ลองรักอีกครั้ง

“เอาคืนมานะ!”
เด็กสาวคนหนึ่งร้องโวยวายพร้อมกับถลึงตาโต เมื่อเห็นว่ากล่องคุกกี้ในมือถูกแย่งไปโดยรุ่นพี่หัวโจกหลังห้องคนหนึ่ง ขณะที่ลิ่วล้อสองสามคนของมันส่งเสียงเกรียวกราวพลางยักคิ้วหลิ่วตาหยอกล้อ
“คุกกี้นี้หนูทำเองนะคะพี่ดิน หวังว่าพี่ดินคงจะชอบ...วี้ววว ไอ้ดินโคตร ป๊อบว่ะ มีน้องดำคนสวยทำคุกกี้มาให้ด้วย ทำไมไม่ทำให้พี่บ้างล่ะจ๊ะ ของแบบนี้อย่าเอาไปให้ไอ้ดินเลย เดี๋ยวขาวตี๋อย่างมันจะติดสีน้อง เอามาให้พวกหล่อแมนคมเข้มอย่างพวกพี่กินดีกว่า”
“ฮ่า ๆๆๆ”
“ฮือออ...เอาคืนมา หนูทำให้พี่ดินกินคนเดียว...”
เด็กสาวผิวคล้ำเริ่มกัดปากน้ำตาคลอ ยามเห็นว่ากล่องคุกกี้ที่ตนอุตส่าห์บรรจุหีบห่ออย่างดี พร้อมกับการ์ดน่ารักหวานแหววโดนแกะออกมากินต่อหน้าต่อตา ราวกับฝูงแร้งลง โดยที่ตนทำอะไรไม่ได้ จนกระทั่งคุกกี้ทั้งหมดในกล่องหายไป ไม่เหลือแม้กระทั่งเศษซากให้ดูต่างหน้า
“คุกกี้อร่อยมากเลยค่ะน้องรัน ทีหลังทำมาให้พวกพี่กินอีกนะคะ ฮ่า ๆๆๆๆ”
ว่าแล้วรุ่นพี่อันธพาลกลุ่มนี้ก็เดินจากไป พร้อมกับโยนซากกล่องคุกกี้ลงพื้น เมื่อคล้อยหลังพวกมันไปแล้ว เด็กสาวก็ร้องไห้โฮอย่างทำนบเขื่อนพังก่อนคุกเข่าลงเก็บกล่องคุกกี้ที่เละเทะขึ้นมาคลี่ให้เป็นรูปทรงเดิมด้วยใจที่แหลกสลาย
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เงาของคน ๆ หนึ่งก็ได้มาหยุดต่อหน้าเธอ ตามมาด้วยเสียงอันอ่อนโยนดังน้ำทิพย์จากสรวงสวรรค์
“น้องรัน เป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองทั้งน้ำตา ก่อนรู้สึกว่าตัวเองได้ขึ้นสวรรค์หลังจากลงนรกไปแล้วไม่นาน
พี่ดิน...พี่ดินมาหาเธอ!
ใบหน้าที่ยังเปื้อนคราบน้ำตาเริ่มบิดเบี้ยวเหยเก จากนั้นน้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วก็ได้ไหลลงมาอีกครั้ง
“ฮือออ พี่ดิน หนูทำคุกกี้มาให้พี่ แต่ตอนนี้...โดนแย่งกินไปหมดแล้ว...”
เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดำเนินต่อไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยุดลงเมื่อมืออันอบอุ่นข้างหนึ่งวางปุลงบนศีรษะทุยของเด็กสาว
“งั้นครั้งหน้ารันก็ทำมาให้พี่กินสิ มาส่งที่บ้านพี่ก็ได้ จะได้ไม่โดนแย่งกิน บ้านเราอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่หลังเองไม่ใช่เหรอ?”
เด็กสาวกระพริบตาโตปริบ ๆ
จริงด้วย...แค่นี้พี่ดินก็ได้กินของฝีมือเธอแล้ว ทำไมเธอถึงคิดไม่ได้นะ
“อื้ม คราวหลังรันจะทำไปให้พี่ที่บ้านนะ แต่วันนี้รันอยากจะเซอร์ไพรส์พี่นี่ เลยจะเอามาให้พี่ที่โรงเรียน” เด็กสาวกล่าวพลางทำหน้ายู่
“จะให้ตอนไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ พี่จะรอกินของฝีมือรันทุกอย่างเลย”
“จริงนะ”
“จริงสิ หยุดร้องได้แล้ว ตาบวมหมดแล้วเห็นไหม เดี๋ยวจะไม่สวยเอานะ”
มือใหญ่ปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออกเบา ๆ ก่อนที่จะช่วยพยุงให้เธอลุกขึ้น จากนั้นทั้งสองคนก็เดินเคียงข้างกันเพื่อกลับบ้าน
หัวใจดวงน้อย ๆ ของเด็กสาวเต้นเร็วรัวไม่เป็นจังหวะ เธอแอบหันมองชายที่อยู่ข้าง ๆ ตลอดทางที่เดินกลับบ้าน