เก้าเหมันต์ เล่ม ๓ (จบ)

เพียงคิดว่าหญิงที่รักต้องตายลงเพราะผลพวงจากการกระทำของตน ซูหยางเฉินก็รู้สึกเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ นอกจากเหม่อมองไปทางทิศหนึ่งอย่างไร้จุดหมายแล้วก็ทำได้แค่ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มอยู่เช่นนั้น ฉับพลันชายหนุ่มก็ส่งเสียงหัวเราะแปร่งประหลาด มุมปากแตกยับกระตุกยิ้มหยัน เป็นสองมือของเขาที่คอยขับเคลื่อนเรื่องราว ผลักให้ทั้งนางและลูกต้องตายตกอย่างน่าอนาถเช่นนั้น
พินิจจากชุดบนร่าง ผู้มาย่อมเป็นคนจากกลุ่มสกุลฝางโจวอย่างไม่ต้องสงสัย เหล่านั้นไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ใช้กุญแจไขโซ่ตรวนที่ตรึงเครื่องพันธนาการเอาไว้กับพื้นหินแล้วออกแรงผลักร่างเขาไปทางคนอื่น ๆ
"พาตัวไป"
ยามนั้นเองที่ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มโง่งมทั้งน้ำตา หว่างคิ้วเข้มเลิกขึ้นน้อย ๆ ริมฝีปากเผยออ้าเปล่งวาจาแผ่วเบาที่กลืนหายไปกับเสียงลมหายใจ
"ดียิ่งนัก...ข้าจะได้ไปพบท่านกับลูกแล้วใช่หรือไม่"