สวามีของข้าได้โปรดเขียนใบหย่าให้ชายาเถิดนะ(เล่มที่2) เล่มจบ

คำโปรยเล่ม2...

"นายหญิงมีเรื่องหนึ่งที่ถิงเฟยยังไม่ได้บอกท่าน"

ระหว่างแช่น้ำให้ถิงเฟยสระผมให้สาวใช้คนสนิทก้มลงมากระซิบกระซาบแผ่วเบาที่ข้างหูโดยที่ซูผิงกับหงเจี๋ยถูกไล่ออกไปรออยู่หน้าห้องอาบน้ำอีกเช่นเคย

"อืม"

หานซางจื่อขานรับคำในลำคอ ดวงตาเรียวงามคู่นั้นปิดสนิทเพราะร่างกายยังไม่แข็งแรงก็ยังฝืนออกไปทำงานอดหลับอดนอนมาถึงสองวันกับสองคืนพอได้แช่น้ำอุ่นแล้วยังมีคนสระผมให้หญิงสาวก็เคลิบเคลิ้มใกล้จะหลับเต็มทน

"ช่วงยามไฮ่ซู่จิ้งอ๋องมาเข้าค่ะ แต่นายหญิงอย่าได้กังวลนายท่านชวนเขาเดินหมากล้อมจนป่านนี้ก็ยังไม่ได้มาที่เรือนนี้คาดว่านายท่านคงรั้งให้เขานั้นนอนพักเสียที่เรือนหน้า"

"!!!"

ดวงตาที่ปิดสนิทไปแล้วลืมขึ้นเร็วไวหลังได้ฟังว่า ดาวเภทภัย ของตนมาถึงก่อนตนตั้งร่วมสี่ชั่วยามแล้วเรือนกายอรชรถึงกับสะดุ้งลุกขึ้นจากถังน้ำใบโตที่เต็มไปด้วยสมุนไพรกลิ่นหอมละมุนละไม

"นายหญิงอย่าเพิ่งร้อนใจไปเจ้าค่ะ" ถิงเฟยคิดว่าเช่นไรนายท่านก็คงไม่ยอมปล่อยให้ซู่จิ้งอ๋องมายังเรือนนี้เป็นแน่

"วางใจไม่ได้นะถิงเฟย รีบล้างผมให้ข้าเสร็จเจ้าก็ออกไปคอยดูที่ด้านนอก"

คนเช่นจ้าวเหลียงอี้นางนั้นวางใจอันใดไม่ลงจริงๆ ฝ่ายถิงเฟยเมื่อผู้เป็นนายกล่าวเช่นนั้นนางก็ไม่ดื้อดึงรีบล้างผมให้กับนายหญิงของตนเองเพียงครู่เดียวก็เสร็จ พอถิงเฟยออกไปแล้วหานซางก็ไม่รอช้าชำระล้างคราบเลือดบนร่างกายโดยเร็ว

"ตกลงแล้วเขาเป็นดาวมรณะหรือเป็นเจ้ากรรมนายเวรที่ข้าไปติดค้างในอดีตชาติกันแน่นะตามติดยิ่งกว่าเห็บสุนัขจริงๆ"

อาบไปหานซางจื่อก็บนไปพลางไม่นานก็เรียบร้อยจึงเร่งตรงกับห้องนอนหวังจะเร่งเข้านอนอย่างไรเห็นไฟในเรือนของนางดับมืดจ้าวเหลียงอี้ที่เย่อหยิ่งคงไม่มีทางมาเคาะประตูเรือนของนางให้เสียหน้าเป็นแน่ทว่า

"อี้เกอ!" หานซางจื่อ

"!!!" ถิงเฟย

"" ซูผิง

"" หงเจี๋ย

พอเปิดประตูเข้าไปภายในห้องนางกลับพบเข้ากับ ดาวมรณะ นอนสบายใจบนเตียงของนางเสียแล้วทำเอานางรู้สึกคล้ายจะหน้าไม่แน่ใจว่าอารมณ์ตนเองขณะนี้แท้จริงโมโหหรือตกใจกันแน่

"พวกเจ้าออกไปให้หมด เปิ่นหวางกับหวางเฟยจะเข้านอนแล้ว"

"" ซูผิง

"" หงเจี๋ย

"" ถิงเฟย

"" หานซางจื่อ

"ยืนอึ้งอยู่ทำไมไสหัวออกไปให้หมด!"

พอเจอเสียงเกรี้ยวกราดของบุรุษหนึ่งเดียวในห้องสองนางกำนัลจากตำหนักซู่จิ้งอ๋องและหนึ่งสาวใช้ข้างกายซู่จิ้งหวางเฟยต่างก็พูดอันใดไม่ออกมาเพียงครึ่งคำ

"พวกเจ้าแยกย้ายกันไปพักผ่อนเถิดนี้ก็ใกล้จะเช้าแล้วเปิ่นหวางเฟยไม่เป็นอันใด"

สุดท้ายก็เป็นหานซางจื่อที่ตัดบทนางอ่อนล้ามามากอยากพักผ่อนจริงๆ ส่วนตัวหายนะเช่นจ้าวเหลียงอี้ที่ดูกิริยากับผิวหน้าที่แดงระเรื่อดังผลลูกท้อนั้นพอจะบอกได้ว่าเขาเมามายมาได้น้อยเลยคืนนี้หากเขาก่อเรื่องนางนี่แหละจะทุบเขาให้เหลวเป็นโจ๊กแล้วส่งคืนฮ่องเต้ไปเสีย!

"มานี่"

จ้าวเหลียงอี้กระดิกนิ้วชี้เป็นสัญญาณเรียกให้หานซางจื่อก้าวเข้าไปหาเขาที่นอนเอามือขวารองศีรษะเอาไว้กิริยานั้นกึ่งยั่วยวนกึ่งหยอกเย้าทำเอาหญิงสาวถึงกับกลอกตาไปมาแล้วถอนหายใจแรงบุรุษผู้นี้คิดว่าด้วยรูปโฉมงดงามสะท้านปฐพีของเขาจะสามารถทำให้ดวงใจสตรีเช่นนางหวั่นไหวได้ง่ายเพียงนั้นเชียวหรือ?

"อี้เกอเมามายแล้วก็นอนเถิด หม่อมฉันยังไม่ได้แต่งตัวเพคะ"

กัดฟันกินโทสะกลืนท้องจนแน่นไปหมดบุรุษผู้นี้สมควรตายไม่เลิกนางเหนื่อยล้าจนยืนก็สามารถหลับได้อยู่แล้วกลับต้องมาอดทนอดกลั้นกับคนเช่นนี้หานซางจื่อกำลังนึกถึงภาพตนเองหยิบกระบี่แทงหน้าอกของอีกฝ่ายสักหลายแผลไม่หยุด แต่ภายนอกต้องวางท่าอ่อนน้อมใบหน้ายิ้มน้อยๆ

"ผู้ใดเมามายกัน หากเจ้าอยากพบคนเมามายเกรงว่าต้องไปพบท่านพ่อตาแล้วซางซาง"

หานซางจื่อเลิกใส่ใจคนเมามายแต่ยังปากแข็งแล้วเดินหลบไปด้านหลังม่านเปลี่ยนอาภรณ์เงียบๆ คิดว่าปล่อยให้เขาเพ้อเจ้อไปอีกหน่อยก็คงหลับไปเองคนเมามายเช่นไรก็ไม่สมควรถือสาเก็บมาเป็นอารมณ์ พอปลอบใจให้คนเองใจเย็นเป็นธารน้ำแข็งสำเร็จนางก็เปลี่ยนอาภรณ์เป็นเสื้อและกางเกงผ้าต่วนเนื้อนิ่มสำหรับสวมนอนสบายเรียบร้อยพอดี

สาวน้อยไม่ทราบเลยว่าฉากกั้นของตนในยามค่ำคืนนั้นพอคนมองจากภายนอกจะเป็นเงาชัดเจนเพราะตลอดมาภายในห้องนี้นอกจากนางก็มีเพียงถิงเฟยอยู่ด้านนอกเมื่อยามค่ำคืนที่ต้องใช้แสงจากตะเกียงย่อมไม้เคยเห็นภาพตนเองเป็นเงาสะท้อนเมื่อยามเปลี่ยนอาภรณ์ว่ามันยั่วยวนบุรุษเสียยิ่งกว่านางปลดเปลื้องอาภรณ์ต่อหน้าเสียอีกหานซางจื่อไม่รู้หากแต่จ้าวเหลียงอี้แลเห็นจนกระจ่าง!!!