หวงเธอคนเดียว

"อยากนอนกอดต่ออีกสักนิด" 

"รอเที่ยงคืนค่อยกลับนะ"

"ไม่ได้ค่ะ แค่มาส่งไม่ได้มานอนด้วย"

มือหนารั้งร่างบางลงมาคว้ากอดรอบเอวเล็กคอดยกศีรษะขึ้นมานอนหนุนบนตักนุ่มนิ่มเป็นการบังคับทางอ้อมไม่ให้เธอลุกขึ้น ฝ่ามืออุ่นๆ ลูบไล้เรียวขาขาวผุดผ่องด้วยความนุ่มนวล

"ห้ามใส่กระโปรงสั้น กางเกงขาสั้นด้วย อนุญาตให้ใส่ในบ้านได้"

"ใส่แล้วมันสวยใครก็มาห้ามมายาไม่ได้ อีกอย่างคุณกับมายาเป็นแค่คู่นอนเท่านั้น อย่าลืมสิคะ ห้ามล้ำเส้น"

เขาผงกศีรษะขึ้นนัยน์ตาสีดำขลับดำดิ่งลง ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง จับปลายคางเรียวจ้องเข้าไปนัยน์ตากลมโตคู่งาม

"เนี่ยะคุณปรัณปล่อย มายาเจ็บ"

เขาคลายมือ หันมาโอบอุ้มร่างบางขึ้นมานั่งบนตักหนาซึ่งพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ซบใบหน้าหล่อเหลาซุกไซร้คอระหง กระซิบข้างใบหู

"รู้ไหมคุณเป็นของผมแล้ว ไม่มีทางที่ผมจะยอมปล่อยคุณให้กับใคร"

ร่างบางนั่งนิ่งงันในน้ำเสียงนั้นหนักแน่น ไม่ได้พูดเล่นจนเธอเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา เขามีสองบุคลิกด้านหนึ่งดูเงียบขรึมอีกด้านดูอบอุ่น

....................
เรื่องนี้เป็นรุ่นลูกจากเรื่อง มาเฟียร้ายหวงรัก
มาเฟียร้ายหวงรัก (ปณัย&ปิ่นปัก) รุ่นพ่อแม่
หวงเธอคนเดียว (ปรัณ&มายาวี) รุ่นลูก