็กเมื่อเห็นแม่ตัวดีเอาแต่หลบหน้าเขาไม่ยอมสบตาเขาเลย แม้ว่าจะเถียงเขาหน้าดำหน้าแดงอยู่
คนตัวสูงโน้มตัวลงไปใกล้คนตัวเล็ก หลังจากที่วาง ของขวัญ ลงบนพื้นใกล้ๆ กัน
กลิ่นหอมอ่อนๆ จากแชมพูและเครื่องประทินผิวประจำตัวพิมพ์พิสุทธิ์ทำให้เขาอดสูดดมความหอมเข้าไปไม่ได้
ยิ่งเธอกัดริมฝีปากล่างแน่นอย่างเขินจัด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเหวี่ยงค้อนใส่เขา ก็ยิ่งทำให้เขาอยากจะแนบชิดกับตัวเธอเลยทีเดียว
"ไม่ใช้กับใครทั้งนั้นแหละค่ะ!" หญิงสาวตอบอย่างโกรธและเขินจัดอยู่ในที
"แล้ว...แล้วพี่ภูก็ถอยออกไปห่างๆ พริ้มเลย! ดึกแล้ว พริ้มง่วง พริ้มจะนอนแล้ว"
"หึ...อะไรกัน นี่พริ้มกำลังเบี่ยงเบนประเด็นและเฉไฉอยู่หรือเปล่าเนี่ย"
"เบี่ยงประเด็นเฉไฉอะไรกันคะ"
"นั่นน่ะสิ...เอ เรื่องอะไรน้า" ภูรินท์ขยับเข้าใกล้ร่างบางมากขึ้น
"พริ้ม...พริ้มเริ่มง่วงแล้ว" หญิงสาวตอบเสียงตะกุกตะกัก
"พริ้มยกเตียงให้พี่ภูนอนคนเดียวเลยแล้วกันนะคะ เดี๋ยวพริ้มจะนอนข้างล่างเอง" เธอบอกอย่างสรุป ก่อนจะหันรีหันขวางหาหมอนและหมอนผ้าห่มผืนเล็กของตนที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้
"ว่าไงนะ!" ทันทีที่ได้ยิน คิ้วหนาก็แทบกระตุก
"พริ้มยกเตียงให้พี่ภูเลยค่ะ แล้วพี่ภูก็ถอยออกไปห่างๆ ได้แล้วค่ะ พริ้มจะนอนแล้ว" เธอรีบบอกก่อนจะลากหมอนมาใกล้เตรียมล้มตัวลงนอน
"ใครจะไปบ้าให้ทำอย่างนั้นกัน!" เขาจับมือเรียวไว้แน่นขณะที่เจ้าหล่อนกำลังเอื้อมหยิบหมอนใบโต...
ชายหนุ่มไม่พอใจคนตัวเล็กเป็นอย่างมากที่จะแยกเตียงนอนกับเขาในคืนเข้าหอ ทั้งๆ ที่เขาตั้งหน้าตั้งตารอคอยคืนนี้อย่างใจจดใจจ่อ
"เอ๊ะ! พริ้มก็ยกเตียงให้พี่ภูแล้วไงคะ จะเอาอะไรอีกล่ะ"
"พี่ว่าเราคุยกันชัดเจนแล้วนะพริ้ม" เสียงทุ้มราบเรียบ เริ่มทำให้คนตัวบางหวั่นกลัวขึ้นมาในใจอย่างประหลาด
"คุย...คุยอะไรล่ะคะ พริ้มไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
"แน่ใจ?" ดวงตาคมหรี่ลง ถามย้ำอีกครั้งราวกับจะให้โอกาสแม่ตัวดีได้ตอบคำถามใหม่
"แน่ค่ะ! อุ๊บ!..."
ทันทีที่คำตอบหลุดออกจากริมฝีปากอิ่ม ร่างสูงก็ไม่รอช้าที่จะโน้มใบหน้าลงมาทาบทับริมฝีปากบางเข้ากับกลีบปากอิ่มราวกับจะสั่งสอน...จนคนที่ไม่ทันตั้งตัวร้องประท้วง
"อื๊อ!...พี่ภู!"
แขนแกร่งตวัดรอบเอวบางของร่างเล็ก ก่อนจะกระชากร่างบางที่นั่งอยู่ไม่ไกลเข้ามาเบียดชิดจนนั่งเกยอยู่บนตักของเขา
มือหนาข้างหนึ่งยึดเอวเล็กคอดไว้มั่น เพื่อไม่ให้แม่ตัวดีมีโอกาสผละห่างหรือถอยหนีเขาได้อีก...



********* นิยายเรื่องนี้ เคยผ่านการตีพิมพ์กับ สนพ. Sugar beat ในเครือสถาพรบุ๊คส์ **********
เมื่อหมดสัญญาแล้ว นักเขียนจึงนำมาวางจำหน่ายเองในรูปแบบ E-Book
โดยเนื้อหาหลักเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง



++++++ คำแนะนำ ++++++

1.กดซื้อผ่านเว็บไซต์ของ MEB และผ่าน web browser safari
ราคาจะถูกกว่ากดซื้อผ่าน App. MEB ของระบบ IOS นะคะ
2. อย่าลืมเม้นท์ โหวต กดหัวใจให้ไรท์เตอร์ตัวน้อยๆ คนนี้ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ไรท์เสมอมา และขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ :)