ย้อนเวลามาปกป้องเธอผู้แสนดี

เพื่อปกป้องนางผู้เป็นที่รัก แม้สูญเสียกระทั่งวิญญาณย่อมยอมเสียสละ อดีตชาติได้ละเลยนางไป ชาตินี้จะมิยอมเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว

"หากพบกันอีกครา ข้าขอเรียกชื่อเจ้าอย่างสนิทสนมได้หรือไม่?"
"นี่มิใช่คำถาม แต่เป็นคำขอ!"
"เป็นเช่นนั้น ข้านี่ช่างโง่เขลาเบาปัญญาที่แยกแยะมิได้ นายหญิงโปรดให้อภัย"
"นี่เจ้า...!" สตรีตัวน้อยสูดหายใจเข้าลึกเพื่อระงับอารมณ์ของตนเอง อย่างที่เคยกระทำเป็นประจำ เนื่องจากสถานะของนาง การจะแสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมานั้น มิใช่สิ่งที่ควรสักเท่าใดนัก โดยเฉพาะกับอารมณ์ด้านลบเช่นนี้
แม้จะโกรธ จะเกลียดเพียงใด สิ่งที่พึงกระทำให้สมฐานะนั่นก็คือการยิ้ม เป็นสิ่งที่นางถูกพร่ำสอนมาตั้งแต่วัยเยาว์
"เพลานั้น ข้าจะคิดดูอีกที"
"ขอบคุณที่เจ้าพิจารณา"
แล้วบุรุษที่นางมิรู้แม้แต่ชื่อเสียงเรียงนาม ก็ชวนนางคุยสัพเพเหระ ช่างน่าแปลกเหลือเกินที่นางเองก็เต็มใจตอบคำถาม แม้จะเป็นการถามคำตอบคำก็ตาม นั่นเป็นเพราะนางมิเคยพูดคุยกับผู้ใดอย่างสนิทสนมมาก่อน
มิอาจนึกคิดเลยว่ามันคือความสบายใจ หากแต่มิอาจหักห้ามได้... ต่างฝ่ายต่างมิรู้สถานะของกันและกัน รวมถึงชื่อเสียงเรียงนาม ไม่มีชนชั้นแบ่งแยก คล้ายกับไม่มีสิ่งใดขวางกัน
เป็นครั้งแรกในรอบสิบกว่าปีที่หยางซือลี่พูดคุยกับผู้อื่นมากมายถึงเพียงนี้
ถือว่าเป็นความสุขสุดแสนธรรมดา ส่งท้ายให้นางก็แล้วกัน