ปรารถนารักซาตาน (ปันณ์ - ปาน)

"พี่" คือสถานะที่เธอต้องเตือนตัวเองไม่ให้คิดเกินเลย แต่เมื่อพลาดจนเปลี่ยนสถานะ จาก "พี่" กลายเป็น "ผัว" ดันมีมารมาผจญ งานนี้เธอสู้ไม่ถอย งัดทุกกระบวนท่าจัดการผู้หญิงหน้าด้าน แม้จะถูกเขาเกลียดก็ตาม! 
------------------------------------------
"สารเลว!" วินาทีนี้ปวีณเชื่อเต็มหัวใจว่าเพราะปาลินเชื่อว่าเขาถูกกุลจิราวางยาจนกลายเป็นความโกรธแค้น เลยทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ หากวันนั้นปาลินฟังเขาสักนิดเธอคงรู้ว่าทุกอย่างไม่ใช่ความผิดของกุลจิรา มือทั้งสองกำเข้าหากันแน่นโทษตัวเองที่เป็นสาเหตุให้กุลจิราตาย เขาจะทำทุกอย่างเพื่อเอาคืนปาลินให้สมกับความเลวร้ายของเธอ!
"มีอะไรปันณ์?" ปรินทร์และวาโยที่พึ่งกลับมาจากวัดเดินเข้ามาหาปวีณที่นั่งหน้าเครียดอยู่คนเดียวในห้องทำงาน แต่พอเห็นสภาพโทรศัพท์ที่แตกกระจายไปทั่วบริเวณห้อง ทำให้สองหนุ่มที่พึ่งมาหันมาสบตากัน
"..." ปวีณเงยหน้ามองทั้งสองตาแข็งกร้าว ก่อนเลยไปเห็นร่างเล็กของปาลินที่ยืนอยู่ด้านหลังของพวกพี่ชาย ไม่รอช้าปวีณเดินสาวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวโดยไม่มีใครได้ห้าม
"พะ พี่ปันณ์" ปาลินตกใจเธออุทานออกมาเมื่อเขาบีบหัวไหล่เธอเต็มแรงจนเจ็บร้าวไปทั่วทั้งตัว แววตาตื่นกลัวเมื่อเห็นความเจ็บแค้นในดวงตาของผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจ
"เธอมันสารเลว! ฆ่าได้แม้กระทั่งคนบริสุทธิ์ นังฆาตกร!" ปวีณโกรธจนคลุมตัวเองไม่ได้ทั้งรุ้สึกต่อกุลจิรา ทั้งผิดหวังที่เมียตัวเองเลวร้ายได้ขนาดนี้ ยิ่งรู้ว่ากุลจิราต้องเผชิญกับอะไรบ้าง เขายิ่งรู้สึกผิดจนไม่อาจยกโทษให้ผู้หญิงตรงหน้าได้
"พี่ปันณ์" ปาลินร้องไห้โฮออกมากับประโยคชี้ใจดำ เจ็บปวดหัวใจกับคำว่าฆาตกรที่เขายัดเยียดมาให้
"เป็นบ้าอะไรของนาย! บอกแล้วใช่ไหมว่าปานไม่ได้ตั้งใจ!
"ผู้หญิงคนนี้น่ะเหรอไม่ได้ตั้งใจ! ปาลินตั้งใจเอาไว้ต่างหาก เธอตั้งใจจะกำจัดกุลไปให้พ้นทางเพื่อหวังจะขึ้นเป็นเมียของฉัน! แต่ฝันไปเถอะ ฉันจะไม่มีทางแต่งงานหรืออยู่กับผู้หญิงสารเลวอย่างเธอเป็นอันขาด!"
"ไอ้ปันณ์!" วาโยตะคอกใส่เพื่อนให้เผื่อมันจะมีสติ แค่นี้ปาลินก็เจ็บปวดและรู้สึกผิดจนแทบบ้ามันจะมาตอกย้ำอะไรตอนนี้
"ปานไม่ได้อยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้..." เสียงหวานสะอื้นกับอ้อมแขนของปรินทร์มองปวีณอย่างขอร้อง เธอรักเขาและอยากให้เขาเชื่อใจว่าเธอไม่มีเจตนา แต่เขากลับโยนทุกอย่างให้เป็นความผิดของเธอ
"ตอแหล!"