SET เด็กเฮีย

หนังสือเซตนี้มีทั้งหมด 2 เรื่อง คือ

คู่หมั้นฟันน้ำนม
สำหรับอัสนีแล้ว มิรินคือคู่หมั้นตัวน้อยที่เขารักสุดหัวใจ

อัสนีทอดสายตามองเด็กน้อยวัยแบเบาะปากแดง แก้มใส ดวงตากลมแป๋ว มีผมขึ้นมาหย่อมหนึ่งบนศีรษะนิ่งๆ ด้วยสายตารักใคร่ระคนเอ็นดู มือน้อยบอบบางเล็กป้อม นิ้วเล็ก ๆ กำลังจับขวดนมดูดกินอย่างเอร็ดอร่อย ความทรงจำของเขาตั้งแต่แรกเห็นเด็กน้อยที่ลืมตาดูโลกคือใบหน้าที่ยับย่น ตัวแดงเถือก แต่กลับน่ารักจับใจ

ตัวอย่างบางช่วงบางตอน
ร่างสูงของอัสนีแนบชิดเข้ามาหาสาวน้อยที่แสนรัก มือหนาไล้แก้มสาวไปมาเบา ๆ ด้วยความเสน่หา
“เฮียรักหนูมินะครับ”
“เฮียบอกหนูมิทุกวันเลยค่ะ”
“เบื่อคำรักของเฮียแล้วเหรอครับ” เขาเอ่ยถามพลางจุมพิตใบหน้าของเธอเบา ๆ อย่างแสนรัก
“ใครบอกว่าเบื่อกันกันคะ” เธออมยิ้ม
“นึกว่าเบื่อแล้ว”
“แค่รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรงอีกแล้วน่ะค่ะ เวลาเฮียบอกรักหนูมิแบบนี้”
“บอกทุกวันยังเต้นแรงอยู่อีกเหรอครับ”
“เต้นแรงทุกครั้งที่เฮียบอกเลยค่ะ” คนพูดจับมือหนามาวางที่อกด้านซ้ายของเธอ
“หัวใจของหนูมิเต้นแรงจริง ๆ ด้วยครับ” คนพูดอมยิ้ม กดจุมพิตหน้าผากนูนเกลี้ยงด้วยความเอ็นดูสุดหัวใจ

เฮียพัน (ภาคต่อคู่หมั้นฟันน้ำนม)
ดารินคิดว่าเธอคือส่วนเกินของครอบครัวเสมอ ตั้งแต่เล็กจนโต เธอไม่ใช่พี่สาวที่น่ารักอย่างมิริน เธอมันเด็กดื้อ แต่เขาก็ทำให้เธอได้รู้ว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้มันเปลี่ยนแปลงกันได้
ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนมันอาจจะไม่ได้ก่อเกิดความรักขึ้นมาเหมือนในนิยายประโลมโลกที่เธอเคยอ่าน แต่เธอกลับผูกพันกับเขาตั้งแต่ที่เขาตามไปดูแลเธอที่โรงเรียนประจำตลอดหลายปี จนเรียนมหาวิทยาลัยต่างหากล่ะ พี่ชายเพียงคนเดียวที่มาหาเธอก่อนเสมอ ไม่ว่าเธอจะทุกข์หรือสุข
ตัวอย่างบางช่วงบางตอน
“รินไม่ใช่กาฝากหรือส่วนเกิน แต่การแสดงออกของรินไม่เหมือนกับมิริน รินดื้อกว่ามิรินหลายเท่า และต้องยอมรับว่าเรื่องแม่ของรินก็มีผลต่อความรู้สึกของทุกคนในครอบครัวด้วย แต่เนื้อแท้แล้วไม่มีใครเกลียดริน หรือคิดจะทิ้งขว้างรินเลย เฮียโยเคยพูดกับเฮียว่าบางทีอาจจะคิดผิดก็ได้ที่ส่งรินไปอยู่โรงเรียนประจำ ทำให้รินรู้สึกเหมือนโดนทิ้ง หรือหว้าเหว่าแบบนี้ เฮียขอเป็นตัวแทนของทุกคนในครอบครัวขอโทษรินจะได้ไหม รินจะให้อภัยพวกเราได้ไหม” ประโยคของพายุทำให้ดารินร้องไห้อย่างหนัก เธอร้องไห้ไม่ยอมหยุด สะอึกสะอื้นจนพายุต้องเดินเข้าไปหาเพื่อปลอบโยน ดารินโผเข้ากอดพายุเต็มอ้อมแขน กำแพงสูงเสียดฟ้าที่ถูกก่อขึ้นสูงทลายลงในพริบตา
“ริน ฮือ ๆ ๆ” ดารินกอดเอวหนาของพายุเอาไว้ ร้องไห้ไม่ยอมหยุด พายุไม่ได้ห้ามปรามอะไร ปล่อยให้เธอร้องไห้จนพอใจ
บางทีปัญหาที่เกิดขึ้น เพียงแค่ได้พูดคุยทุกอย่างก็คลี่คลาย ถ้ามัวแต่ประชดประชันใส่กัน ก็มีแต่จะเจ็บปวดหัวใจและเข้าใจผิดไปกันใหญ่
ดารินรู้สึกว่าตัวเองนอนหลับไปอย่างผ่อนคลายที่สุดในรอบหลายปี เพียงแค่ได้เปิดใจคุยกับพายุ