ผ่อนรัก หนี้มาเฟีย

"คุณเป็นใคร ปล่อยนะ!" คนตัวเล็กพยายามดิ้นด้วยความตกใจ เธอหันหน้ากลับเพื่อที่จะมองเจ้าของการกระทำนั้น

"ฉันเอง คาวิล" พอได้ยินเสียงและชื่อ ปิ่นโตก็หยุดดิ้นในทันใด เธอเม้มปากแน่นทำตัวไม่ถูก หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่รู้ว่าคาวิลนั้นกลับมาจากต่างประเทศตอนไหน เจอกันครั้งล่าสุดก็วันปัจฉิมของแพรวาและมันก็เป็นคืนที่เธอไม่อยากจดจำและทรมานมากที่สุดด้วย

"คะคุณ"

"ทำไมเรียกฉันซะห่างเหินแบบนั้นล่ะ"

"จะทำอะไรหนู คุณตัองการอะไรกันแน่ ไปจากหนูสักที" ร่างเล็กสั่นเทา ภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นย้อนเข้ามาในหัวเป็นฉากมันเหมือนฝันร้ายดีๆนี่เอง และเธอก็ไม่อยากเจอผู้ชายคนนี้อีกต่อไป

"ฉันบอกเธอแล้วไง ว่าฉันจะกลับมาหาเธออีก" มือหนาล้วงเข้าใต้กระโปรงนักเรียนแล้วลูบไล้ขาอ่อนด้วยอารมณ์ใคร่ ใบหน้าหล่อเหลาก้มคลอเคลียลำคอหอมกรุ่น

"แต่หนูไม่อยากเจอคุณอีกแล้ว"

"ไม่ได้หรอกนะ เธอยังมีสิ่งที่ต้องชดใช้อีกเยอะ"

"คุณก็บอกมาสักทีสิว่าหนูไปทำอะไรให้ ถ้าคุณไม่อยากให้หนูคบกับปิ่น หนูก็จะถอยออกมาเองขอแค่คุณอย่าทำให้หนูกลัวแบบนี้ได้มั้ย" ปิ่นโตยังไม่รู้ว่าคาวิลทราบเรื่องทั้งหมดแล้วรวมถึงเงินรอบสองที่เธอได้ยืมแพรวาไปอย่างไม่มีทางเลือก และเหตุผลทีี่ทำให้เธอกลัวคาวิลมากขนาดนี้เพราะคืนนั้นเธอได้เสียความบริสุทธิ์ไปโดนไม่ได้จำยอมหรือที่เรียกเธอโดนผู้ชายคนนี้ 'ข่มขืน'

มันเจ็บแสนสาหัสร่างกายเหมือนตกอยู่ในนรกทั้งเป็น

"ฉันจะบอกเธอก็ได้" คาวิลยื่นใบหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างใบหู ปิ่นโตแน่นิ่งตั้งใจฟัง

""

"เจ้าหนี้ตัวจริงของเธอไม่ใช่แพรวาแต่เป็นฉัน เงินที่เธอเอาไปก็เงินฉัน ฉันถึงได้เก็บดอกกับเธอเมื่อคราวก่อนยังไงล่ะ"

"แต่ แพรไม่ได้บอกแบบนี้" นํ้าตาแทบไหลพรากเมื่อได้ยินความจริงจากปากคาวิล

"เพราะแพรรักเธอจนกว่าจะบอกไง"

""

"ถึงคราวที่ฉันต้องเก็บต้นแล้วนะ เด็กน้อย"