จันทร์จำแลงใจ

พาฝัน หญิงสาวที่แอบสวมรอยเป็นเงามืดของพี่สาวฝาแฝดตัวเองจนเกิดตั้งท้องกับเขาอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อพี่สาวกลับมา เธอจำต้องยอมคืนเขาให้กับพี่สาวตัวเองแม้ว่าหัวใจจะเจ็บปวดปางตายก็ตาม
นฤนาท เจ้าของฟาร์มหอยนางรมและร้านอาหารขนาดสามดาวแห่งหนึ่งในภาคใต้ เขาหลงรักลูกสาวคนรับใช้ในบ้าน ไม่สนว่าเธอจะต่ำต้อยเพียงใด ทว่าวันหนึ่งเมื่อเธอมาบอกว่าเธอตั้งท้องกับเขา ทว่าเขากลับรู้สึกถึงความวุ่นวายที่ตามมาจนสับสนว่าแท้จริงแล้วผู้หญิงที่เขารักนั้นคือใครกันแน่

*****************


เขายังคงยืนแอบมองเธอและสังเกตอิริยาบถของเธอไปพลางๆ ขณะที่เธอนั้นนั่งรออยู่หน้าเคาเตอร์รับยา ภายในมือมีสมุดเล่มสีชมพูที่เธอกำลังเปิดอ่านอย่างใจจดใจจ่อแทบไม่สนใจสิ่งรอบตัว เขามองจากระยะไกลก็เห็นแผ่นฟิล์มเล็กๆ ในสมุดเล่มนั้นคล้ายกับเป็นฟิล์มอัลตร้าซาวด์อะไรบางอย่าง
เธอป่วยเป็นอะไรหรือ...
พาฝันปิดสมุดสีชมพูลง ก้มหน้าพลางลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะประกาศรับยา เธอจึงเดินไปรับยาแล้วเดินออกไปทางหน้าโรงพยาบาล
นฤนาทเดินตามเธอไปเงียบๆ และเมื่อเห็นเธอหยุดรออยู่ที่ป้ายรถเมล์ที่อยู่ถัดไปไม่ไกลจากโรงพยาบาลนักจึงตัดสินใจเข้าไปหา
มือหนาคว้าข้อมือของเธอขึ้นมา หญิงสาวกำลังจะส่งเสียงร้องเพราะอยู่ดีๆ ไม่รู้ว่าใครมาจับมือถือแขนของตนขึ้นมาอย่างนี้ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่ม ดวงตากลมโตถึงกับเบิกกว้างด้วยความตกใจ
"คุณนาท!..." ปากไวกว่าที่คิดโพล่งชื่อเขาออกมา
"เธอมาทำอะไรที่นี่"
"เอ่อ...คือ..."
"เธอชื่ออะไร" เขาแสร้งถามไปอย่างนั้นทั้งที่รู้ความจริงทุกอย่างแล้ว
"เอ่อ...พาฝันค่ะ ไม่ใช่พี่เพียงฟ้า" เธอเอ่ยตอบชื่อของตัวเองตามจริง เพราะอย่างไรก็คิดว่าตัวเองไม่ได้มีค่าอยู่ในสายตาของเขาอยู่แล้ว
"พาฝัน แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่"
"เอ่อ..." เธอก้มหน้าก้มตาพลางครุ่นคิดว่าจะโกหกเขาอย่างไรดี มือที่ถือถุงยาและสมุดสีชมพูนั้นซ่อนไว้ด้านหลังอย่างกลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นโดยไม่รู้ว่าไม่ทันเสียแล้ว
"ว่ายังไงล่ะ เธอมาทำอะไรที่โรงพยาบาลเหรอ"
"หนูมา...หาหมอทั่วไปค่ะ ไม่มีอะไร" สรรพนามที่เธอเรียกแทนตัวเองนั้นทำเอาเขารู้สึกว่าตัวเองโง่มาตั้งนานที่มองข้ามเรื่องเหล่านี้ไป
เขาน่าจะสังเกตได้เร็วกว่านี้...
สายตาคมกริบที่มองมาที่ตัวเองนั้นทำให้พาฝันรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าเขากำลังจับพิรุธเธออยู่ หญิงสาวก้มหน้าหลบสายตาพลางจะเดินเบี่ยงร่างสูงออกไป
"หนูขอตัวนะคะ" ทว่ามือหนาเอื้อมมาจับต้นแขนของเธอไว้อีกครั้ง
"อย่าเพิ่ง จะรีบไปไหนล่ะ"