ขวัญหล้า เล่ม 2 (จบ)

“วัน...วันนี้หนู...หนูจะมาลาท่านด้วยค่ะ” เธอตัดสินใจตอบตะกุกตะกัก
“หนูจะลาฉันไปไหน?” ผู้ถามรู้สึกใจหาย ก่อนที่เด็กสาวจะตอบว่ากระไรเขาก็เดาถามต่อไปว่า
“ป้าของหนูคงนำเงินมาให้พ่อเลี้ยงฝางคำแล้วกระมัง”
“ค่ะ”
“ฉันยินดีด้วย ที่หนูจะพ้นจากการเป็นเด็กรับใช้เขา...”
“ท่านอย่าเพิ่งยินดีเลยค่ะ เพราะป้าไถ่ตัวหนูไปจากพ่อนายฝางคำกับแม่นายสารภีท่าน ก็เพื่อนำหนูไปขายให้คนอื่นต่อ มีคนมาซื้อหนู...”
“หนู!” อุทานเสียงแหบพร่าด้วยแสนเวทนาสงสาร “เสียใจเหลือเกิน ที่ฉันไม่สามารถช่วยอะไรหนูได้”
“หนูไม่แปลกใจแล้วค่ะว่าเหตุใดป้าจึงขายหนู หนูทราบดีว่าป้าเกลียดหนูมาก...หนูสงสัยก็แต่ว่าเหตุใดป้าจึงเกลียดหนูเสียนักหนา” แก้วพูดอย่างเศร้าสร้อยน้อยใจ
“ถึงฉันจะไม่มีโอกาสได้แลเห็นรูปร่างหน้าตาของหนู ฉันก็มั่นใจว่าหนูเป็นคนดี มีจิตใจงดงามน่ารัก ไม่สมควรที่จะมีผู้ใด ‘เกลียด’ หนูได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ได้ชื่อว่าป้า!”
“หนูจะไปเมื่อไหร่”
“ยังไม่ทราบค่ะ หนูทราบแต่ว่าเย็นนี้ป้าจะมารับหนูไปจากที่นี่!...ท่านจะให้หนูช่วยอะไรท่านไหมคะ อย่างเช่นไปบอกให้พ่อนายฝางคำหรือแม่นายสารภีทราบ ท่านจะได้พ้นจาก ‘ขุมนรก’ แห่งนี้”
“หากจะขอให้หนูช่วยก็เห็นจะเป็นเรื่องอื่น” เขาบอกหลังจากตัดสินใจแน่วแน่แล้ว “ก่อนอื่นฉันอยากจะให้หนูรู้ว่ามันเป็นเรื่องสำคัญที่สุดสำหรับฉันและอีกหลายๆ คน มันเป็นงานสำคัญซึ่งหากฉันไม่ไว้วางใจแล้ว ฉันจะไม่มอบให้ทำเป็นอันขาด ฉันเชื่อใจ ไว้วางใจหนูมาก!...สัญญาได้ไหมว่าหนูจะปกปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับและเก็บรักษาของที่ฉันให้ไว้ให้ดี”
“หนูจะเก็บรักษาไว้เท่าชีวิตของหนู!” แก้วให้คำมั่นสัญญาด้วยเสียงหนักแน่น

“ฟังให้ดีนะ ฉันได้แอบฝังของสิ่งหนึ่งไว้โคนต้นทองกวาว ในเขตไร่ของพ่อเลี้ยงฝางคำทางด้านทิศตะวันออก มันเป็นโอ่งดินเล็กๆ มีฝาปิดเหมือนของเด็กเล่น สิ่งที่อยู่ในนั้นคือกำไล เมื่อไปถึงกรุงเทพฯ ฉันขอให้หนูสวมติดมือไว้ เพื่อมอบให้คนคนหนึ่งซึ่งพอแลเห็นหนูเข้า เขาจะเรียกหรือทักหนูว่า ขวัญหล้า!...”