เพชรเกล้า (ตามรักบ้านป่าไพร)

ตึก ๆ ๆ

ใจเต้นเหงื่อแตก มันเอื้อมไม่ถึงแล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อตัวของเธอหลุดจากเตียงไม้ล้มกลิ้งลงไปทับตัวคนด้านล่างจนอีกฝ่ายที่นอนเหยียดยาวลืมตาตื่น

"คือ..."

นาทีนี่ปากของเธอมันชั่งขยับยากเย็นเมื่อระยะของใบหน้าของเขากับเธอห่างกันแค่คืบ จมูกโด่งน่ารักของเมริสาแทบจะแนบชิดกับแก้มของเขา มันมืดมองไม่เห็น มีเพียงแสงไฟจากตะเกียงที่ให้ความสว่างสลัว ๆ พอให้มองเห็นดวงตาเข้มเข้มสีน้ำตาลในเงามืดภายในกะท่อม

"คิดจะทำอะไร จะปล้ำฉันหรอ?"

"บ้า พูดอะไรของนาย ฉันจะคืนหมอนให้แต่พลาดตกลงมา"
            "แล้วทำไมหัวใจเธอมันเต้นแรงแบบนั้น"

"ฉันนอนที่สูง หายใจไม่ออก"

"ตอนนี้เธอนอนทับฉันอยู่"

"งั้นลุก"

"เดี๋ยว!"