ภรรยาตีทะเบียน (หนังสือเสียง)

พลอยขวัญเหม่อมองกล่องยาบนโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะหยิบพลาสเตอร์ขึ้นมาแปะแผลบนขมับ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น ก่อนร่างกำยำเปลือยเปล่าจะเดินออกมาหยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าไปเช็ดเนื้อเช็ดตัว

ท่าทางบึ้งตึงของคนเมาทำให้พลอยขวัญหวาดหวั่น หล่อนรีบเก็บกล่องยาไว้ที่เดิมแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อจะไปเอนตัวนอนบนเตียงนุ่ม ทว่าอัคนีหันมามองยังเธอก่อนจะโยนผ้าขนหนูใส่ใบหน้างามเต็มแรง

"มาเช็ดตัวให้ฉัน!!" คำสั่งของเจ้าบ้านทำให้พลอยขวัญไม่มีทางเลือก หล่อนจำต้องก้าวเข้าไปหาเขาพร้อมกับผ้าขนหนูในมือ

เท้าเล็กค่อยๆก้าวเข้ามาหาผู้เป็นสามี แต่แล้วเจ้าหล่อนก็ต้องตกใจ เมื่อฝ่ามือใหญ่คว้าหมับลงบนต้นแขนเรียวก่อนจะกระชากร่างน้อยเข้ามาใกล้ จนอกอวบบดเบียดแนบชิดติดกับแผงอกกว้าง

"ว้าย!!!! คุณอัคปล่อย!!"

"อยู่กินกันมาสิบกว่าปี! ทำไมไม่จำว่าถ้าฉันเมาแล้วมันจะเป็นยังไง!!" อัคนีตำหนิเมื่อเห็นว่าเมียเอาแต่ดิ้นหนีไม่ยอมให้เขากอด

"พลอยรู้ดีว่าถ้าคุณอัคเมา พลอยต้องเป็นกระโถนรองรับความใคร่ของคุณ" เจ้าหล่อนตอบออกไปตามความจริง นั่นยิ่งทำให้อัคนีขบกรามเข้าหากันแน่นเพราะเกลียดท่าทางหยิ่งผยองพองขนของเมีย

"งั้นก็ทำหน้าที่เมียบำเรอซะสิ! เธอมันเก่งเรื่องแบบนี้อยู่แล้วหนิ!" สิ้นคำ อัคนีก็ฝังปลายจมูกโด่งลงบนแก้มนุ่มสลับข้างซ้ายขวา ทำให้ร่างน้อยดิ้นเร้าไปมาเพื่อหลบหลีกคนฉวยโอกาส ทว่าไม่สามารถต้านแรงสามีได้

ก่อนริมฝีปากอวบอิ่มจะถูกอัคนีครอบครองเป็นเจ้าของ เขาขบเม้มสลับดุนดันปลายลิ้นเข้าไปตักตวงควานหาความหวานล้ำ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า จนพลอยขวัญยอมยืนนิ่งให้สามีกระทำอย่างเต็มใจเพราะรู้ดีว่าอัคนีไม่มีวันปล่อยให้เธอเป็นอิสระจนกว่าความใคร่ของเขาจะถูกบรรเทา

สองร่างกอดรัดเบียดเสียดแนบชิด ในขณะที่ริมฝีปากยังคงบดเคล้าเค้นคลึงกันอย่างไม่ลดละ ก่อนแผ่นหลังบางจะถูกดันให้แนบชิดติดกับผนังกำแพงห้องท่ามกลางแสงจันทร์ในคืนเต็มดวง