รักด้วยเงื่อนไข

เขาและเธอจำต้องหมั้นหมายตามสัญญาเงื่อนไขของรุ่นปู่ แรกๆต่างฝ่ายก็ไม่ยอมแต่พอได้ใกล้ชิดสนิทกันจึงทำให้เกิดความรักขึ้นมา

เนื้อหาบางช่วงบางตอน
"คุณจะพาพิชญ์ไปไหน ปล่อยนะ" สองขาสะบัดแรงดีดดิ้นอยู่ในอ้อมแขน สองมือระดมทุบอกแกร่งหลายต่อหลายที และเหมือนว่าจะไม่สะทกสะท้าน
"อย่าดิ้น!" เสียงดุๆเล็ดลอดออกมาจากไรฟัน จนเธอไม่กล้าหือ
เมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา น้ำตาเม็ดเล็กก็มาจ่ออยู่หางตาไม่รู้ว่าจะร้องไห้จากสาเหตุไหนก่อน อาการเจ็บปวดที่ข้อเท้า หรือน้อยใจเรื่องที่เขาดุด่า

"ปล่อยพิชญ์นะ พิชญ์จะกลับห้อง" เอ่ยออกไปโดยไม่มองหน้า กลัวว่าจะร้องไห้ต่อหน้าเขา
"เป็นอะไร"
"เปล่า" ใบหน้างามงอนตอบเสียงแผ่ว บัดนี้จมูกเริ่มแดง ดวงตาร้อนผ่าวน้ำตาพร้อมหลั่งไหล

รณจำต้องเอาบุหรี่ที่คีบอยู่ในมือทิ้ง ไม่อยากให้อีกคนใกล้
"วันนี่พิชญ์แค่เข้าไปปรึกษาเรื่องนั้นเฉยๆ"
"ทำไม?" คราวนี้แววตาแข็งกร้าวมองมาที่เธอ
"พิชญ์คิดว่าเราสองคนน่าจะยังไม่พร้อมเรื่องเออ...." เขาพยายามแกะมือเธอออก แต่พิชญ์กอดแน่นมากกว่าเดิม น้ำตาเม็ดเล็กไหลออกมาเปื้อนแก้มทั้งสองข้าง
เธอไม่อยากให้เขาเมิน ทนไม่ไหวเลยเงยหน้าขึ้นจูบปากเขา อีกฝ่ายก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรปล่อยให้ทำตามต้องการ เนื่องจากไม่เคยจูบใครก่อนจึงเงอะงะนิดหน่อย เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบ เหมือนไม่สนใจ จึงถอนจูบออกมาแล้วกำลังจะลุกเดินเข้าห้อง ดวงใจเริ่มห่อเหี่ยว แต่โดนคว้าเอาไว้ก่อน

"เมื่อกี้นี้ใครเหรอคะ ไม่เห็นแนะนำให้พิชญ์รู้จักเลย"
"เพื่อนสนิทสมัยเรียนมอปลายไม่มีอะไรหรอก"
"สนิทมากไหมคะ" เอาแล้ว คำถามวัดใจสร้างความสัมพันธ์ในครอบครัว
"ก็ไม่เท่าไรนะ" รณอึกอักในลำคอ ตอบไม่ค่อยเต็มเสียง อันที่จริงนิด้ากับเขาก็รู้ใจกันประมาณหนึ่งแต่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น ไม่เคยคิดเป็นอย่างอื่นเลย แต่อีกฝ่ายไม่ทราบ
"อ่อๆ" พิชญ์ลากเสียงยาวแบบมีนัย

....
เรื่องนี้ไรท์นำปกมาเปลี่ยนให้แล้วนะคะ และมีการรีไรท์คำผิดใหม่ด้วย กราบขออภัยสำหรับข้อผิดพลาดก่อนหน้านั้นด้วยค่ะ และนักอ่านท่านใดพบเห็นข้อผิดพลาดเตือนกันได้นะคะ จะรีบนำไปปรับปรุงแก้ไขโดยด่วนเลย