หากไม่รักฉันจะอ่อย

"คนอย่างฉันอยากได้ต้องอ่อย อ่อยแล้วต้องได้"
"ผมว่าทำไม่ได้เพราะ คุณมันอ่อน"

สปอย 1

"คุณนี่มันปากดี น่า..."

"น่าอะไร!" หน้าสวยขึงขังโมโหที่เขาขึ้นเสียง

"น่าตบปาก พอใจยัง!" สายตาจ้องตาเขม็งก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถ เอมมาลินหงุดหงิดรีบเปิดประตูอีกฝั่งแล้วขึ้นไปนั่งด้วย

"ฉันจะฟ้องคุณพ่อที่แกปากเสีย!"

"ลงไป!" เขาเสียงแข็งไม่พอใจ

"ไม่ ฉันไม่ชอบให้ใครเมินใส่" เธอส่งเสียงแว้ด ๆ น่ารำคาญอยู่ข้างหูเขาจนเขาหมดความอดทน เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปลากลูกสาวเจ้านายออกจากรถ

"นี่ไอ้บ้า ฉันเป็นลูกเจ้านายแกนะ!" เธอขืนตัวไม่ยอมยกมือคว้าเกาะเบาะแน่น

"ลงมา!" เขาจับแขนเรียวกระชากสุดแรงด้วยความโมโห

"โอ๊ย!เจ็บนะ ฉันให้คนรถกลับไปแล้วนายก็ไปส่งฉันที่บ้านก่อนสิ!" หน้าสวยจ้องมองขุ่นเคือง ทินภัทรถึงกับเท้าเอวพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินกลับมานั่งฝั่งคนขับหันมองลูกสาวเจ้านายตัวแสบ

"ห้ามทำเมินใส่ฉันอีก" เสียงหวานบ่นกระปอดกระแปดขยับตัวลงนั่งบนเบาะพลางลูบแขนขาวที่ขึ้นรอยนิ้วแดง

"ถ้ามีปัญญาก็ทำให้ผมสนใจคุณให้ได้สิ แต่ผมว่าคุณทำไม่ได้หรอกเพราะคุณมัน อ่อน"



สปอย 2

ทินภัทรเหลือบมองตกใจหน้าตาตื่นเมื่อเห็นเธอกำลังดึงกางเกงในลูกไม้ตัวจิ๋วออกมาจากเรียวขาขาว

"เอม!อย่าดื้อพี่เสียสมาธิ"

"ถ้าพี่ไม่เลื่อนงานเอมจะเดินเข้าไปในโรงงานแบบนี้" ขาเรียวเกี่ยวกางเกงชั้นในออกแล้วโยนไปบนตักแกร่งหน้าตาเฉย ทินภัทรสะดุ้งรีบขับรถจอดข้างทาง

"ใส่เดี๋ยวนี้!" หน้าหล่อเกรี้ยวกราดจ้องตาเขม็ง แต่ไม่ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิดกลับยกขาขาวขึ้นวางบนตักแกร่งถกกระโปรงขึ้นสูงถึงขาอ่อนแล้วจิกปลายนิ้วลงขาหนาจนเห็นใจกลางความสาวโผล่ใต้กระโปรง

"ใส่สิคะ" หน้าสวยเว้าวอนถูไถปลายนิ้วเท้าเบา ๆ กระตุ้นให้วาบหวาม นัยน์ตาคมเป็นประกายหายใจไม่ทั่วท้องไล่จ้องมองเรียวขาขาวอย่างหวั่นไหวกลืนน้ำลายหนืดข่มอารมณ์ไม่ให้ฟุ้งซ่านทั้งที่อยากใช้ปากลูบไล้เรียวขาขาวเนียนแทบคลั่ง

สปอย 3
"พ่อถามว่าแกท้องกับใคร!"
"ไม่ต้องถามถึงพ่อเด็กได้ไหมคะ จะรู้ไปเพื่ออะไร" หน้าสวยก้มลงไม่กล้าสบตาผู้เป็นพ่อ
"มันต้องรับผิดชอบแก อยู่ ๆ จะท้องป่องทั้งที่ยังไม่แต่งงานได้ยังไง!"
"หนูแค่รักสนุกเผลอไปมีอะไรกับผู้ชายที่เขามีคนรักอยู่แล้วถึงยังไงเขาก็ไม่เอาหนู คุณพ่อยังอยากยัดเยียดหนูให้เขาอีกไหม!" แววตาสวยสั่นระริกเงยมองพ่อทั้งน้ำตา แม่ได้ยินถึงกับยกมือทาบอกไม่อยากเชื่อว่าลูกสาวจะไปยุ่งกับคนมีครอบครัวจนพลาดท้อง
"แกไปยุ่งกับสามีคนอื่น?" ปราบขบกรามแน่นมองลูกสาวคนเล็กที่เลี้ยงดูมาดีทุกอย่างกลับทำเรื่องน่าอายให้ผิดหวัง
เอมมาลินน้ำตาร่วงบีบมือแน่นเจ็บปวดกับสายตาของพ่อแม่ที่มองเธอเป็นคนน่าละอายไปยุ่งกับสามีคนอื่น ทั้งที่เขาไม่ได้เป็นสามีของใครแต่ก็ไม่ใช่ของเธอ แค่หัวใจเขาไม่เคยมีเธออยู่ในนั้นเพราะมันเป็นของพลอยไพลินตั้งแต่อดีตและยังคงเป็นต่อไป มือเรียวยกขึ้นปิดใบหน้าร้องไห้พรั่งพรูกับความผิดพลาดที่เธอตั้งใจ รักเขาแต่เขาไม่เอายิ่งนึกย้อนไปเมื่อวันก่อนยิ่งเสียใจกับการบอกลาไร้เยื่อใยของชายที่หลงรัก
"พี่จะเลิกกับเอมแล้วกลับไปหามันใช่ไหม!"
"เราไม่เคยคบกันตั้งแต่แรก...." เขาเลี่ยงสายตากับคำตอบที่แสนจะเยือกเย็นบาดลึกลงไปในใจดวงน้อยของเอมมาลินที่นิ่งอึ้งน้ำตาเอ่ออย่างสับสน
"แล้วที่เอากันไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง"
"เอมมีอะไรกับพี่เพราะอยากเอาชนะ" เขามองนิ่งสบตาสายตาที่คลอด้วยน้ำตาอย่างเฉยเมย
"........." เอมมาลินอ้าปากค้างพูดไม่ออกแววตาสั่นไหวน้ำตาไหลลงแก้มเนียน ทินภัทรพ่นลมหายใจหน้าเคร่งเครียดเขารู้ว่าเธอแค่อยากเล่นสนุกไม่ได้คิดจริงจังกับเขาที่ยอมมีอะไรกับเขาเพราะสิ่งที่พนันกันไว้เท่านั้น ไม่ได้มีความรู้สึกรักเลยด้วยซ้ำ
"พี่ยอมรับว่าตัวเองแพ้ที่มีอะไรกับเอม พี่แพ้แล้วพอใจหรือยัง"
"ยอมแพ้เพื่อที่จะกลับไปคบกับมัน......คนแพ้ไม่ใช่พี่แต่เป็นเอมที่แพ้.......ทำให้พี่สนใจไม่ได้" สายตาสวยเลื่อนลอยหมดอาลัยตายอยากฝืนกลั้นความรู้สึกปวดร้าวจนคอเกร็งเส้นเลือดปูดขมับ ริมฝีปากบางเม้มแน่นพยายามยืนให้ไหวทั้งที่ขาอ่อนแรงโอนเอนแทบทรุด
"เกมโอเว่อร์" เอมมาลินรวบรวมสติฝืนพูดสุดท้ายเพื่อจบเกมอย่างเจ็บปวดแล้วรีบหันหลังเดินจากเขามาทั้งน้ำตาที่นองหน้าไปร้องไห้ฟูมฟายภายในรถหรูไม่อยากให้เขาสนใจเพียงเพราะสมเพชเธอ