แม่เลี้ยงเป็นทอมที่ฉีดยาเก่งมาก

"ทำไมคุณถึงเกลียดฉัน...ขนาดนี้" หล่อนพึมพำเสียงแหบ ทั้งสงสัยและไม่อย่างส่งเสียงดัง หล่อนคิดว่าที่เขาทำแบบนี้ก็เพื่อจะทำให้หล่อนรู้สึกแย่

"คิดว่าฉันเกลียดเธองั้นเหรอ?"

เขาเคลื่อนใบหน้าเขาไปใกล้หล่อน เอ่ยปากย้อนถามแล้วก็ตั้งคำถามกับตัวเองในใจเช่นกัน ...เขาเกลียดหล่อนงั้นเหรอ? ...ยังเกลียดอยู่จนถึงตอนนี้หรือเปล่า?

"ก็ถ้าคุณไม่เกลียด แล้วจะมาทำอย่างนี้กับฉันทำไม ทั้งที่คุณก็รู้ว่าฉันเป็นเมียพ่อของคุณ..."

"ฉันอยากให้เธอเป็นเมียพ่อของฉันหรือไงล่ะ!"

"คุณภัทร ขอร้องล่ะ อย่าเสียงดัง"

ท่าทางที่หล่อนอ้อนวอนดูทั้งน่าสงสารและน่าเห็นใจมากจนเขาคล้อยตามและต้องลดเสียงลง เขาจับใบหน้าหล่อนให้เอี้ยวมาหาตรงๆ แล้วเริ่มบดริมฝีปากขยี้จูบอย่างร้อนแรง เขาคลึง ดูดเรียวปากอิ่ม และยังส่งลิ้นเข้าไปเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กเงอะงะของหล่อน

"ทำไมเธอถึงได้โง่นัก คิดว่าเป็นเมียพ่อฉันแล้วจะได้ทุกอย่างที่ต้องการเหรอ ผู้หญิงสมัยนี้ทำไมหน้าเงินกันอย่างนี้"

"คุณภัทร เลิกต่อว่าฉันได้แล้ว ฉันจะทำเพื่อเงินแล้วมันทำไมคะ นั่นมันเป็นสิทธิ์ที่ฉันจะเลือกได้ฉันก็เลือก อีกอย่าง...พ่อคุณเขาก็กลัว คนที่ใกล้จะตายที่ไหนก็กลัว แล้วฉันก็เข้าใจความกลัวนี้ดี ท่านแต่งงานก็เพื่ออยากให้แน่ใจว่าจะมีคนอยู่เคียงข้างจนวาระสุดท้าย คุณคิดดูก็แล้วกันว่าทำไมท่านถึงต้องเลือกที่จะแต่งงาน เพราะลูกอย่างคุณไม่เคยทำให้ท่านสบายใจหรือเปล่าล่ะ"

ภัทรนิ่งไปสนิท เขาไม่ขยับไหวกายอีก แต่ความนิ่งของเขากลับไม่ใช่การสำนึกได้ นิศาเพิ่งตระหนักว่าหล่อนกำลังทำให้เขาโกรธ มือหนาที่เคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบยื่นออกไปค่อยๆ ลงกลอนประตูที่เปิดทะลุไปอีกห้อง จากนั้นเขาก็ถอนตัวออกห่างจากร่างบาง เพื่อจะช้อนอุ้มหล่อนไปที่เตียงอย่างไม่เบามือเลย