คนของโปรด

ผมหันมองร่างเพรียวที่เดินเข้ามาจากประตูทางด้านหลังด้วยความตกใจ ผมกำถาดขนมในมือแน่นพร้อมกับมองหลิวอย่างไม่เชื่อสายตา เธออยู่ในชุดเดรสสีขาวและสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลส่วนผมยาวสลวยของเธอก็กล้าขึ้นมัดหางม้า ผมมองใบหน้าเรียวเล็กที่รับกับริมฝีปากบางจมูกรั้นหน่อยๆและดวงตากลมโตของเธอที่กำลังมองผมด้วยความสงสัยจนผมหลุดจากภวังค์ของตัวเองพร้อมกับหัวใจที่กำลังเต้นแรงจนทำอะไรไม่ถูก
หลิวดูเหมือนจะจำผมไม่ได้ แต่ผมจำเธอได้ตั้งแต่เสียงเลยล่ะ
"เอ่อ..เลือกขนมตามสบายเลยนะคะแล้วชำระเงินที่เคาน์เตอร์ได้เลย"
"ครับ.."
ผมพยักหน้าตอบหลิวก่อนจะขยับแว่นตาตัวเองขึ้นพร้อมกับเลือกขนมแม้ความสนใจจะไม่ได้อยู่ที่ขนมเลยก็ตาม
ทำไมเธอถึงมาอยู่นี่ล่ะ...เธอไปต่างประเทศไม่ใช่เหรอ?
"นี่ครับ"
"ทานนี้หรือกลับบ้านคะ?"
"กลับครับ เอ่อหมายถึงกลับบ้าน"
ผมพูดติดๆขัดๆมากซะจนหลิวเหลือบมองด้วยความสงสัย เธอยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะหันไปถอดถุงมือกันร้อนออก เพื่อหยิบที่คีบขนมมาจัดขนมใส่กล่องให้อย่างคล่องมือ
"ทั้งหมดสามร้อยห้าสิบบาทค่ะ"
"โอนนะครับ"
"ค่ะ สแกนได้เลย"
ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาสแกนด้วยมือที่กำลังสั่นก่อนจะหันหน้าจอโทรศัพท์ไปให้หลิวดู เธอจึงพยักหน้ามองหน้าจอก่อนจะขมวดคิ้วมองผมอีกครั้ง
"เดี๋ยวนะ..ชื่อคุ้นมากเลย"
หลิวเลิกคิ้วมองผมสลับกับหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะเบิกตากว้างมองผมพร้อมยิ้มกว้าง
"น้องโปรดใช่ไหมเนี่ย!?"
"ครับ ผมโปรดเองครับ"
หลิวยิ้มกว้างพร้อมกับเอื้อมมือมาจับแขนผมจนผมเงยมองสบตาเธอด้วยความตกใจ
"ถึงว่าเมื่อกี้มองพี่แปลกๆ"
"เอ่อ ครับผมจำหลิวได้ตั้งแต่แรกเลยขอโทษที่ไม่ได้ทักก่อนนะครับ ผมกลัวว่าหลิวจะลืมผมไปแล้วน่ะ"
หลิวส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับปล่อยแขนผม
"ใครจะไปลืมลูกค้าประจำร้านคุณย่ากันล่ะ พี่ไม่ลืมหรอกเพียงแค่ว่าโปรดดูโตจนพี่ไม่คุ้นหน้าเท่านั้นเอง..." หลิวเงยหน้ามองผมที่สูงกว่าเธออีกครั้ง "สูงขึ้นมากเลยนะเนี่ย หล่อขึ้นมากๆด้วย"
"ขอบคุณครับ หลิวเองก็สวยมากๆเหมือนกัน"
ผมยิ้มออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่จนหลิวหัวเราะขำพร้อมกับเอื้อมมือมาลูบหัวผมอย่างที่ชอบทำจนผมชะงัก...หัวใจเต้นแรงราวกับจะกระเด็นออกมาเลยว่ะ
"เป็นเด็กขี้อายเหมือนเดิมเลยนะ เดี๋ยวพี่แถมขนมให้"
"ไม่เป็นไรครับ"
แกร๊ง
เสียงเปิดประตูทำให้ผมกับหลิวต้องหยุดคุยกันก่อนผมจึงหยิบถุงขนมมาถือ เพราะกลัวว่าหลิวจะแถมให้อย่างที่พูดจริงๆ
"ยินดีต้อนรับค่ะ เลือกขนมได้เลยนะคะ"
"ค่ะ ว้าวขนมเยอะสุด!"
ผมหันมองหลิวที่กำลังยิ้มทักทายลูกค้าก่อนเธอจะหันมามองผม
"ผมต้องไปแล้ว เดี๋ยวมาอุดหนุนใหม่นะครับ"
"อือ ต้องมาให้ได้นะพี่จะรอ"
"มาแน่นอนครับ"
ผมยิ้มให้หลิวก่อนจะเดินออกมาจากร้านมองรถยนต์สีขาวที่จอดอยู่ด้านหน้า ก่อนจะหันกลับมามองร้านอีกครั้ง...งั้นรถคันนี้ก็เป็นของหลิวสินะ แปลว่าเธอเป็นเจ้าของร้านนี้และมาดูร้านตั้งแต่ตอนนั้น
ให้ตาย ผมคลาดกับเธอรอบนั้นตั้งสองเดือนมาแล้ว...แต่ว่านะที่น่าสงสัยมากกว่าหลิวมาเปิดร้านเบเกอรี่แทนที่จะอยู่ต่างประเทศคือที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอมันไม่มีแฮะ...
นิ้วนางข้างซ้ายที่เคยมีแหวนแต่งงานที่หลิวสวมประจำตอนนี้มันไม่มีแล้ว...

-----------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องราวความรักของเด็กคนนึงที่แอบรักผู้หญิงคนนึงมานานหลายปี และมันก็นานมากเกินไปสำหรับการรอคอย แต่เมื่อเขาเจอเธออีกครั้ง ทุกอย่างกลับเหมือนวันแรกที่เขาเจอเธอเลย วันแรกเขารู้สึกรักเธอยังไง วันนี้เขากลับยังรักและรอคอยเธอเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เขาพร้อมแล้ว พร้อมที่จะลงสนามรักเพื่อคว้าใจเธอแล้วจริงๆ